Caspar Olevianus; En zijn Reformatorische arbeid - pagina 66

meer toornig op u zijn zal noch u zal dreigen. W a n t bergen mogen wijken en heuvelen wankelen, maar mijn goedertierenheid zal van u niet wijken en mijn vredesverbond zal niet wankelen, zegt U w Ontfermer, de H e r e " . A m e n ! Ook schreef Olevianus nog een roerende afscheidsbrief aan zijn zoon Paulus, die in deze dagen ziek te Kirchloch, in het gebied van 't bisdom Spier, lag. O p zijn ziek- en sterfbed heeft Olevianus veel liefde en vriendschap ondervonden van de grafelijke families. Vanaf zijn sterfbed bemoedigde en v e r m a a n d e hij hen in den Here. Zijn schoonzoon, Johannes Piscator, die later als professor te Herborn zo'n uitstekende n a a m kreeg (hij leefde van 1546-1625), heeft zijn schoonvader in zijn laatste dagen vertroost en gesterkt uit Gods Woord. Zij voerden soms schone gesprekken. Olevianus heeft een heerlijk sterfbed gehad. 15 Maart 1587 zou zijn sterfdag worden. Des voormiddags om 6 u u r kwam reeds Piscator a a n zijn bed en hoorde de klacht, dat hij de matheid en zwakheid voelde toenemen. Hij was zich bewust: ik ga n a a r den Here Jezus Christus. Piscator moest hem Jesaja 9 : 2-7 voorlezen en het begin van Jesaja 11. Toen Ps. 103, en Hebr. 6 : 1 3 tot het einde. De stervende voelde zich getroost. Jakobus Alsted, Olevianus' collega, kwam ook nog aan zijn sterfbed en las hem Jesaja 53 voor. Bernhard Textor, de predikant van Herborn, moest de godsdienstoefening - het was Z o n d a g - wat vroeger aanvangen en beëindigen, wenste Olevianus, opdat de Gemeente voor h e m kon bidden. Aan zijn wens werd voldaan. N a dat hij nog iets geordend had betreffende zijn geschriften, riep hij allen in huis tot gebed op en bad zelf nog vol bezieling. O p zijn verzoek werd het lied: ,,Nun bitten wir den Heilgen Geist" gezongen. Zelf zong hij nog mee met zwakke stem. Stervend dacht hij ook nog aan de armen van Herborn en liet den raad van de stad zeggen, dat zij de armen niet zo spaarzamelijk m a a r rijkelijk moesten gedenken, o m d a t dit is de wil van onze genadigde Heer en God. Hij kan niet nalaten ook zijn oude moeder nogeens de korte samenvatting van de christelijke leer onzer zaligheid te betuigen. Zij was langen tijd te Trier blijven wonen, m a a r 1584 ook verjaagd en toen bij h a a r zoon te Herborn komen wonen. Ze overleefde hem nog negen j a a r . Tenslotte sprak Jakobus Alsted den stervende aldus toe: „Lieve broeder, gij zijt ongetwijfeld van uw zaligheid zeker, zoals gij dit anderen voortdurend geleerd hebt?" En stervend antwoordde Olevianus: „Certissimus, d.i. zo zeker als 't m a a r kan. Dit waren zijn laatste woorden. Hierna zonk hij in een zachte slaap, waakte nog één keer op na een korte pauze en gaf dan rustig den geest onder het gebed der omstanders. Zijn lichaam werd in de kerk te Herborn begraven. ,,Zalig zijn de doden, die in den Here sterven". Met deze

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen