Aanrijding

Even voor station Delft staan we stil. Via de intercom meldt de machinist een ongeval. Een aanrijding met een persoon. De trein voor ons. Dan klinkt de stem van de conductrice. „Dames en heren, wij moeten helaas omkeren.” Nooit geweten dat treinen kunnen omkeren. Even later horen we dat de trein wordt opgeheven. Klinkt niet minder mysterieus.

Uiteindelijk belanden we weer op station Den Haag Hollands Spoor. De informatie vanuit de speakers op de perrons gaat verloren in allesoverheersend lawaai. Het treinverkeer is ontwricht. Dat is duidelijk.

Ik denk aan de impact van het gebeuren op de kring van de betrokkenen. Liet het slachtoffer het leven? Straks wordt zijn familie in kennis gesteld. Zij zullen ongewild plaatsnemen in een achtbaan aan emoties. Mogen ze het lichaam nog zien? Wellicht niet. Het zal hun rouwproces bemoeilijken. En het treinpersoneel? De machinist die plotseling een mens voor zijn locomotief ziet opdoemen? Remmen baat niet meer. Het geluid onder het treinstel. Hij laat een alarmoproep uitgaan. Licht de verkeersleiding in. Roept de conducteur. Gaat die alleen poolshoogte nemen, of doen ze het samen? Raken zij de beelden nog kwijt van wat zij onder hun trein aantreffen...? Die vraag geldt ook de medewerkers van hulpdiensten. Inclusief de mensen die belast zijn met het opruimen van een en ander.

Opvang van en nazorg voor deze mensen zijn goed geregeld. Maar hoe vaak verdraag je zo’n traumatisch gebeuren in je leven? Sommige betrokkenen maakten het bij herhaling mee en raakten levenslang arbeidsongeschikt.

Is het niet egoïstisch om voor een aanstormende trein te springen? Beseft iemand wel dat hij veel nieuwe slachtoffers maakt? En wat hij aanricht? Een mens verpletterd onder de vergeefsheid van zijn leven. Onder de uitzichtloosheid van zijn bestaan. Onder de zinloosheid van alles. Bezweken onder de ondraaglijke zwaarte ervan. Denkt die daar nog over na?

Het aantal zelfdodingen stijgt al jaren. Ook onder jongeren. Gemiddeld benemen in Nederland vijf mensen per dag zich het leven. De oorzaken zijn velerlei. Een psychische stoornis die je vernietigt. Ingrijpende levensgebeurtenissen die een laatste druppel zijn. Sommigen worden naar de rand van het leven toe gewerkt. In de macht van wanhoop, angst of stemmen in hun hoofd.

Is het leven in 2015 harder dan ooit tevoren? De veronderstelde maakbaarheid ervan ligt in ieder geval niet binnen ieders bereik. Elke wanhoopsdaad stelt daarom ook stevige vragen aan de samenleving over de ingeslagen koers.

Wereldwijd pleegt iedere minuut iemand de wanhoopsdaad.

Hoe kon het zo ver komen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen