ZENDING EN EVANGELISATIE

Or Mott's Leiderscbap.

Sinds 1910 geeft Dr Mott meer rechtstreeks zijn kracht en toewijding aan de zending als zoodanig. In 1910 toch werd de Wiereld-Zendingsconferentie van Edinburgh gehouden, en dit gaf ©en kentering aan Dr Motts werkzaam leven.

Het is nu de gelegenheid niet, in den breede op deze Conferentie in te gaan; slechts in zooverre Dr Mott er mee gemoeid was, vraagt zij hier onze aandacht.

In 1900 was in Amerika een Oecumenische Conferentie gehouden, welke van groot© beteekenis is geweest; ook uit Europa waren er vertegenwoordigers; maar een wereld-conferentie was zij tocli volstrekt niet. Spoedig echter werd onder de leiders op aendingsgebied de vraag overwogen, of niet een wezenhjke werield-conferentie gehouden kon worden. De overweging bracht tot de daad. Ook Dr Mott werd verzocht ertoe mee te werkenj en toen bleek, dat de veelheid van stof het vormen van niet minder dan acht commissies noodzakelijk maakte, werd hij benoemd tot voorzitter van de eerste en meest belangrijke commissie, die het onderwerp had voor te bereiden: „Carrying the Gospel to the Non-Christian World". Zooals alles wat hij deed, pakte Dr Mott ook deze zaak grondig aan; hij wist geld te verzamelen, waardoor hij in staat was de andere leden der commissie zelfs uit Europa te laten komen, om de dingen te behandelen. Zoo werd o.a. besloten, aan 600 personen vragenlijsten te zenden, op de kwestie betrekking hebbende; een stroom van antwoorden kwam binnen; zelfs was er een antwoord bij van 140 bl. En dit alles werd door Dr Mott streng onderzocht voor het samenstellen van zijn rapport.

Reeds daardoor werd hij in de diepste zaken van de zending ingeleid.

Niet minder kwam hem ten goede, dat hij tot voorzitter der Conferentie werd gekozen. De leiding van een vergadering van 1200 menschen was hem wel toevertrouwd, maar alzoo werd hij ook als vanzelf met de vele en velerlei vraagstukken, die in de rapporten der 8 commissies ter tafel kwamen, nauwkem-ig op de hoogte gebracht.

Zoo is hij de leider bij uitnemendheid geworden, waartoe hij door zijn meer dan 20-jarige voorbereiding en zijn buitengewone gaven de aangewezen persoon was; en hij is leider gebleven tot op 'dezen dag.

Een Conferentie kan van groote beteekenis zijn voor de leden, die haar bijwonen; maar blijvende vrucht is noodig voor wijden kring. Wat baatte het ak dat de 1200 deelnemers hadden genoten en veel hadden geleerd, indien er niet een weg werd gevonden, om het besprokene en beslotene ook in daden om te zetten? Deze vraag leidde tot de oprichting van het dusgenaamde Voortzettingscomitê. Het verslag der vergadering werd 'uitgegeven in 8 banden, waarin alle zaken der zending uit dien tijd den lezer werden uiteengezet. Bovendien kwam men tot oprichting van The International Review ; of Missions, welke met het Duitsche Neue Allge-

meine Missionszeitschrift voor allen, die met de zending in meer bijzonderen zin op de hoQgte willen blijven, onmisbaar zijn.

Maar voor Dr Mott werd de oprichting van The Continuation Committee van nog een bepaalde beteekenis; want om den zendingsarbeid te loeren kennen, en te kunnen beoordeelen, wat het Comité te doen stond, ondernam hij een wereldreis over de belangrijkste terreinen, niet name in Azië. Basil Mathews noemt zélfs deze reis „epochemachend". Op deze reis hield hij met zendelingen en Inlandgche leiders niet mmder dan 20 conferenties^ waarbij alle belangrijke vragen der zending uit dien tijd werden onder de oogen gezien.

De vrucht van deze reis was ook voor de zending zelf rechlslreeksch van groot belang. Immers, uit deze conferenties kwamen voort de Nationale Christen-Raden in CMna, Japan en Engelsch-lndië. Langzamerhand kregen in deze raden de Inlanders de overhand, en bij de oprichting van den Internationalen Zendingsraad werden al deze raden hier ondergebracht.

Reeds uit het genoemde blijkt, dat het Voortzettingscomité van karakter veranderd was. Het is niet noodig hier breeder op deze zaak in te gaan; het is genoeg te weten, dat het een mefer blijvend karakter lo-eeg, en een vertegenwoordigend lichaam werd van de wereldzending; daarmee ging gepaard een verder doorgevoerde organisatie van den zendingsarbeid in het moederland en in de zendingslanden; daar werden opgericht de nationale zendingsraden, die alle in den Internationalen Zendingsraad werden ingelijfd.

Hiermede heeft de organisatie der wereldzending haar voorloopige afsluiting gekregen.

Maar hiermede zijn wij ook reeds in den tijd' na den oorlog. Dat de oorlog van 1914 ook voor de zending als zoodanig en voor de betrekkingen der zendingsorganisaties onderling veel verstoring gaf, behoeft ternauwernood te worden gezegd. Vooral toen Amerika in den strijd werd betrokken, werd de opbouwende, of wilt ge: de saamhoudende arbeid van Dr Mott ten zeerste gehinderd. Maar geheel onmogelijk bleek de arbeid niet. En het gelukte Dr Mott na den oorlog de afgevaardigden van de vijandige landen eerst te Geneve, en daarna te Lake Mohonk samen te brengen; en in de laatste plaats werd de Internationale Zendingsraad geboren.

Natuurlijk werd Dr Mott voorzitter.

Spoedig bleek de noodzakelijkheid van een nieuwe zendingsreis, en Dr Mott trok in 1924 langs de kust van Noord-Afrika, en door Palestina en Syrië ten behoeve van het zendingswerk onder de Mohammedanen; dat op deze reis talrijke conferenties werden gehouden, is niet de hoofdzaak geweest, maar de samensprekingen brachten de behoefte aan het licht van een bijeenkomst van de wereldzending, zooals indertijd te Edinburg was geweest. Immers, vooral in de zending onder de Mohammedanen waren, mede als gevolg van den oorlog, vele en velerlei vraagstukken opgekomen, die om oplossing vragen.

Een reis in Europa met het oog op de zending onder de Joden volgde, zich aansluitend aan een reis door de Pacific, Ned. Indië en de Philippijnen. Ook werden Korea en Siam niet vergeten.

Door deze reizen werd de arbeid, in Edinburg zoo schoon begonnen, en op de conferenties van Geneve en Laka Mohonk zoO' krachtig hervat en voortgezet, nog nader tot zijn voltooiing gebracht.

Echter er was nog meer te doen.

Sinds den oorlog was het bolsjewisme een gevaar geworden, waarmee de zending rekening had te houden; bovendien werkte de geest van het nationalisme in de zendingslanden, waardoor de zending genoodzaakt werd, eerder dan men verwacht had, zich meer of minder terug te trekken, en de leiding ten deele aan de Inlandsche krachten over te geven; ook nam het fabriekswezen in Azië met name een vlucht, welke ongerustheid baarde; dit alles en zooveel meer maakte in aansluiting met de reizen en conferenties van Dr Mott het noodig, dat de Internationale Zendingsraad zich bij de nieuwe toestanden aansloot. Er moest iets gebeuren.

En de slotsom was: Oost en West moesten elkander ontmoeten en de vraagstukken tezamen onder de oogen zien.

Zoo kwam c^n de Meeting van Jeruzalem tot stand in 1926.

Een wereld-zendingsconferentie gelijk die van Edinburg in 1920 was deze Meeting niet. Het was een vergadering van den Internationalen Zendingsraad, maar uitgebreid tot een breede bijeenkomst, door de tegenwoordigheid van afgevaardigden uit alle zendingslanden.

Dat Jeruzalem gekozen werd als vergaderplaats, lag, gezien den aard der vraagstukken, voor de hand. Nu, ook hier was Dr Mott weer de aangewezen man om te presideeren.

Echter met het houden der besprekingen en het nemen van vele beslissingen was men niet klaar. En zoo maakte Dr Mott zich weer op voor nieuwe zendingsreizen. De leer van Jeruzalem zou in practijk worden omgezet.

Zoo trok hij naar Japan en hielp mee aan de zoogenaamde Rijk-Godsbeweging; eveneens zette hij zijn schouder onder het Vijfjarenplan ijti Clüna. Steun bood hij aan de behandeling] der zendings­

zaken in Amerika, en Europa. Zelfs nam het zendingswerk hem zoo in beslag, dat hij den arbeid onder de studenten losliet, tenminste het; secretariaat en leiderschap niet langer kon waarnemen. Wie nu den naam van Dr Mott noemt, denkt aan hem als zendingsman alleen.

Reeds heeft hij den leeftijd der sterken bereikt; als zeventigjarige grijsaard denkt hij er echter nog niet aan het werk aan anderen over te laten. Wij, menschen, zouden ook zeggen: hij kan niet worden gemist!

Het staat echter vast, dat de tijd eenmaal komt, dat ook deze mensch zal moeten terugtreden. De bede van duizenden en tienduizenden is, dat nog eenige jaren hij worde in staat gesteld voor het werk, waartoe hij werd geroepen: het bevorderen van eenheid van handelen in het zendingswerk, samenwerking waar dit mogelijk is, oplossing der problemen op het zendingsveld en in het moederland naar gemeenschappelijke grondslagen, en najagen van hetzelfde doel: The Evangelisation of the

World!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen