Wie ben ik...

Wie ben ik eigenlijk? Goede vraag. Bepaald niet onbelangrijk ook! Een vraag die ons allemaal weleens bezighoudt. Toch? Nou ja, soms. Want eerlijk is eerlijk, we vragen liever: Wie is die ánder? Ken ik hem ergens van? Van gezicht? Van naam? Waar woont hij? Wat voor werk doet hij? Of u hem daarmee écht kent… Ik waag het te betwijfelen. Enfin, wie ben ik.

Maar u, wie bent ú eigenlijk? Krijgt u die vraag weleens? Of kennen de meeste mensen u wel? Directeur van een welbekende organisatie uit onze achterban. Schrijfster van populaire kinderboeken. Vooraanstaand predikant. Betrokken jongerenwerker. Kortom: bekend gezicht!

Ook als uw werkveld wat minder uitgestrekt is, kennen ze u vast wel. Caissière bij de buurtsuper, medewerker van de plantsoenendienst. Welnee, de landelijke krant haalt u niet. Zó bekend bent u nou ook weer niet. Misschien wílt u, net als ik, ook liever niet bekend zijn. Toch kennen de mensen u wel. Ook de kinderen kennen u. U bent, net als ik, een moeder. Of een vader. Of, óók net als ik, een leerkracht van de basisschool. Ze kennen u wel. (Of dénken u te kennen. U kent dat wel…)

Wie ben je nou werkelijk? Je identiteit, je eigenheid, je persoonlijkheid, dát is wie je bent. Gevormd door het leven. Door de zegeningen, maar ook door de moeiten van de jaren die achter je liggen. Onze rugzak is aardig gevuld geraakt, nietwaar? Ieder zo z’n eigen bagage. Ook kinderen en jongeren. Wat kunnen ze soms zeulen met hun rugzakje. Wie ben ik? Bij wie hoor ik? Mag ik er werkelijk zijn? Wie wíl ik eigenlijk zijn? Aan ons, als ouders en leerkrachten, de taak om ze daarin bij de hand te nemen. Op zoek naar hun eigenheid, hun identiteit. Op weg naar de volwassenheid.

Op dát front voel ik me nogal eens falen. Wie ben ík, om mijn kinderen thuis en mijn leerlingen op school de weg door het leven te moeten wijzen, terwijl ik zelf soms niet weet hoe het allemaal moet?! Wie ben ik al helemaal, om hun dé Weg aan te wijzen, terwijl ik zelf vaak zo’n dwaalziek schaap ben?! Wat dat betreft, zijn ze beter af bij de Meester, Die zegt: „Ik ken de Mijnen en word van de Mijnen gekend.” Over identiteit gesproken!

Onlangs kreeg ik dat bekende gedicht weer eens onder ogen. Ik heb het altijd bewaard sinds mijn studietijd aan een onder ons bekende hogeschool. Gekregen van een gewaardeerd docent, bij vele onderwijscollega’s ook wel bekend. „Maar ik, wie ben ik toch, o Heer’/ die kind’ren wel Uw wegen leer/ maar zelf daar af dwaal, keer op keer…” Ik heb de waarheid ervan in de loop van de jaren steeds meer leren zien. Wie ben ík, als ouder, als leerkracht, om kinderen voor de Heere op te voeden?! „Maar wilt Gij tóch dat ik hen leid/ Heer’, toon hen dan te allen tijd/ hoe zeer Gij Zelf mijn Helper zijt!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen