Toch passend werk voor mevrouw D.

RMU helpt in conflict:

door Mr P.J. den Boef

Mevrouw D. werkte sinds 1986 als verzorgingsassistente in een bejaardentehuis te A. Nadat zij in september 1989 arbeidsongeschikt was geworden, was zij niet meer in staat haar oude werk, het verzorgen van bejaarden, uit te voeren omdat zij geen zware dingen meer kon tillen. Na een ziekteverzuim van ruim anderhalf jaar oordeelde de bedrijfsvereniging dat zij weer in staat was lichte werkzaamheden te verrichten. De uitkering werd stopgezet en mevrouw D. meldde zich weer bij het bejaardentehuis.

Vanwege haar ongeschiktheid tot het tillen van zware dingen vroeg mevrouw D. tewerkgesteld te worden in de huishouding. Maar de directie weigerde dat en stelde zich op het standpunt: geen werk, geen loon. Mevrouw D. was immers ongeschikt voor haar oorspronkelijke functie in de verzorging. Daar werd aan toegevoegd dat het bejaardentehuis haar geen werkzaamheden kon aanbieden die pasten bij haar gezondheidssituatie. De loonbetalingen aan mevrouw D. werden daarop prompt stopgezet.

RMU-advocaat

Mevrouw D. wendde zich vervolgens voor hulp tot de RMU, die na een mislukte bemiddelingspoging de zaak in handen gaf van een van de vaste RMUadvocaten. De directie van het bejaardentehuis werd vervolgen? schriftelijk gesommeerd mevrouw D. onmiddellijk weer te werk te stellen, en wel in een passende functie, bijvoorbeeld inde huishouding. Het was namelijk vrijwel zeker dat een dergelijke functie ook voorhanden was of in ieder geval te creëren was. Deze mening werd nog eens gesteund door een rapportage van de arbeidsdeskundige van de Gemeenschappelijke Medische Dienst. Ook werd de directie gesommeerd het loon aan mevrouw 0. door te betalen. Omdat de directie evenwel halsstarrig bleef weigeren mevrouw D. toe te laten tot de werkplek en haar ook het loon weigerde uit te betalen, werd de kwestie voorgelegd aan de kantonrechter. Op de zitting werd door de advocaat van mevrouw D. betoogd dat de directie haar verplichtingen jegens mevrouw D. niet nakwam. Immers mevrouw D., die weliswaar niet meer in staat was de bedongen arbeid te verrichten, had zich wél bereid verklaard andere passende arbeid te verrichten, die ook voorhanden bleek te zijn.

Nu het bejaardentehuis mevrouw D. zonder deugdelijke gronden niet in staat stelde die arbeid te verrichten, diende aan mevrouw D. wel haar loon te worden betaald. Dit verweer trof doel.

De stelling van de directie dat er geen passende arbeid voorhanden was, werd door de kantonrechter genegeerd, mede omdat ook de arbeidsdeskundige een andere mening was toegedaan.

Nader onderzoek had dat uit kunnen wijzen, aldus de kantonrechter, en nu de directie daar niet in heeft toegestemd, althans het aan haar te wijten is dat een dergelijk onderzoek niet is ingesteld, rust op haar de bewijslast. Maar, zo vervolgde de kantonrechter, de halsstarrige houding van de directie zegt mij genoeg. Nu de directie mevrouw D. pertinent niet te werkwil stellen, zal zij daarvan de financiële consequenties onder ogen moeten zien.

Ook de kantonrechter was intussen van mening dat verdere samenwerking tussen de directie en mevrouw D. zinloos was. Hierop schorste de kantonrechter de zitting om partijen de gelegenheid te geven de zaak alsnog te schikken. Na intensief overleg tussen de beide advocaten werd besloten de arbeidsovereenkomst te beëindigen en aan mevrouw D. gedurende acht maanden het volle loon door te betalen (inclusief alle emolumenten).

Voorts zou mevrouw D. een vergoeding van ƒ 12.500, - ontvangen, deels voor de immateriële schade en deels als tegemoetkoming in de gemaakte en de nog te maken kosten in verband met solliciteren naar een andere baan. Dit resultaat was zeker bevredigend te noemen en werd even later op verzoek van partijen door de kantonrechter vervolgens in een vonnis opgenomen.

In deze procedure heeft de advocaat van mevrouw D. zich beroepen op een tweetal arresten van de Hoge Raad. In deze arresten heeft de Hoge Raad, kort samengevat, beslist dat een arbeidsongeschikt geworden werknemer, die aanbiedt andere passende arbeid te verrichten, recht behoudt op een passend loon, tenzij dat redelijkerwijs niet van de werkgever kan worden gevergd. Met andere woorden: als objectief kan worden vastgesteld dat er geen passende arbeid voorhanden is en ook niet gecreëerd kan worden.

Het bovenstaande ontlokt de vraag of de hier door de Hoge Raad geformuleerde criteria alleen gelden voor arbeidsongeschikte werknemers. Naar mijn mening zou een werknemer die niet arbeidsongeschikt is in medische zin maar om andere redenen niet goed functioneert en voor wie een ontslagvergunning is aangevraagd, of die aanvoelt dat hij bij een ongewijzigde functie ziek zal gaan worden, kunnen verlangen in een andere passende functie te worden tewerkgesteld.

Is een slecht functionerende werknemer niet in zekere zin ook 'arbeidsongeschikt'?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen