Zaaien en wachten.

In èlkon refonnalorischen arbeid ligt tweeërlei. Moedig strijden, en sül verbeiden.

Sterke activiteit, en rustige passiviteit. Doen wat onze hand vindt om te doen. En wachten op wat God doel.

Want wij kunnen wel zaaien, als God ons tenminste zaad geeft.

Maar Hij alleen kan het laten groeien. Planten en natmaken, dat vi-aagt Hij van ons.

Maar dan cischt Hij ook, dat we het daarna in Zijn hand zullen geven, geloovig en biddend, vertrouwend, dat straks de oogsldag komt.

Nu is zaaien slechts een klein onderdeel van het groote werk op den akker. Hoeveel moeizame arbeid in het zweet des aanschijns is er reeds aan voorafgegaan.

Maar als hel zaad in de voren is geworpen, dan begint eigenlijk pas 't moeilijkste werk. Hel voortdurend in gedachten met den akker bezig zijn, en er niets aan kunnen doen. Enkel maar wachten, '^ hoe het gaat, of er wat ontldemt, of er uitspruitsel komt, of er zich aren vormen, of de vrucht rijpt.

De mensch uit de gelijkenis had zijn plicht gedaan, uitstrooiend het zaaizaad.

Maar daarna, toen hij zelf aan zijn akker niets hoegenaamd meer kon doen, en het alles aan zijn God moest overlaten, toen begon voor hem de spannende en vermoeiende ' activiteit van hel wachten; het wachten op zijn God.

Hij sliep; hij stond op; hij legde zich aan den avond weer neer, stond opnieuw op; dagen en nachten gingen voorbij; en de zegenende Schepper gaf aan den akker vruchtbaarheid, deed het zaad ontlciemen: hel sproot uit, het wei-d lang, dat de zaaier zelf niel wist, hoe. Zonder hem, builen hem.

Neen, hij wist het niet; maar zijn trouwe God wist het wèl.

Ook in hel Koninlaijk Gods rijpen de zaden onmerkbaar, en toch gaat die groei rustig voort. De zaaier kan er niel meer aan werken, maar hel zaad is niet werkeloos, omdat Gods Geest er in leeft, en wasdom geeft.

Wij bezien het werk van de reformatie der Kerk dikwijls alleen van den mensclielijken kant; den nijvereu arbeid van de moedige mannen, die hel zuivere zaad van het Woord hebben gezaaid.

In dat moeizame werk zijn ze stellig helden geweest, stoere werkers. Maar ze zijn niet minder groot geweest in hun stil wachten op wat God met dat zaad zou doen. Want zij waren het zich bewust, dat het zaad van Hem was, èn de alcker, èu de zonneschijn, èn de regen, èn de dauw, èn hel rijpen, èn de oogst.

Luther, Calvijn, Zwingli, Kuox, en alle echte kerkhervorniers in alle landen, ook in ons vaderland in de vorige eeuw, wal zijn ze anders geweest dan werkende wachters en wachtende werkers, helden des geloofs en des gebeds, wier oogen op den Heere waren, en op de trouw van Zijn Verbond, totdat Hij genadig zou zijn.

Is hun verwachting beschaamd?

Neen, het is gegroeid, ook terwijl zij sliepen en opstonden, en machteloos waren, en den akker der wereld, waarin de oogst der kerk rijpen moest, alleen met biddend vertrouwen aan den hemelschen Landman konden aanbevelen, om, na dat geJjed, hun hoofd weer rustig neer te leggen.

Hoe zijn die mannen getroost geweest, in de vaak lange wachttijden, waarin het er zoo oj) aankwam de beloften 'des Heeren vast te houden. Vele waren hun bezwaren en zorgen, juist in die eerste groeitijden.

Want het zaad van het Woord viel niet in een levenlooze aarde, maar in menschenzielen, vaak hard als rotsen.

En de booze mannen ontbraken niet, die het zochten uit te roeien, oï er handen vol onkruid bij zaaiden.

Ook waren ze zelf zoo ongeduldig.

Wij willen immers, óók in het Koninkryk Gods, de vrucht soms zien. voordat de bloesem zich heeft gezet.

Arbeiders in en aan Gods Kerk, ambtelijke en j niet-ambtelijke werkers in hél Koninkrijk, neemt deze les ter harte.

Dat is óók een groot stuk van onze reformatie zooals God die nu nog van ons vraagt, Na 'dèn strijd en den arbeid: de rustige overgave aan dèn Heere.

Geen lijdelijkheid, maar lijdzaamheid.

Niet neerzitten, omdat er zooveel onkruid op het veld is, en ploegen zoo'n zwaar werk is.

Neen, aanpakken, de ploeg er in; braakt u isen | braakland!

En zaaien het zuivere zaad van het zuivere | Woord.

Maar dan even moedig w a c li t e n op Zijn zegen. I Wij worden vaak moedeloos, als hel zaad niet direct ontkiemt

Vergeet niet: onkruid groeit harder dan degelijk gewas.

Geestdrijverij wil de vrucht dwingen. Maar waar de Geest des Heeren drijft, daar v, het stil verbeiden een onderdeel van het werkprogram.

Het vraagt heel veel kracht. Kracht van gebed, en van geloofsvertrouwen.

Hoe het rijpt, wij weten het niet. /• Het blijft genade-geheim Gods.

Wij mogen er zelfs bij rusten gaan, slapen .eii opstaan. ' '•'

Weenend strooien wij vaak het zaad uit. Maar, in den blijden oogsldag' van het Koninkrijk der hemelen, dan zullen de tranen worden gedroogd ; dan wordt het geheim van werken en w achten verklaard.

Dan i s hel gegroeid; niemand weel, hoe. Als wij soms meelien, dal het mislukt, dan is er juist kentering ten goede.

Als de aren geel worden, en de halmen verdorren, rijpt het koren.

De Heere verlaat zijn vt-erk niet. Hij Icere ons steeds opnieuw zaaien, en....; wachten.

Straks zijn de velden wit, en worden de schureii | vol van den oogsl.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen