De finantiën der Zending.

I.

„En het-geld verantwoordt alles": dlaarmöe jteiëkent de Ptedifcer den wereldling, die slechts voor deze aarde leeft, en ia lichamelijk genot zijn ideaal zoekt. Waar het voor hem op aankomt is het geld; ontbreekt dit, dan kan hij zijn doel niet bereiken; van bet geld hangt voor ihera alles af.

Een Christen zal dit wereldsch woo'xd' niet gaarne oniderscihrijVen; kiiet hiet geld verantwoordt voor hem alles, maar de zegen Gods. Dit ondervindt hij in zijn dagelijksch leven gedurig weer bewaarheid, maar hoeveel te meer geldt dit dan op het terrein van het Koninkrijk Gods! Neem d© Zending; alle millioenen kunnen niet één hart tot Christus bekeeren; kunnen odk in niet één hart de begeerte leggen, om als zendeling uit te gaan; dat is een vaste waarheid, die geen nadfer bewij's behoeft.

Uit deze waarheid mag ©dhter niet de conclusie getrokken wonden, dat het geld tamelijk onnuttig is, en wij daarover onverschillig mogen zijn. Dit schijnt wel geestelijkj, maar inderdaald is het heel ongodvrachtig. Nu het den Heere behaagd! IheefSt Zijn zegen te binden aan het gebruik der mid^ delen, zou het van eigenwijlsheid en eigenwilligheid getuigen, indien wij ook maar één der mid-, delen verwaarloosden. Zonder geld is het 'dan ook beslist onmogelijk ©enigen arbeid in het ISoninkrijk Gods te verrichten; en als Paulus weigert van de gemeenten geld in ontvangst te nem'en, noodig voor zijn levensonderhond (waarop hij overigens recht had!), dan mo> et hij door tentenmaken in zijn behoeften voorzien.

Sterker nog, naarmate de Heere melör zeigen geeft is er" ook meer geld noodig; |de Heere is dus door het geven van Zijln zegen zelf de réchtsitreöksche oorzaak, dat er meer geld moet woriden opgebracht. Dit zien wij met namei op het zendin'gsterrein. Wij! geiTien één voorbeeld voor dit onweersprekelijk feit. Toen in 1910 de Zeeuwsche zten-f ding werd georganiseerld; , stelde mjen de' begrooting op f 6 a f 7(K)0 per jaar; het ^algemeen gevoelen was, dat miet eenige inspanning dit bedrag wel kon worden bijjeengebracht. En nu is voor 1921 d© begrooting reeds gestegen tot f 23000! diis meer dan driemaal zooveel.

De zegen Gods en het geld? zijln d'us geen tegenstellingen; wij mioeben niet zeggen: aan den ze^n hebben wij genoeg, en dan 'kunnen wij het geld wel missen! Want naarmate de zegen grooterwordt is ©r meer geld noodig. Ja, het geld zielf is feen zegen, een gave Gods; want God' miaakt Zijn volk los van het geld .en gewillig in bet geven.

Inzake de finantieele regelinglen heerscht in onze. kerken-geen uniformiteit; ook hierin komt uit, dat wij vrije kerken zijn. In Zeeland b.v. wordt het geheele bedrag omigeslagen over de vijf classes naar billijk© maastaf, en elke classis slaat haar aandeel weer om over de verschillende klerken. Het vrijiwüligheidssysteem blijft ©ahler gehiaridihiaafd. Het verlangde bedrag worldt niet aan de classes, en ook niet aan de kerken opgelegd; maar mein tracht dO'Or onderling overleg , tot oveTeenstem'ming te komen, en telkander van de billij'kheid van öen zoodanig© verdeeliag .der lasten te ov'ertuigön. Tot dusver heeft dit systeem uitstekende vruchten gedragen. W-el bleven sommige kerken b'eneiden peil, maar andere kerken .droegen dan vrij'willig weer meer bij dan zij eigenlijk behoefden. Om deze oorzaak worden afzonderlijke giften, zooals in de Soemba-zeniding gesdhiedt, zelde'n .ontvangen. De gedachte leeft, dat elke kerk, ©n ieldler lid der ierk geroepen is naar vermogen bij te dragen. Natuurlijk blijft weer iedere kerk vrijl om' op de'dborhaar goedgdieurde wijze het noddige beidrag te verzamelen; sommige kerken hebb'en daarvoor teen izendingscommissie, idie de gezinnen bewerkt en door jaarlijksche contributies, giften, en opbrengst van Zendingskaliender en Zenidingsblad tot het vereischte bedrag weet te komen; in ander© kerken wordt de som kortweg uit de fcerkeikas genomen.

Dit systeem, heeft alzoo tot grondslag de vrij'-' willigheid, maar de zedelijke verplichting ©ener-i zijds, en de liefde tot God len Zijn dienst an-i' derzijds, brengen de noodig© vastheid aan; zoolang daarbij het vertrouwen in d® zendende kerk len de zendingsideputaten komt, is ©r geen zorg.

Hiermede vellen wij natuurlijk geen oordeel, len zeker geen afkeurend oorideel over dei .mtethoden, welke men elders volgt. Elke plaats isn p'rovinoiö kan zelf het best beoiorideelen. Welke mteiÜiode het mees't is naar den aard der menscihen len dus tot d© beste resultaten brengt.

Wij (achten evenwel eenige vastigheid van in^ komsten toch wenschelijk, len zelfs noodzakelijk. Wat mfen in tegensibelling. hiermede Wel iejens „ge-i loofszending" genoenid heeft, wijzen wij dan löok beslist van da hand. Zoo kunnen wij ook niet instemnien met de wiooidien van den zendingsdirector dr J. W. Gunning, als hij in zijn brochiwe „De financiën der zending" schrijft: „En dan iwü ik met een enkel woord, maar 'daarom niettemin met grooten nadrukl, wij^zen op den zegen, die & verbonden is aan den onzekeren financiëekn ttoestanid der ziend.ing. W, at gelooiven is, is niet met ©en enkel woiomd te zeggen, niaar het is zjekei; ook wel dit, dat wij zoowel ten opzichte der stoffelijke als der geestelijk© belangen leven uit d© hand Gods. Wat dit beteekent gevoelen wij in de zending aan den lijve. Men maakt spannende dagen door als in veertien of isoms in acht dagen ©en belangrijke som moet worden bijeengebracht, opdat wij tegenover de velen, die wat hun stoffelijk© belangen aangaat van ons afhankelijk zijln^ aan onze verplicihtingein zonden k^unnen voldoen. Toch idenk ik, hoe moeilijk en spannend ze ook zijn, geen ziemdingsman zulk© dagen in zijn leven zou willen missen. Z© doön ons onze afhanke^ lijkh©id gevoelen, ze leenen ons klein t© denken van ons zelf len groot van Gods trouw, en stem: men ons tot ootmoedigën dank."

Wij betwisten het, dat zulk ©en methode alleen doet leven uit het geloof, dajt is nit ide hand Gods. Dit is eveneens' bet geval als men leen vaste finantiëele basis voor zijn arbeid zoekt. Hel schijnt ons zelfs toe, dat men eerder vrijmoeidigheid mag hebben om in bet geloof op Gods hulp| te rekenen, wanneer men zelf eerst alles doiet waL ons gegeven is te doen, dan wanneier men maar stil afwacht tot ld© Heere „de harten tot geven zal neigen."' Het doet ons denken aan die eienvoud, ige vromlen, di© 'meenen, dat een predikant dan .alleen zich alhaiJtóijk v, an God gevoelt, indien hij niet yoor zijn preek studeert, doch alles van den „Geest" verwacht: onze vaderen noemden d'it ©en brevet voor d© luiheid! Echter laat men ook' bij' hel (ten onrechte!) als geloofssysteem aangeprezen© methode, de middelen niet ongebruikt. M'en moet 'de smeekbeden maar lezen ia bladen 'e'n circulaires.

Doch wij stappen van 'dit punt af. Wij leven in ©en vrij land, en gunnen als christenen zeker elkander gaarne de vrijfeeid, om .naar eigen inzicht gelden voor de zending te verzamelen, zoadier dat men elkander bij verschil van inzicht hard zal vallen, of zichzelf alleen het ©ere-diplöma van „leven uit het 'geloiof, uit Gods hand" zal toereiken m^et voorbijgang, van de anderen.

Er is ©en gewichtiger zaak, waarop wij de aandacht wülen vestigen. Doen wij dit D.V; ©en volgend maal.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen