Ingebonden of weggeslingerd.

Ingebonden of weggeslingerd!

Welk een tegenstelling!

Velen die zich tegenwoordig christenen noemen, zijn o zoo bang voor scherpe lijnen en diepingekerfde afscheidingen.

Zij zeggen: die forsche lijnen doen veel kwaad, scheiden uiteen wat saamhoort, vormen kunstmatig een links en een rechts, een bimnen en een buiten. En 't blijven toch maar strepen, denkbeeldige dingen, liniaalwerk. Het leven gaat juist nooit langs rechte lijnen. Er is toöh ook geen scherpe streep tusschen uw hoofd en uw romp, tusschen uw romp en uw ledematen.

Neen — zoo 'zegt men van die zijde: het ineenvloeiende, het glooiend overgaan zonder tegenstelhng — dat is van 'God.

De strepeai, de felle antithesen, de kerkelijlce, do'gmatische, ethische, — die zijn van de menschen.

Zulke „synthese-christenen" hebben een belijdenis van zachtsmeltendé, fletse kleuren, van heel teere, bijna onzichtbare aanduidingen, waar ieder „geloo'f" nog wel iets van eigen palöt in terugvinden kan. Zij hebben een ey? .SJgelie naar den mensch, waar niemand zich aan beihoeft te ergeren, want zelfs het bloedige kruis is er met rozen omhangen en met zijden linten omstrikt.

En als zij hun gelooif formuleeren, dan lijkt 't soms wel een schilderij uit de symboli-sche of kubistische school — , ge weet niet wat het voorstellen moet, noch •wa: t. boven of beneden is.

Och, laten die menschen van de lieve, nitgedoezelde vroomheid, en de zachtglooiende gemoedelijkheid en van de vervaagde synthese eens eerlijk gaan staan tegenover het Woord Gods.

Wat 'n scherpe, ingekorven scheidingen!

Wat 'n diepe kloven, die Gods eigen hand groef tusschen het een en het ander, tussciïeB den een en den ander, tusschen Kaïn en Abel, Jakoh en Esau, tusschen aanneming lOf verwerping, tusschen zonen Gods en kinderen der wereld, tusschen vriend en \njand, tusschen vóór en tegen, tusschen God en de Baals, "tusschen Christus en Belial', tusschen zonde en genade, hemel en hel, dood en leven, tusschen ingebonden of weggeslingerd. - En dat juist •wil aien niet zien, niet gelooven. Men wil er niet onder buigen.

Zoo komt de valsche gerustheid, dat aan de grens van tijd en eeuwigheid de tegenstellingen wel weg zullen vallen.

Men stelt zich dan aan of er nog een neutrale zoaie zou zijn tusschen dood en leven, of het niet is één van beiden: kinderen des toorns van nature, of kinderen Gods uit genade.

Dat verstomd Abigail reeds, de lieftallige, fijngevoelige vrouw van den ruwen Nabal. Zij was, zegt de Schrift, goed van verstand en schoon : van gedaante. Maar zij was ook een godvreezende vrouw. En juist de dagelijksche omgang met den boozen Kalebiet had haar duidelijker doien zien de groiote tegenstelling : -vóór of tegen den Heere en Zijn Gezalfde.

In dichtende taal spreekt zij er van tot David; want zij weet dat deze ooi'loogt „de oorlogen des He eren".

En nu troost zij hem met de scherplgetrokken lijn van het vriend of vij.and Gods: „Wanneer een mensch opstaan zal om u te vervolgen, en om uwe ziel te zoeken, zoo zal de ziel mijns heeren ingebonden zijn in het bundelken der levenden bij den Heere uwen God, maar de ziel uwer vijanden zal Hij slingeren uit het midden van de hoUigheid des slingers".

Dat is werkelijkheid. Al het andere is droom.

Dat is ook de tegenstelling op ; zijn scherpst en ergerlijkst voor den natuurlijken mensch.

En to'ch: Abigail en David wisten het. en al Gods kinderen weten het: alleen langs dien , weg moet het en kan het.

Het eeai óf het ander.

Wij zijn, óf ingebonden als vruchtdragende aren in de kostbare keurgar\'-é van den liemelschenLandman, die Hij vergadert in zijn veilige schuren, óf we zijn doode steenen, die Hij wegslingert van voor Zijn aangezicht.

Juist de prediking van die felle, tegenstellingen moet ons doen worstelen om genade bij God.

Juist die scherpgetrokken lijn zal ons waarschuwen voor den .afgrond-dien wij tegen zouden gaan.

Wij dan, wetende de schrik des Heeren, bewegen de menschen tot het geloiof.

Mogen wij er iets anders van maken? of wegvagen het groote, vreeselijk contrast tusschen bundel en slinger?

Neen, maar vergeten we óók niet dat het bespreken van het eene noodige ons niet behouden kan; alleen het eenig-noodige zelf. De Eenig-Noodige zelf, want in Hem alleen js er inbinding in het Leven Gods.

Zoolang wij' nu koud theorètiseeren en formuleeren over het „bimdelke" en oyer' hiet „ingebonden zijn" en over de „holligheid des slingers" en over het , , wegwerpen" zijn wij er niet, komen wij er niet. Ook deze dingen alle kunnen We onderhouden hebben van onze jeugd at aan.

En Christus zegt tot ons: ga heen, verkoop al wat ge hebt!

Dan moeten we onze aangeleerde rijke reohtzinniigheid los laten, om als arme zondaren door genade alleen zalig te worden.

Dan voelen wij, 'tvreeselijke: ingebonden Jof weggeslingerd !

Dan roepen we uit de diepte: Och Heer, och 'wierd mijn ziel doior u gered.

En God zal hooren.

Hij maakt van slingersteenen parelen voor het nieuwe Jerusalem.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen