EVEN PARKEEREN.

In Gods portalen...

Het wonder van de Lente is weer bezig voor onze verbaasde oogen te voltrekken. zich

Men moet ieder jaar opnieuw op zijn qui-vive zijn om den blijden intocht van deze kroonprinses der natuur niet te missen, want de lente komt onverwacht. De wind boldert over de daken, sjort aan elke dakpan en klappert met ieder raam. De regen plenst neer en spoelt ons naar binnen, tot op het been verkild! Wij hoesten in koor en als solo, wij klinken met levertraan. Maar tegelijk vervult ons de onwrikbare zekerheid, dat er iets nieuws op komst is, dat de winter op zijn laatste beenen loopt en de lente nadert.

Ik mag graag van week tot week de vorderingen gadeslaan, die het leven in de natuur maakt. Eerst is er nog heel weinig waar te nemen, het is nog meest inwendige lente. Maar toch vertoont zich hier en daar een zweUing in een kalen tak, die aanduidt: er is een knop op komst! Terwijl dit jaar nog een ijslaagje op de sloten lag, staken de crocusjes de kopjes boven den grond. Het was alsof zij zeiden: Komplement van de Lente en dat zij spoedig hoopt te arriveeren! Ja, zeiden wij tot onszelf, ja, Lente, gij moogt u nog opsluiten in die onooglijke takken en onder die zwarte kluiten, maar ik heb u wel in de gaten, gij, edele jonkvrouw! Toen ging het van week tot week verder met de openbaring van het leven. Vóór de officiëele intocht van de Lente, bracht de natuur allerlei versieringen aan. Het Chineesche klokje hing allerwege zijn gele trossen uit en de vliertakken begonnen hare kleine roosjes te dragen. In de kamers der natuur werden de groene tapijten uitgerold. Straks zal de - witte pracht der bloeiende kastanjes weer gezien worden en zal de brem haar duizend lampen aansteken.

Zou het niet evenzoo zijn in de wereld der menschen en nog veel sterker In het koninkrijk der genade? Zooals wij in de natuur zoo op het oog niets zagen dan doode takken en zwarte kluiten, striemenden regen en loeienden wind, zoo zien wij om ons heen vaak niets anders dan donkere tijden en onoplosbare protolemen, een doode boel en dorre christenen! Bijna zouden' wij het God kwalijk nemen, dat Hij Zijn zon nog laat opgaan over boozen en goeden! Dat het nog ooit anders zal worden, daar hebben wij geen hoop en geen moed meer op. Dat er in deze wereld nog dingen mogelijk zijn als kerken zonder tekort, broeders zonder twist, dorpen en steden die zich bekeeren, een volk dat zich verootmoedigt, dat alles lijkt ons onmogelijk, althans zeer onwaarschijnlijk. Daarom houden wij preeken, waarin het nooit lente wordt. Eén-seizoen-preeken, ons levenlang! Wij schrijven traktaten waarin het zand van de kerkhofschop schering en inslag is, maar waarin niets is van het geuren van de roos en de geur van den jasmijn. Wij verloochenen het leven, dat door Christus verlost is. Terwijl het evangelie zingt: Alzoo lief heeft God de wereld gehad! galmen wij mèt of nóar het gezang: Armzaal'ge aard, wij zijn u moe!

Broeder en Zuster, het is Lente! Het is lente... door Christus. Het is lente... door den Heiligen Geest. Het is lente... om Slons wil. De Heilige Geest maakt van zoo'n kalen, dorren tak een tooverstaf, van zoo'n zwart stuk land een tuin van pracht! Dat doet de Heilige Geest ieder jaar opnieuw; ik zou willen zeggen: periodiek! Die vaste gang van zegen is er om Christus' wil, om Zijns Bloeds wille wordt iedere lente over de gevloekte aarde een stroom van zegen uitgegoten! Zooi grootsch is dat werk van God in de herleving der natuur, dat de Schrift daaraan den naam van scheppen geeft: Zendt Gij Uw Geest uit, dan worden zij geschapen en Gij vernieuwt het gelaat des aardrijks! O, het zingt als het ware door de forsytia's: Daar ruischt langs de wolken een lieflijke Naam! Deze prachtige letters uit het boek der natuur — o arme zetkast, wat zijt gij daarbij! — deze letters schrijven den tekst: Ik ben de Opstanding en het Leven!

Welnu, als de Heilige Geest zoo hernieuwend werkt in een ouden iep, in een vlierstruik of een bremtak, als Zijn levensadem de crocusjes doet leven, zou Hij Zicli dan afkeeren van Zijn kinderen, van Zijn gedoopte menschheid? O, wat zijn wij toch een blinden, dat wij die regelmaat en overvloed der genade niet opmerken! Dat wij zoo in-menschelijk de genade beperken tot wat bij ons een goed oogenblikje, heet. Ach, dat het in ons eens echt verlangen ging, een echt-geloovig bidden werd: Heere, laat het Lente worden, lente in mijn hart, lente in de kerk, lente in ons dierbaar vaderland.

Goedertieren Vader, Milde Zegenader! Stel Uw - vriend'lijk hart Op welks gunst wij hopen . Eeuwig voor ons open...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen