Leven met reuma, verstijfd in een cocon

"'Ik zit gevangen achter de tralies van mijn eigen lichaam', zegt Jenny. 'Veroordeeld tot levenslang'. En dan toch die glimlach. Ze zit gekluisterd, maar wendbaar en weerbaar, in haar rolstoel. Die is in hoogte te verstellen, zodat we elkaar recht in de ogen kunnen kijken. Je ogen, daar zit je pijn in, je verdriet van zoveel jaren, je afwachting, je onzekerheid, ook je argwaan. Hoeveel echte aandacht is er bij die ander?" Een passage uit een boek dat bedoeld is als klein monument voor mensen met een ernstige handicap, mensen als Jenny Siereveld. Een monument ook voor de trouw van de kring om hen heen.