„LICHAAM"

(III, slot)

Uit het gezegde is duidelijk, dat het spreken van „een mystiek lichaam van Christus" en van „openbaring (en) van het mystieke lichaam van Christus" niet te verantwoorden zal zijn tegen het gebruik van het woord „lichaam" gehjk wij dat tegenkwamen.

Natuurlijk zijn er IN het lichaam van Cliristus ontelbare „mystieke" (verborgen, bijvoeglijk naamwoord) factoren. Evenals in ons lichaam, als levend geheel. Evenals in den staat, het rijk.

Maar in het begrip „lichaam" zelf lig^t al het element der openbaarheid, der zichtbaarheid, van het georganiseerd zijn. Het klassieke gebruik van het latijnsche woord „corpus" ter vertaling van het grieksche „sooma" heeft deze eenvoudige wijsheid ter harte genomen^). Het is uiteraard onbekwaam om ons te zeggen, welke „mystieke" factoren IN Christus' lichaam werken. Maar het kan ons wel illustreeren, welke taal de H. Geest gebezigd heeft om ons den schat der openbaring te doen toekomen^). De tweede naamval (lichaam van Christus) ziet niet op de samenstellende deelen (de geloovigen) doch op den Naam van den Koning der Kerk ^), der kudde, die, bijeengebracht zijnde als congregatie, zijn lichaam, zijn volk, zijn staat is.

En het is wel een beetje beschamend, dat theologen, die om aan de moeiüjkheden der kerkelijke revoluties te ontkomen, de revolutionairen willen legaliseeren, achtersif, door hen, mèt de niet-revolutionairen, om te vormen tot óók één vorm (of „o p e n - baring"(!)) van Christus' (mystieke) lichaam; terwijl een jurist van een roomsche universiteit hun moet komen vertellen, dat wat hij vond in de juristen van den tijd van Paulus en van keizer Augustus zich ten aanzien van de beteekenis van het woord „1 i c h a a m" verdraagt met wat Paulus zegt over de kerk als lichaam van Christus''). Wat i n een lichaam mystiek is maakt het lichaam tot lichaam, niet mystiek (verborgen) doch als lichaam openbaar. Gelijk wat IN een lichaam onzichtbaar is het lichaam zelf als levend lichaam zelf zichtbaar doet zijn. De Geest i s onzichtbaar i n het lichaam, maar het lichaam is zichtbaar.

Het was dan ook miskenning van den Geest Gods, dat men de 12 artikelen niet langer zag als eigenlijk drie, en toen er toe-kwam, de k e r k als g é m e e n-schap der heiligen (de komma tusschen die twee zelfstandige naamwoorden!), en de vergeving der zonden, en de opstanding des vleesches en het eeuwig leven te zien als losse aanhangsels bij de 12 artikelen, als stonden die los van den Geest. Integendeel, die ALLE zijn zichtbare werken van den Geest als derden Persoon, alles nemende uit Christus. Hij, in de wereld komende, en uit Christus „nemende", vergadert de kerk (even zichtbaar als elk ander politeuma), laat ambtelijk absolutie hooren en bedienen met zichtbare effectenin-rechten; wekt de dooden op om ze bij de zichtbare kudde, gereed gebracht, compleet in te voegen, en geeft een openbaar, vast, georganiseerd eeuwig leven. De Twaalf artikelen zijn er eigenlijk drie: de Vader is ons bekend in zijn werken, de Zoon in zijn pubUeke werken, de Geest in zijn openbare, consumeerende, de wereld reorganiseerende en fixeerende werken.

1) De Vlsscher, 92: corpus (corpora) rel publlcae; c. popull; c. clvitatis; c. Imperil; c. Germaniae; c. senatus. Teute collectivité organlsée peut, en effect, être congue comme constituant une unite. Le mot corpus est alors préclsément celui dont les classlques se servent pour exprimer cette conception.

2) De Vlsscher, 93; ...... des juristes qui, se basant sur la classifications stoïcienne, admettent trois genres de corps: „unum, quod continetur uno spiritu et Graece 'qvcofisvov vocatur, ut homo tignum lapis et similia: alt rum quod ex contigentibus constat, quod ovvrjfiéva vocatur, ut aedificium navis armarium: tertium, quod ex distantibus constat, ut corpora plura (non) soluta, sed uni nomini subiecta, velu tl populus legio grex. (Pomponius).

3) Substantif au génitif singulier, exprimant le genre du corps et non par un génitif pluriel de ses elements composants.

4) Nous n' avons pas a entrer dans des recherches sur la signification de corpus ou aw/ta dans la pensee et la littérature chrétienne des premiers siècles. Il nous sufllra d' observer • qu' elle ne trahit aucune deviation du sens classlque grec ou latin; Saint Paul, Col. 1, 18, 24: aöi/ia, S soTiv rj sxxXtjaia; Rom. 12, 5; 1 Cor. 12, 12 et sulv.; Eph. 4, 4. Dans le Nouveau Testament, 1' usage de aói/ja et tant qu' il se réfère a une société, apparalt constarament basé sur la métaphore du corps humain aaifta „quod conttoetur uno spiritu". De Vlsscher, 91.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen