Mother India by Katharine Mayo.

I.

Van dit boek schreef de gezagliebbende IV e w Statesman:

„Het is zeer zeker het meest aangrijpend, het meest deprimeerend en tegelijkertijd het belangrijkste en waarste boek, dat in deze generatie — en sinds lang daarvoor zelfs — over Britsch-Indië geschreven is. Dit zegt ongetwijfeld veel, maar het zegt niet tè veel. Mejuffrouw Mayo kan scherp' .waarnemen, kan begrijpen zonder vooroordeel, en kan schrijven óók — een combinatie van vermoigens die, ongelukkig ge'iioeg, zeer zeldzaam is. Haar boek is zeer zwaar gedocumenteerd, bijna iedere mededeeliiig is een citaat, dat komt van de meest gezaghebbende zijde, en toch blijft het boek voortdurend zeer leesbaar. IVIen komt zelden in verzoeking een regel over te slaan, al de vierhonderd bladzijden door.

Het hoek is bovenal een geweldige frontaanval opi het heele maatschappelijke stelsel van Britsch-Indië in al z'n aspecten.... De Engelschen hebben vermeden de waarheid omtrent deze dingen mede te deelen, maar Mejuffrouw Mayo heeft die geopenbaard, en nu is het geheim ontsluierd. Haar boek kan zeer belangrijke gevolgen hebben. Het is tegelijk een groote verdediging van on een groote aanklacht tegen het Britsch bewind in Indië...

Maar iedereen moet dit boiek lezen, omdat wij in deze zaak allen verantwoordelijk'zijn. Zij' neemt het vooral op' voor de kind-meisjes, hiaar het overige gedeelte van. haar analyse van Indische sociale toiestanden is zeker even ontstellend en overtuigend. Zij doet de eisch van Swaraj onzin schijnen, en de wil om die toe te staan bijna een misdaad. De taal van deze beoordeeling moge heftig schijnen, zo is, daar zijn. we zeker van, niet heftiger dan do gevoelens die, naa* we verwachten mogen, zuh len worden opgewekt in het gemoed van iedere normale Westersche lezer van Mejuffrouw Mavo's boek."

En in de aankondiging van de Engelsche uit-233 gave van dit werk dezer Amerik'aansche schiij'.fster wordt gezegd - — en geen woord er van. is te veel—;

„Dit boek is totaal verschillend van eenig ander boek over Britsch-Indië, dat aan de Angelsaksische wereld is aangeboden. Het behandelt sociale factoren, het intiemere leven van de driehonderd millioen menschen, die te zamen voxmen het conglomeraat van rassen en gelooveii, dat wij Britsch-Indië noemen. Het verklaart de gecomplotteerde stilte welke de status en de behandeling van de vrouw in Britsch-Indië steeds heeft omgeven; de ontzettende kinderhuwelijken, welke een ellendig moederschap brengen over onrijpe mensdhelijke wezens; verklaart hoe het 'komt, , dat elk jaar in Britsch-Indië twee millioen babies sterven; hoe het komt, dat Britsch-Indië van levensk'raclht beroofd wordt door sexueele ongebondenheid. Het boek geeft de authentieke waarheid; z'n onthullingen worden bewezen door gezaghebbende uitspraken en onomstootelijke feiten."

Katharine Vooraf" : Mayo zelf schrijft in een , , Woord

„Het zou mij een groot genoegen wezen de vele personen, zoowel Indiërs als Engelschen, te bedanken, die op zoo hoffelijke wijze mij' de toegang hebben vergemakkelijkt tot inlichtingen, doicumenten, en die plaatsen en zaken welke ik met eigen, oogen wenschte te aanschouwen. Maar het feit, dat het onmogelijk was om vooruit te zien tot welke conclusies iki zou komen, en dat zij in geenerlei opzicht verantwoordelijk zijn voor deze conclusies, maken het ongepast om nu hun namen er aan te verbinden.

Om deze reden is het handschrift van dit boek niet ter beooïdeeling voorgelegd aan eenig lid van de negeering van Britsch-Indië, noch ook aan eenig Brit of Indiër, die in betrekking staat tot de officiëele wereld. Het is echter doorgelezen door zekere autoriteiten van internationale' standing op het gebied van de volksgezondheid, die met liet terrein in Britsch-Indië bekend zijn."

Het 'bovenstaande geeft voldoende het algemeen karakter van dit boek aan, en de sfeer, waarin het is ontstaan.

Het is een geweldig boek, dat schokt door zijn fel realisme.

onbarmhartig — wat zeg ik? juist omdat haar hart was ontroerd door barmhartigheid-— rukt Katharine Mayo de ongure zwachtels af van de afgrijselijke wonden, die het lichaam der Britsch-Indische samenleving al voortwoekerend verteren.

't Is niet een boek voor al te jeugdigen van! jaren, ook niet voor ouderen met zwakke zenuwen. Ik meen nogal veeli en velerlei gelezen te hebben, — dat ligt zoo: in'de aard van mijn werk. M'aar zelden heb ik iets gelezen, dat mij zóó heeft aangegrepen als dit boek.

Het groeit bij het lezen op' je als een nachtmerrie door de gruwelijkheid van de toestanden, die er in woïden ontsluierd met een rustige, overtuigende waarheidsliefde, die in haar eenvoud schreeuwt tot God en de menschheid om erbarmen, om hulp voor die millioenen kind-vrouwen, die op de allerschandelijkste manier worden mishandeld door beestachtige mannen aan wie ze zijn overgeleverd opdat deze de lusten hunner door eeuwen van geslachtelijke ongebondenheid erfelijk' lielaste en verzwakte; licliame]i zouden k'unnen botvieren; mis-/ han.deld ook op een manier, die de haren ten berge doet rijzen wanneer zij' — zelf nog kinderen, de zwakke stumperds! — een "kind ter wereld moeten brengen en zoogenaamd bijgestaan worden door de dliai of vroedvrouw, die in haar onzegbaar vuile miserabelheid en domme onverstand haar slaclitoffers zoodanige martelingen aandoet, dat wij haar zien als een booze ghul, die in een nacht van donkerheid en onreinheid de klauwen slaat in haar prooi.

En dit alles geschied in naam van, en wordt gesanotionneerd door, de godsdienst.

Weten onze geblaseerde Westerlingen, die zich te hoog en te zeer ontwikkeld achten voor het Christendom, en nu in de onvoldaanheid des harten, die daarop volgen moest, zich gewend hebben naar het Oosten, naar het land van wondere droomen en mystieke contemplatie, wéten zij van de schrikbarende kanker, welke onder die zachte glans voortvreet?

.Christus maakt vrij, — óók' de vrouw. Het Christendom heeft aan de vrouw haar eereplaats gegeven, waarvan thans dwaze emanoipiatiezuoht haar tracht neer te halen. De dwaze emamciipatiezucht van diezelfde menschen, die de leegheid hunner ontkerstende zielen trachten te vervullen met het godsdienstige „heil" uit het Ooste'U, — het Oosten, dat zijn dochtertjes bij millioenen vermoordt, ze offert aan het door de godsdienst beschermd en gekoesterd monster der gepatenteerde zedeloosheid.

, 0 zeker, het Oosten is ver, en men' kan er zoo schoon over schrijven. En die droomerige Oosterlingen met hun donkere, raadselachtige oogen, kunnen, als zij hun verheven taal gaan spreken, zoo liciit door de naar iets nieuws jagende Westerling met de profetenmantel omhangen worden. Hoort een dier profeten, de beroemde Rabindranath Tagore, spreken over de verhouding van de vrouw tot de man:

„Vooi-het huwelijk kan men' niet vertrouwen

op spontane liefde; de gepaste aankweeking er van moet de beste resultaten geven.... en de aankweeking behoort te beginnen vóór het huwelijk. Daarom wordt vanaf hun pïiïste jeugd aan onze' meisjes de echtgenoot voorgehouden als een idee, als een ideaal, in dicht en proza, door ceremonieel en eeredienst. ^V"anne8^ zij ten slotte de echtgenoot krijgen, is deze voor hen niet een persoon, maar een principle, zooals trouw, vaderlandsliefde, of dergelijke abstracties "

Jawei, een aardige abstractie', zoo^'n Hindoe-echtgenoot, die de tiran, de beul, de vernieler van zijn kind-vrouw wordt.

Dat is de practijk.

En zelfs de theorie, zooals die vervat is in de P a d m a p u r a n a, het oude heilige gedicht, welks aanwijzingen men vol eerbied te volgen heeft, is wel zeer vreeselijk reëel, waarbij Tagore's woorden zich verliezen in misleidende vaagheid.

Hoort, hoe de Padmap urana spreekt:

„Er is voor een vroaw geen andere god op aarde dan haar man. Het uitstekendste van alle goede wei'ken, die zij kan verrichten, is dat zij zoskt hem te behagen door hem volmaakte' gehoorzaamheid l(* betüonen. Daarin ])elioort de cenige rogol voor haar leven te liggen.

Haar echtgenoot moge mismaakt, oud, zwak zijn, en lerugstoütcnd en Ijclecdigend iu zijn manier van doen ; laat hij bovendien opvliegend, liederlijk, onzedelijk wezen, een dronkaard en een speler; laat hij slechte huizen bezoeken, Oipeniijk in zonde leven met andere vrouwen, hoegenaamd geen liefde hebben voor zijn eigen tehuis; laat hij razen als een krankzinnige; laat hij eerloos leven; laat hij ])]ind, doof, stom ol gehrekkig wezen; in één woord, laten z'n gebreken zijn wat ze 'Willen, laat ^ijn boosheid zijn wat ze wil, een vrouw liehoort hem altijd te beschouwen als haar god, moet hem met kwistige hand al haar aandacht en al haar zorg geven, zonder ook maar eenigszins acht te slaan op zijn kaï'akter of hem de minste aanleiding te geven tot misnoegen....

Een vrouw moet pas eten nadat haar man genoeg heeft. Als deze vast, zal zij oot vasten; als h'ij dro< ; vig is, zal zij liet ook zijn; als hij vroolijiv is, zal zij zijn vreugde deelen.... Zij' moet ])ij de dood van haar echtgenoot zich levend laten verbranden oip dezelfde brandstapel; dan zal iedereen haar deugd prijzen

Als hij zingt, moet zij in exiase zijn; als hij danst, moet zij met verrukking naar hem kijken; als hij van geleerde dingen spreekt, moet zij met bewondering naar hem luisteren. Vooa'zeker, zij moet in zijn tegenwoordigheid altijd opgewekt wezen, en nooit teekenen van droefheid of ontovcedenheid toonen.

Laat zij zoi-gviddig vermijden liuiselijlc gekrakeel te verwekken over liaar O'uders, of ter oorzake van een andere vrouw, die haar man moge willen houden, of ter wille van eenige onpi-ettige opmerking die tot haar gericht moge zijn. Wanneer zij om dergelijke redenen diet huis zou verlaten, zou dit haar blootstellen aan de openbare bespotting en lot veel boos gerucht aanleiding geven.

Wanneer haar man drittig wordt, liaar bedreigt, haar grof uitscheldt, of zelfs zonder reden slaat, zal zij hem gedwee antwoordeai, zij zal zijn handen grijpen, ze kussen, en hem om vergiffenis vragen, in plaats van luide kreten te uiten en "weg to loopen uit het huis....

Laat alhaar woorden en daden er openlijk bewijs van geven, dat zij haar man beschouwt als haar god. Geëerd door iedereen, zal zij aldus de geriieting smaken van ais een trouwe en deugdzame echtgenoote genoemd te worden."

„Geëerd door iedereen", och, arme! Op'lielscih© wijze wordt zij mishandeld en gemarteld, wanneer zij op haar negende of twaalfde jaar, of eerder, aan haar beestachtige god wordt overgeleverd, totdat zij de prooi wordt van 'het donkere graf", of erger.

Neen toch, er kan iets bomen in haar leven, dat haar het hoofd doet opheffen, al lilijft zij altijd de getrouwe staal: van haar echtgenoot: wanneer zij hem, zij het dan na onzegbaar lijden, een zoon schenkt, dan heeft zij de reden van haar bestaan bewezen, dan heeft zij haar god bevredigd.

En dan gaat zij straks het kind tiranniseereni, dat haar zoon als vrou\v wordt gegeven, zooals haar schoonmoeder het vroeger Inkar gedaan heeft.

Want hier is een ontzettende paradox: de vrouwen zélf willen het minst van allen weten \^an verlichting van liet loodzware juk, dat op-de scliouders van hun sexe drukt.

Zóó vast zitten deze absoluut onwetende wezens in de strikken van het bijgeloof, in de ijzeren greep der traditie.

J. VELDKAMP.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen