Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Volhardende.

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Volhardende.

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Zij waren volhardende in de leer der Apostelen. Hand. 2:42

De ervaring leert dat op dagen van zalig geestelijk genot vaak een tijd van inzinking volgt.

En dat de curve van die inzinking dieper daalt naarmate de toplijn der verheffing eerst hooger klom. Zoo is er de schommeling tusschen het stabiel en het labiel evenwicht. Als het feestgewaad afgelegd is, zwijgen de Psalmen, en maken soms plaats voor droeve klaagliederen.

Zoo was het echter niet bij de eerste gemeente te Jeruzalem na de uitstorting van den Heiligen Geest. Na de eerste spanning zien we haar in dezen tekst in haar gewone doen. De bruisende stroom is in een bedding ingevloeid. De kalmte en de rust van het alledaagsche zijn weergekeerd.

Hoe ging het nu? Wel, zij waren volhardende in de leer der apostelen.

Er ligt in deze eenvoudige mededeeling iets wonder schoons. De geestelijke hoogspanning is dus niet aanstonds teruggeloopen, maar gebleven. Er kwam geen lage eb na den hoogen vloed. Er deed zich geen sterke reactie gevoelen. Alles ging wel wat minder hartstochtelijk in zijn werk, regelmatiger, maar niet met minder kracht.

Drieduizend zielen waren er toegebracht; deze waren echter niet alle meer in Jeruzalem; vele uitlanders waren naar hun eigen land teruggekeerd: de eerste propagandisten van het Evangelie. Toch was er nog een flink getal in de oude stad achtergebleven, die blijkbaar groepsgewijze vergaderden. Maar heel het jonge leven dezer Jeruzalemsche gemeente stond in het toeken der volharding. Zij volhardden in de leer der apostelen, in de gemeenschap, in de breking des broods en in de gebeden.

Juist deze volharding onderscheidt het werk des Geestes van alle geestdrijverij, die slechts voor een tijd is. Er zijn soms menschen die in het geestelijke schijnbaar tot hoogtepunten van vervoering komen, doch het is alles opwinding en zelfsuggestie. Vol vuur, opgetogen .spreken zij er van. Maar het blijkt een stroovuur te zijn; weldra is alleen de asch over!

Wie volharden zal tot het einde, die zal zalig worden. Juist de rustige, blijmoedige, trouwe volharding in Gods kracht is noodig. Zij alleen is uit den Geest.

Hier ziet ge nu echter dat die standvastige volharding alleen bestaan kan door een blijvenden band aan het Woord Gods. Want die eerste christenen waren volhardende in de leer der Apostelen, en deze leer was immers niet anders dan de samenvatting en ontvouwing van het heil Gods in de bijzondere openbaring van Oud en Nieuw Verbond. In deze sfeer heeft de inspiratie des Heiligen Geestes de Schriften des Nieuwen Testaments tot stand gebracht.

Als men tegenwoordig hoort: wij moeten'terug naar het eerste christendom, dan wil dit zeggen: een ondogmatisch christendom, dat in de lucht hangt. Want toen, zoo spot men, was het geloof nog niet het aanvaarden van een compleet stel leerwaarheden, een samenweefsel van dogmatische formules. De leer was toen niets, het leven alles.

Wat is nu zoo opmerkelijk? Dat in de volharding juist de leer op den voorgrond stond: vandaar de onderwijzing der apostelen in de waarheid Gods. In deze Pinkstergemeente was dus geen geestdrijverij, geen scheiden van Woord en Geest. Het Woord kreeg geen ondergeschikte plaats.

Voor den geestdrijver is het Woord te vergelijken bij de wielen van een vliegmachine; deze zijn noodig om een aanloop op de aarde te nemen. Maar zoodra de machine loskomt en stijgt, zijn ze overbodig.

Neen, die eerste christenen waren, als nieuwgeboren kinderen, zeer begeerig naar do onvervalschte melk van het Woord.

Daarom is het kenmerk van alle echte reformatie ook terugkeer naar het Woord des Heeren, waaruit alle fonteinen van levend water voor dorstige zielen vloeien. Dan wordt de onderwijzing der apostelen met ware heilbegeerte gezocht. Dan laten we ons van hen onderwijzen, en bidden om verstand met goddelijk licht bestraald. Zoo alleen kan er ware volharding en geestelijke standvastigheid komen. Zoo alleen kuiuien we steeds reformeerend teragkeeren naar den schoonen lentetijd der Gemeente van Christus. In eens menschen leven kan het maar ééns lente zijn. Zij komt nooit weer. Maar de jeugd der Kerk kan vernieuwd worden gelijk eens arends jeugd. Dit is ware volharding: voortgaan van kracht tot kracht.

Dit artikel werd u aangeboden door: Vrije Universiteit Amsterdam

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 27 mei 1932

De Reformatie | 8 Pagina's

Volhardende.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 27 mei 1932

De Reformatie | 8 Pagina's