Kennis van Christus.

Eigenaardig, — die volgorde in Paulus' begeer en naar kennis van Christus. Hij noemt daarin éérst Christus' opstanding, en daarna Zijn dood.

Wij zouden mogen verwachten, dat de apostel Christus wilde leeren kennen in de historische orde waarin deze Zijne groote verlossingsdaden volbracht, — lijden, sterven en opstaan uit de dooden. Wat is dan de reden waarom deze opvolging hier wordt omgekeerd?

Ongetwijfeld ligt de oplossing in de uitdrukking: — opdat ik Hem kenne. Christus te leeren kennen houdt immers nog niet altijd in, dat ons geloofsinzicht Hem van stap tot stap nagaat in de volgorde waarin Hij zélf de heilsfeiten tot stand 'bracht. Integendeel, — als Paulus den weg zijner kennis van Christus overdenkt, dan heeft hjj Hem het eerst ontmoet als de levende Heere, die vanuit den hemel de kracht Zijner opstanding in de ziel van Saulus van Tarsen uitwerkte; en het was deze levendmakende kracht, die hem toen uitdreef om dienzelfden Christus ook te leeren kennen in Zijne schuldverzoenende offerande op Golgotha. Bij Paulus is het éérst de kracht van Christus' opstanding geweest die hij ondervond, en daarna de gemeenschap Zijns tijdens en doods.

En niet anders is het bij den begenadigden zondaar.

De opwekking uit den geestelijken dood, en daarin de aanvang van het nieuwe leven, komt den mensch toe uit de opstanding van Christus. Toen heeft deze het leven en de onverderfelijkheid aan het licht gebracht; en van daaruit geschiedt alle wedergeboorte en levendmaking van den zondaar; van daaruit begint de nieuwe levensloop. En eerst wanneer wij deze opstandingskracht van Christus deelachtig zijn en hare invloeden in ons gaan werken, worden wij uitgedreven naar het kruis, om daar onze verlorenheid en schuld den lijdenden en stervenden Zaligmaker aan te bieden. Van den opgestanen naar den gekruisten Heiland,

— aldus loopt de weg van al degenen die van Christus zijn.

Zoo wij deze waarheid recht voor oogen houden, dan kunnen we daaruit veel troost genieten. Want dan blijkt hier, dat wie op Golgotha verkeeren mag, daar reeds is uit kracht der opstanding van Christus.

Wel hebben we daarin dan veelal nog geen inzicht. Integendeel, — wie behoeftig naar héflirnis vlucht, hij doet dit niet uit de bewustheid van het léven dat in hem v^rerkt, maar uit den druk van de banden des dóóds. Dien dóód gevoelt hij, en over Christus' léven in hem heeft hij gewoonlijk nog weinig licht.

Doch daartoe juist is deze waarheid geopenbaard, opdat hij dat licht zou opvangen uit het GoddeUjk Woord. Het is de Heere zelf, die zegt dat het aldus met hem is. En hij moet het Woord zijns Gods méér vertrouwen dan het oordeel van zijn eigen hart. Hij moet zich door dat Woord laten overtuigen, en zich oefenen, om —' ook tégen de inspraak van zijn eigen hart — den Heere op Zijn Woord te gelooven. En hij mag bij deze waarheid nederknielen, en zeggen: — Is het waar, Heere? Zou het dan in mij reeds de opstandingskracht van Christus zijn, die mij uitdrijft naar Golgotha? O God, versterk dan hetgeen Gij in mij begonnen zijt, en laat het licht van Uwe genade en van Uw werk in mijne ziel opgaan!

En wanneer dan de ziel zich vereenigd weet met den Middelaar die onder Gods gerechtigheid lijdt en sterft, en zij al haar schuld Hem geloovig heeft overgegeven, — dan is dit de triumf in haar van Christus' opstandingsleven, en dan blijkt de waarheid der volgorde die Paulus hier aangeeft in de kennis van Christus.

En deze volgorde blijft in het leven' van den Christen.

Want dat leven gaat door vele verdrukkingen. Het gaat door lijden en teleurstelling en smart. En wij mogen dat alles niet eenzelvig doormaken, maar wij hebben het te doorleven in de gemeenschap des lijdens van Christus. En daarbij komt de nooit eindigende strijd tegen zonde en vleesch, de gedurige worsteling om ons weerbarstige hart den Heere te doen toebehooren, en onze oude natuur te dooden. Doch dit kan alléén, zoo wij knielen bij het kruis en daar Christus' dood zoeken gelijkvormig te worden. Altijd weer komt de weg van den Christen op Golgotha uit. Daar heeft hij telkens te verschijnen met zijne opnieuw vermeerderde schuld, met zijn levensleed, met zijn strijd om zichzelven te verloochenen en eigen wil en lust te kruisigen; en daar op den kruisheuvel moet hij den lijdenden en stervenden Christus kennen, en altijd weer opnieuw leeren kennen, in de gemeenschap Zijns lijdens, Zijn dood gelijkvormig wordende; daar moet hij zijne schuld aan Christus overdragen, en zijn leed met Christus doormaken, en zijn ouden mensch met Christus aan het kruis laten nagelen.

Maar dat zullen wij nóóit doen uit eigen lust en kracht. Dat geschiedt en kan alleen geschieden, zoo de kracht van Christus' opstanding in ons werkt.

Het is de levende Christus die uitdrijft naar den stervenden Christus.

Het is de opstandingskracht die voert naar het kruis.

Aan dien levenden Christus hebben wij ons dan behoeftig aan te sluiten. Zijne gemeenschap worde dagelijks gezocht, opdat alzoo de rechte volgorde in ons betracht worde: — Christus te kennen, en de kracht Zijner opstanding, en de gemeenschap Zijns lijdens. Zijn dood gelijkvormig wordende.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen