UIT DE SCHRIFT

MAAR DE WEG IS NAUW

I.

Daar is een kerk die beproefd wordt op haar trouw. Die heproeving bestaat hierin dat zij , , gesmaad wordt om den naam van Christus" (vs. 14); dat zij pijnlijk geschroeid wordt in , , de hitte der verdrukking" (vs. 12); — en dat zij aldus verlokt wordt om niet meer te blijven staan in dien hoek waar zij met Christus alléén staat, in dien hoek waar slagen vallen.

Waar dat gebeurt daar komt de kerk in moeiten.

En omdat zij in zichzelf ook m'aar zwak van moed en klein van krachten is, daarom begint het vleesch in haar wel te vragen: is dit alles niet vreemd? Kan dit nu wel de ware Kerkgeschiedenis zijn? Verdraagt zich dit alles wel met de genade en de eere, waarop de kerk hopen mag?

Is de weg der kerk niet een weg waarlangs het gaat van heerlijkheid tot heerlijkheid?

Zie, zoo gaat het vleesch in de kerk wel vragen.

Maar zie, de kerk is niet geroepen om te leven bij de vragen en de antwoorden van het vleesch; — maar zij is geroepen om te leven bij datgene wat Jezus Christus haar belieft vóór te zeggen.

En daarom: er is een kerk die beproefd wordt op haar trouw. Dat beteekent hier: er is een kerk-in-moeiten.

Maar dan zal Christus haar door Petrus' apostolischen dienst vóórzeggen: , , en vindt dat nu niet vreemd" (vs. 12). Want dit is nu de weg der kerk. Dit is de weg van , , den rechtvaardige, die nauwelijks zalig wordt".

Dit woord, deze apostolische boodschap schijnt de vragen der kerk-in-moeiten nog weer te vermenigvuldigen. , .Nauwelijks zalig worden", beteekent dat niet zooveel als: op het kantje af zalig worden. En wanneer het dat beteekent is dan ook het , , zalig worden", het , , gered worden" niet een wankel begrip?

Is het dan toch waar dat zelfs de rechtvaardige een mensch is, wiens hart al maar geslingerd wordt tusschen de hoop op de zaligheid en de vrees voor de eeuwigheid?

Of moet dan de rechtvaardige tenminste niet een mensch zijn in wiens hart de spanning vanwege die hoop en die vrees immer levendig is?

Wie de boodschap zóó zou willen verwerken, die zou er toch eigenlijk geen apostolisch, geen Bijbelsch woord, meer in herkennen. Die zou het Woord des HEEREN er niet meer in herkennen. Want waar de HEERE voor — of tot — den rechtvaardige spreekt, daar spreekt Hij over — of tot —• een mensch aan wien Hij — de HEERE — zelf een recht gegeven heeft om in Zijn Verbond op Hem te mogen hopen. Aan wien Hij — de HEERE — Zelf een recht gegeven heeft om te mogen vertrouwen dat hij — die rechtvaardige — met den HEERE niet beschaamd zal uitkomen. Ook niet in zijn hoop op de zaligheid.

De apostel Petrus heeft zelf ook mogen en moeten spreken van een ingaan in het eeuwig koninkrijk van onzen Heere en Zaligmaker Jezus Christus, die „rijkelijk verleend zal worden".

Neen, een boodschap over het , , nauwelijks zalig worden", kan niet bedoelen voor een rechtvaardige het ingaan-in-de zaligheid van een vraagteeken te voorzien. Deze boodschap wil niet spreken over eenige moeite aan het einde van den weg. ^

Maar deze boodschap wil een lamp des HEEREN plaatsen langs den weg naar de zaligheid. Om de moeiten langs dien weg te kunnen onderscheiden en te kunnen beodrdeelen — niet naar het vleesch — maar door het geloof, in het licht des HEEREN,

En nu wordt het zóó: er zijn rechtvaardigen, er is een kerk op weg naar de zaligheid. Want de Zone Gods vergadert Zich een gemeente verkoren tot het eeuwige leven.

Maar een weg naar de zaligheid is geen weg zonder moeiten.

De rechtvaardige wordt niet zonder moeiten zalig.

Want de weg naar de zaligheid, de weg der kerk, loopt over en door deze v/ereld heen. En , , deze wereld" heeft, krachtens een geest die in haar werkt, geen geduld met de kerk. Die dringt op haar aan of zij mogelijk de kerk ook verdringen kan. En waar dat gebeurt daar wordt de weg voor de kerk nauw, en soms heel erg nauw. Zoo nauw dat het vleesch weer gaat vragen: is hier nog wel een weg?

En opdat het gelóóf dan zal kunnen zeggen: dit is juist de weg en dit is de juiste weg, 'daarom moest de apostel Petrus dit woord spreken. Deze weg met die moeiten er bij, dit is de weg der kerk, want dit is de weg naar het bestek Gods. Naar het bestek van Hem, Die wil dat zijn kerk door vele verdrukkingen heen zal ingaan. Die de ruimten van het einde doet bereiken langs een nauwen weg.

En voorts, — waar deze verdrukkingen, deze moeiten van den kerkweg tot ervaringen worden, daar wordt deze weg ook nog in een anderen zin tot een nauwen weg.

N.l. in dezen zin dat in de moeiten de kerk beproefd wordt op haar trouw (vs. 12). Dat grijpt in elkaar: de kerk wordt beproefd en' dan komen er de moeiten, — en de moeiten komen er en dan wordt de kerk beproefd.

En dat alles komt er opdat de kerk bekennen zal dat haar weg naar de zaligheid zóó nauw is dat zij alleen maar treden kan in het voetspoor van haar Heere en Heiland Jezus Christus. Want breeder dan dat voetspoor is de weg toch niet. En iets anders meedragen dan alleen datgene wat bij dat voetspoor past, dat gaat niet. Al het andere wat de kerk nog méér zou willen meedragen dan datgene wat zich verdraagt met het voetspoor van Jezus Christus, — al dat andere kan er niet mee door. Zóó nauw is de weg.

En daarom: ook in dezen zin wordt de rechtvaardige nauwelijks, niet zonder moeite, zalig. Want daar is een verleiding — ook in de verdrukking —, en het vleesch, ook in den rechtvaardige, begeert soms met de verleiding mee om den weg naar de zaligheid breeder te maken. Zóó dat er méér mee door kan. Meer dan datgene v/at in het volgen van Jezus Christus meegenomen mag worden. Er is een verleiding, en er is een begeeren des vleesches om den weg zóó breed te zien, of zóó breed te maken dat ook de zonde aan de hand gehouden kan worden langs den weg naar de zaligheid.

En die verleiding en dat begeeren nu moet wederstaan worden. Moet overwonnen worden. Dat is de beproeving op de trouw: dat er een kerk zij die den weg door Christus bepaald zóó nauw wil zien en zóó nauw wil laten dat er alleen maar mee door kan wat is naar den wil van Hem, Die den weg zoo nauw heeft gemaakt.

Tot die trouw wil het apostolisch woord van Petrus vermanen. Als een lamp des HEEREN wil dit woord staan langs den weg der kerk om te laten zien dat deze'niet anders is dan een nauwe weg. Een weg waarlangs de moeiten der verdrukking en de zwarigheid van den strijd tegen de zonden, d.i. van een strijd tegen alles wat er niet mee door kan, niet , , vreemd" gevonden moeten worden! Want de rechtvaardige wordt niet zonder moeiten zalig.

En v/ie nu zijn kerkweg naar het Woord wil onderscheiden, die hoore, en die zie in'het licht van h^t Woord dien weg. Die gelóóve! En die ziè daarom af van elk begeeren en van elke poging om den weg breeder te zien of breeder te maken dan deze in het licht van dit Woord zijn mag. Die begeere alleen maar getrouw te zijn. Niets anders aan de hand te houden dan wat Christus hem in handen geeft: het Woord. Die begeere alleen maar te volgen. , , Ik zet mijn treden in Uw spoor". Niet zonder gebed: , , Wil mij voor struikelen bevrijden".

En waar dan de moeiten komen — en die komen er — daar moge het geloof zichzelf herinneren alweer aan het Woord, dat zegt dat de koers van den weg, die met Christus gegaan moet worden, daar nu juist doorheen loopt.

Dat de geschiedenis der kerk een geschiedenis is van trouw, die blijken moet door de beproevingen heen.

Waar zóó geloofd wordt, daar is de weg niet te veel.

Welgelukzalig de kerk, die den nauwen weg niet vreemd vindt. Den weg ter zaligheid!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen