Reformatorische Stemmen; Verleden en Heden - pagina 99

wetten. Z u l k een voor geld gekochte dispensatie is o v e r b o d i g vanwege de vrijheid, die een christen d o o r het werk van Christus deelachtig is. W a a r de liefde regeert verliezen menselijke wetten h u n verplichtende kracht. Hoeveel gewetensnood heeft de onwetendheid over wat G o d s wet is en wat menselijke wetten zijn, al niet over de kerk gebracht! Laten de pausen zich toch d o o r deze gevaren die de kerk bedreigen tot b a r m h a r t i g h e i d laten bewegen en h u n wetten afschaffen. W a n t d o o r die wetten worden gewetens gebonden en het geloof verstikt, dat wil zeggen de w a r e christenen worden uitgeroeid en de kerk gevuld met huichelaars en a f g o d e n . W a t betreft de interpretaties die de vroege kerk van het conflict gaf, L u t h e r verzet zich tegen iedere poging Petrus in bescherming te nemen, d o o r bijvoorbeeld te beweren dat Kefas en Petrus niet dezelfden zouden zijn. Nee, Petrus is o m zijn dwaling, zijn loslaten van de waarheid van het evangelie, met recht d o o r Paulus terechtgewezen. In deze zaak t o o n d e P a u l u s zich zonder twijfel de meerdere van Petrus. M a a r deze z o g e n a a m d e 'superioriteit' kan nooit een reden zijn tot menselijke opgeblazenheid. D e vraag, wie van de beide apostelen superieur is, is voor L u t h e r even zinloos als de afschuwelijke strijd tussen R o m e en C o n s t a n t i n o p e l . Alsof de eenheid van de kerk zou rusten o p menselijk aanzien en superioriteit en niet veeleer o p het geloof, d e h o o p en de liefde in de Geest! Wij zien, hoe L u t h e r met een toespitsing o p de actuele discussie van zijn dagen n a a r aanleiding van deze pericoop de vraag stelt n a a r het gezag in d e kerk. Het gaat niet o m de persoon van Petrus, m a a r voor alles o m de vraag: O p welk f u n d a m e n t is de kerk gebouwd? Holl laat zien, d a t er een nauwe s a m e n h a n g bestaat tussen dit comm e n t a a r uit 1519 en Luthers h o u d i n g tijdens de disputatie in Leipzig tussen L u t h e r en de Ingolstadter hoogleraar, dr. J o h a n n Eck. In een voorbereidend d o c u m e n t Resolutio Lutheriana superpropositione XIII de potestate papae vormen G a l a t e n 1 en 2 de h e f b o o m om het pauselijke beroep o p M a t t h e ü s 16:18 en J o h a n n e s 21:16 ter verdediging van het p r i m a a t van de paus uit zijn voegen te lichten en te ontzenuwen. Galaten 2:11 v o r m d e voor L u t h e r een onomstotelijk bewijs, dat de leer van de pauselijke onfeilbaarheid een dwaalleer is, aangezien Petrus immers o m zijn dwaling berispt was. Bovendien vormde deze passage voor L u t h e r een a r g u m e n t voor zijn opvatting van het algemeen priesterschap der gelovigen. Zoals Petrus destijds d o o r Paulus tot de orde geroepen was, zo is ook de paus verplicht rekenschap af te leggen van zijn handelen en o n d e r bepaalde omstandigheden zich d o o r een gemeentelid te laten terechtwijzen. De prediking van het sola gratia, de verhouding van Schrift en kerk, de plaats van het gemeentelid, de visie o p het a m b t . . . het waren voor Luther geen o p zichzelfstaande leerstukken, m a a r een samenhangend geheel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen