De dood hoort er niet bij!; over verschillen in de waardering van de dood en enkele ethische konsekwenties daarvan - pagina 38

testamentaire p e r i o d e aangetroffen, bijv. in 4 Ezra 4:30 en 7:116118 ' O A d a m , wat hebt gij gedaan? D o o r d a t gij zondigde, bracht gij d e val niet alleen over uzelf, m a a r ook over ons, die uw nakomelingen zijn.' In de rabbijnse litteratuur wordt hierbij aangesloten. 'Gij zijt kinderen van d e eerste mens, die d e d o o d als straf over u gebracht heeft, alsook over al zijn nakomelingen, die na h e m k o m e n tot aan het einde van alle geslachten.' (rabbi J e h u d a , ± 150 na Christus). J.P. Versteeg heeft met d e stukken aangetoond dat Paulus A d a m als een historische figuur heeft verstaan én dat blijkens d e strekking van zijn w o o r d e n in Rom. 5 - die historiciteit voor h e m van wezenlijk belang was. Hij tekent namelijk een heilshistorische correlatie tussen A d a m en Christus. Dat wil zeggen dat A d a m niet slechts illustratie, 'leermodel', van Christus is, m a a r type, voorafbeelding, 'Vorausdarstellung' (L. Goppelt). Christus is d e vervulling van A d a m . Men kan niet zeggen dat Paulus werkt met een t i j d g e b o n d e n voorstelling die niet van wezenlijk belang zou zijn voor d e b o o d s c h a p die hij hier brengen wil. Paulus laat zien dat het bij A d a m en Christus o m gelijke structuren gaat, o m heilshistorische v e r b a n d e n . W a n n e e r niet aan d e historiciteit van A d a m en d a a r m e e aan het na elkaar in plaats van het naast elkaar van schepping en z o n d e wordt vastgehouden, leidt dat tot een a n d e r e visie o p z o n d e d a n het N.T. die geeft - leidt dat ook tot een a n d e r e visie o p verlossing en op de Persoon van Christus dan het N.T. die geeft. De m e n s wordt dan niet alleen als een biologisch g e p r o g r a m m e e r d e sterver, m a a r ook als een evolutionistisch g e p r o g r a m m e e r d e z o n d a a r gezien. De z o n d e wordt 'een welhaast onvermijdelijke groeistoornis in het evolutie-proces' (W.H. Velema). Verlossing wordt niet langer primair en in zijn kern als verzoening van d e schuld gezien, maar meer in t e r m e n van vooruitgang, progressie, ontstoring, elevatie en evolutie omschreven. Zoals A d a m vervluchtigt in de nevelen van d e oergeschiedenis en tot een idee wordt van het m e n s zijn als zodanig, zo dreigt Christus evenzeer tot een idee te worden. Hij is het beeld van d e d o o r God b e d o e l d e mens. J e z u s van Nazareth als d e bij d e schepping reeds geïntendeerde, uiteindelijk geprojecteerde, en proleptisch in d e geschiedenis gerealiseerde eigenlijke mens! Het mens-zijn van J e z u s biedt dan de garantie van d e voortgang en de voleinding van het evolutieproces. Hij wordt d a n welhaast tot een sprongvariatie in de gang van d e evolutie. In elk geval wordt Christus in een evolutionistisch kader gedacht. Dat is een ander

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen