HOOFDARTIKEL

Wondergenezingen.

II.

Keeren we nu weer terug naar die groep van gebeurtenissen, waarbij een conflict met deze natuurwetten scheen te bestaan.

Dan moeten we hierbij wel onderscheiden.

Er kan een conflict schijnen te bestaan, wat er in werkelijkheid niet is. Dat kan daardoor komen, dat mijn kennis van de natuurwetten te gebrekkig is. Als een Abessyniër een blanke in een ijzeren ding ziet stappen, dat vreeselijk gaat ronken en waarmee hij dan de lucht ingaat, dan zal die Abessyniër misschien denken, dat die blanke een wonder verricht; hij doet toch maar een voorwerp, dat zwaarder is dan lucht, en dat hij tot nu toe altijd nog naar beneden heeft zien vallen, de lucht instijgen. Iemand, die echter meer van de natimrwetten afweet, dan die Abessyniër, b.v. een ingenieur, zal dien Abessyniër daarentegen direct in kunnen lichten en hij zajl hem zelfs, aan de hand van de natuurwetten, de gegevens der vUegmachine bekend zijnde, precies kunnen voorrekenen, hoe die machine zich in de lucht zal gedragen.

Zulk een feit is dus geen wonder; is slechts een schijnwonder.

Nu moeten we toestemmen, dat de menschelijfce kennis der natuurwetten altijd onvolledig zal blijven, ja zelfs zeer gebrekkig. En daarom zal ook de geleerdste physicus telkens weer in de positie •komen te staan van dien Abessyniër. Alleen God kent Zijn schepping volledig; Hij kent en beheerscht volkomen al haar mogelijkheden. De menschelijke kennis van die schepping zal, hiermee vergeleken, nooit meer dan verschwindend klein kunnen zijn, al de bibliotheken over de heele wereld, vol geleerdheid ten spijt. En daarom zullen we het telkens weer zien gebeuren; dat wat we vroeger voor een wonder gehouden hadden, bij voortgezet natuurwetenschappelijk onderzoek zal blijken geen wonder te zijn.

De vraag dringt zich hier op: kunnen we zoo Imisschien alle wonderen wegredeneeren? En dan geloof ik, dat we hier zeer beshst moeten antwoorden: neen. Let wel: dat geloof ik. Ik kan dit niet natuurwetenschappelijk bewijzen. Het wonder is niet natuurwetenschappelijli vast te stellen. Ik kan nooit verder komen dan dit: dit bepaalde feit is in strijd met onze hedendaagsche keimis van de naluurwetmatigheden. Maar: voortgezet onderzoek zal misschien leeren, dat dit bepaalde feit wel degelijk inpast in een bepaalde natuurorde, welker kennis misschien een heel nieuw licht zal werpen op wat wij tot nu toe, als wel „durchuntersucht" hadden leeren aanmerken.

Wel kunnen we op natuurwetenschappelijke wijze vaststellen, dat bepaalde feiten, die als „wonderen" aangediend worden, geen wonderen zijn, iomdat die feiten volkomen inpassen in de ons reeds bekende wetmatigheden.

Wij gelooven dus, dat het wonder niet weg te redeneeren valt, maar daartoe moeten we van de natuurwetenschap terug naar de Heilige Schrift. En dan wijs ik U op het volgende:

Het wonder komt namelijk maar niet uit de lucht vallen; maar het wonder geschiedt door de hand van een mensch; Mozes verricht een wonder als hij het water van de Roode Zee klieft; Jozua als hij de zon doet stil staan in het dal van Ajalon, Ehsa, als hij het kind der Sunamitische uit den dood opwekt, enz.

Het wonder is een gevolg van een beheerschen van zekere krachten, die reeds aanwezig zijn. En het wonderlijke is nu, dat zulke natuurkrachten, die nooit onder de heerschappij van een mensdi •komen, daar nu een heel enkelen keer wél onder •komen te staan.

Op grond van de Schrift mogen we wel aannemen, dat de mensch vóór den zondeval een veel uitgebreidere heerschappij had over de natuurkrachten. De mensch in den staat der rechtheid was een koning over al het geschapene, niet almachtig, maar toch: God zeide: „laat Ons menschen maken als ons beeld, naar onze gelijkenis, en dat zij heerschen over de visschen der zee en het gevogelte des hemels en het vee, ja over de geheele aarde en over alle kruipende dieren die krioelen op de aarde".

De mensch vóór den zondeval had ook een veel rij lier inzicht in de wetmatigheid van al het geschapene; alweer, hij was niet alwetend.

Door den zondeval is dit inzicht verduisterd, bij den een meer, bij den ander minder; om weer inzicht in die schepping te krijgen moet hij gaan vorschen, gaan zoeken in het zweet zijns aanschijns. En met die heerschappij is het al niet veel anders. De aarde is hem nog wel onderworpen, hij zal ze bebouwen en zij zal hem vrucht geven, maar die heerschappij is een heerschappij met moeite; en ook in dat beheerschen van de natuur stuurt de eene mensch het verder dan de ander. En er zijn wel krachten, die zich geheel en al aan zijn heerschappij onttrokken hebben. Door den zondeval is de mensch een uitgebreid terrein van mogelijkheden kwijtgeraakt. Pas wanneer God alle dingen nieuw gemaakt zal hebben, zal de mensch weer de Volle hem door God toegedachte heerschappj over al die gebieden hebben.

Het werkelijke wonder vindt nu, naar mijn oordeel, plaats juist op dat gebied, waar hij door den val in zonde, de heerschappij over kwijtgeraakt is.

Zoo zal er van dat werkelijke wonder een „spraak" uitgaan, een getuigenis; het wonder wijst a. h. w. al heen naar het herschapen zijn van alle jcüngen. Het legt er getuigenis van af, dat God de iheerschappdj niet is kwijtgeraakt; Hij zit nog boven het rond der aard! Het wonder is nooit een bewijs voor God. God is niet te bewijzen! Ik geloof in God den Vader, Schepper van hemel en aarde!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen