De angel van het computerspel

Als kind lag Oene Wiegman letterlijk onder vuur. „Ik ben van de oorlogsgeneratie. Ik woonde op Terschelling en elke dag was het raak met de beschietingen. Er was maar één goeie Duitser, dat was een dooie Duitser, zei m’n vader altijd. Ik weet nog goed dat ik met m’n oom een film bracht naar een bioscoopzaal voor Duitse militairen, in Ons Huis, een kerkelijk gebouwtje - en ik viel daar als kind van vier in een instructiefilm hoe je mensen moet doodmaken”. Ruim een halve eeuw later keert Wiegman, inmiddels hoogleraar, zich tegen geweld in de media: tv en video, maar ook krant en computerspel. „De grootste angel van de beïnvloeding zit in het ongemerkte, sluipende proces waarin je terechtkomt”.