Onvruchtbare smart.

Bochim beteékent: plaats der weenenden.

Geographisch weten we dit oord niet meer thuis te brengen.

Maar geestelijk wel.

Want Boehimi is overal te vinden waar, mét schijnbaar berouw', onvrac'htbare tranen worden geweend; waar smart is over de oordeelen Gods, maar zonder vernieiiwing: des harten, zonder hét ernstig voornemen i'net de zonde te breken.

Israël was opgetrokken van Gilg& l, de eerste legerplaats, nadat zij den Jordaan waren doorgegaan. Nu stonden hunne voeten in hét land der belofte. De Heere 'had niettegenstaande al 'hun dpstand, gemimnfereer, geklag len zonde, Zijn vastgestaafd Verbond gedacht.

Hij had |hen opgevoerd uit Egypte, en hen gebracht in !het land, dat Hij hunnen vaderen gezworen had, en gezegd: k zal Mijn Verbond met ulieden niet verlneken in eeuwigheid. (R. 2:1.).

Op die belofte had (het Volk dan ook staat gemaakt.

Maar één ding had jhét daarbij niet bedacht, dat n.l. in alle verbonden twee deelen beg'repen zijn, en dat zij juist door die trouw van Jehovah' hun God vermaand en verplicht werden tot een nieuwe gehoorzaalmiheid.

Want de Heere gaf hun wel dit land Kanaan, maar eischte nu oiok gehoorzaamheid aan Zijne bevelen. Zij . tooesten dat gegeven land gaan veroveren, en de oorlogen des Heeren strijden. Zij mochten de zondige, van God verworpen volken der Kanaanieten in hun midden niet dulden, met hen geen verbond mjak'en; hunne altaren moesten zij afbreken en het land maken tot een heilig land.

En dat juist heeft Israël niet gedaan. Die finale breuk toet de „wereld" heeft , hèt verkoren volk niet aangedurfd.

Het heeft Gods bevel niet ernstig opgenoimen. Het meende in eigen kracht wel sterk te staan, orn zich met de onreinheden der heidenen niet te vermengen.

Zoo hebben de kinderen Israels hét Verbond geschonden, en zich aan de verplichtingen van dit Verbond onttrokken.

En nu zendt de Heere den Engel des Verbonds tot hen, hun sterken Aanvoerder tot dusver. Nog eenmaal herinnert deze het volk aan de trouw van hun God, die ze uit Egypte bevrijd, door de 'woestijn gevoerd en hu ingebracht hééft in de beloofde erve.

Nog ieenmaal herinnert die Held Gods aan de verplichtingen, die zij als bondelingen op zich genomen hadden.

Maar, zegt hij dan — en dit woord wordt zijn afscheid: maar gij zijl mijner stemme niet gehoorzaam geweest.

En met groeten nadruk vraagt hij: Waarom hebt •gij dit gedaan? Doch niemand antwoordt.

Al klopt bij "velen het geweten onrustig, niet één, die het uitspreëkïl'aÉf«''"**wij hebben gezondigd Niet één 'die weent. • .

Dus komt nu het vonnis: Daarom' heb Ik QQJJ gezegd: Ik zal ze voor uw aangezicht niet uitdrijven (de Kanaanieten n.l.), maar zij zullen u aan de zijden zijn, en hunne goden zullen u tot een strik zijn.

Rechtvaardig was die straf. Zij bracht voor [graël een eten van wat zij zelf gezaaid hadden. Doch] die straf zou toch niet als een ijzeren noodlot over Israël gekomen zijn. Indien er berouw geboren wiare, zoo zou de Heere genadig geweest zijn. Hij spaarde die héidenvolkteren om Israël Ie beproeven „óf zij den weg des Heeren zouden houden om daiarin te wandelen, of niet" (Riet teren 2:22).

Maar wat 'doet nu het Volk; als |iet er van Godswege op gewezen wordt, dat zij het Verbond Gods overtreden hebben-^^§Q, ., : , 'welke straf over hen ka. men zal?

Het hief zijn stem op en weende.

Luid misbaar.

Heftige jammierklachten.

Lang aangehouden geschrei.

Armen, die wanhopig in de lucht slaan.

Kleederen, die worden gescheurd.

Asch op de hoofden.

Doch dit alles blij'kbaar ovêf'dé gevolgen der zonde, niet over de zonde zelf, noch over haar schuld.

Onvruchtbare smart dus.

Tranen uit de oogen geperst, maar niet opwellend uit het hart.

Wel offeren zij aldaar den Heere, maar dan is 't ook' uit. Het gteween houdt op. De tranen worden gedroüigd. Ze praten weer over gewone dingen, Ze eten en drinken. Ze lachen. Ze keeren weer tot hun erfdeel. Ze gaan over tot de orde van den dag.

Alleen een SSii^i'" blijft: Bochim', oord der weenenden.

Onvruchtbaar was die smart.

Uit dit tranenzaad rijpte geen oogst voor do eeuwigheid.

Daarom rustte er op dat Bochim' een vloek.

Want de Heere heeft een gruwel van sch'ijnberouw en van droefheid, .die alleen voortkomt uit vrees voor straf, uit zelfbeklag over de droeve gevolgen der zonde

Ook in het leven dei^genen, die zich ciristonen noemen, komen zulke B.ochims voor.

Men kan ze allereerst vinden bij den schijngeloovige, . 'die zich als Israël weleer, trooist met het Verbond 'der genade, waarin .het alles vastligt, zonder te bedenken, dat de zegen van dat verbond in de beoefening van het geloot genoten \s'0Tdt. En ials Gods eisch dan 'komt, en de Heere spreekt: gij zijt Mijner stemmte lüet gehoorzaapa! geweest, en vraagt: waarom hebt gij dit gedaan? en dreigt met Zijn oordeelen, dan is er even 'n krimpen van het hart in angst voor de komende dinjgen. Even geklag' als de vloek komt en de bedreiging werkelijkheid schijnt te wordon.

Maar die klacht is geen zelEaanklacht, maar zelfbe'klag.

Bochim! De weenenden! De tranen! En het haastige offer! Daarna Worden' de tranen gedroogd. En er is terugkeer naar het gewone leven, alsof de vloek nu w'as afgewend.

Helaas, de oprechten vlan hart tellen oiider hunne legerplaatsen ook Bochim mee.

En zij herinneren zich heel goed hoe het er toen uitzag! in hün ziel.

Daar was ongehoorzaam'heid jegens den Heere.

Een niet willen doen van Zijne bevelen, omdat 'het geraa'kkelijker, profijtelijker leek die te laten dan ze te doen, omdat een voorzichtig' 'verbond met 'de wereld verstandiger scheen dan een finale breuk. Omdat tóen de altaren voor de vreemde goden liet staan, niet om zelf voor hen te offeren, maar olml de afgodendienaars niet te ergeren.

En dan liet de Heere het hun .merken: Ik laat u nu alleen met uw vijanden. Ik drijf ze niet uit voor uw jaang'ezicht. Zij zullen aan uw zijde zijn en hunne goden-zullen u tot een strik' zijn. •

Als dat gte'hoiord en aanvankelijk gezien werd, dan was er ook wel oppervlakkige gevoelsrimpeling. Klagen zonder bidden. Tranen zonder belijdenis. Weenen zonder berouw. In den grond der zaak een zich wreveling inzetten tegen den Heere.

Maar die onvruchtbare smart werd tocii later weer een oorzaak van verootmoediging.

Bij een terugblik op' hun leven, werd dat Bochim hun tot schuld.

En nu leerden ze weenen over Bochim.

Maar nu waren het echte tranen, geschreid door het verbroken hart.

Nu ieen droefheid naar God, die een onberouwelijke bekeering tot zaligheid werkt. Nu gepaard met oprechte gewilligheid om het Verbond te heieven, om den wil des Heeren te doen, om zip strijd te strijden, om krijgsknechten te wezen m Zijn heiligen oorlog, en meer dan overwinnaar te worden door Jezus Christus.

Hoed u dan; voor-Bochim'-s zelfbedrog.

Voor zijn ijdele tranen.

Voor zijn 'klachten en jammerkreten.

Voor zijn vergeefs gebouwd altaar.

Van zijn eigenwlllig offer.

Beproef of uw berouw iets anders is dan de reactie yan uw gestoorde zonden, ©n de afgeperste erkentenis, dat ge met die zonden bedrogen uitgekomen zijt.

Eén traan in oprechtheid tot God geschreid is Hem immers welbehaaglijker dan het oppervlakkig oeween van een groote schare, die-straks zijn leed en zijn God vergeet ..en voortgaat de zonde te. dienen.

Bid dat de Heere' u'-beware voor onvruchtbare smart.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen