Humaniteit; schets van een falende religie - pagina 17

velen in strijd met de spelregels van onze huidige samenleving. Verder is er het recht op bijzonder onderwijs op grond van godsdienstige overtuiging, dat door de overheid wordt bekostigd. Sommigen willen daar aan tornen uit angst voor islamitische scholen die de integratie in onze samenleving zouden belemmeren. Tengevolge van dit alles merken we een toenemende neiging om het recht op godsdienstvrijheid te beschouwen als niet meer dan een variant van het recht op vrije meningsuiting. Een gelovige mag dan weliswaar verkondigen wat hij of zij wil, maar geen aanspraak maken op een uitzonderingspositie. Deze ontwikkeling betekent tegelijkertijd dat het recht op vrije meningsuiting uitgroeit tot het kenmerk bij uitstek van de humane samenleving. Dat bleek toen de cineast Theo van Gogh door een jonge moslim werd vermoord, omdat hij een voor moslims uiterst kwetsende film had gemaakt over de behandeling van vrouwen in de islam. De algemene verontwaardiging die op de moord volgde betrof niet zozeer de moord zelf als wel het feit dat hier iemand was vermoord om zijn vrije meningsuiting. Postuum werd aan Van Gogh de lauwerkrans omgehangen van ‘kampioen van het vrije woord’. Het hele gebeuren kreeg een merkwaardig staartje. Om enigszins tegemoet te komen aan gekwetste gevoelens van moslims over zaken als de film van Theo van Gogh, wilde de minister van justitie het sinds lang niet meer functionerende verbod op godslastering uit het Wetboek van Strafrecht onder het stof vandaan halen. Dat zou het voor moslims in de toekomst iets gemakkelijker moeten maken om iemand als Van Gogh juridisch aan te pakken. Er stak een storm van protest op en het heeft weinig gescheeld of het verbod op godslastering was door een meerderheid in de tweede kamer juist verwijderd uit het Wetboek van Strafrecht. Dat iemand door een rechter veroordeeld zou kunnen worden op grond van godslastering gold voor deze meerderheid als volkomen achterhaald. Waar vrije meningsuiting heerst, moet men het een en ander van elkaar kunnen slikken, ook wanneer de godsdienst in het geding is. Gelijkheid en partnerschap Vrijheid komt, aldus de Universele Verklaring, toe aan ‘alle mensen’. De voorgangers van de Universele Verklaring lieten het daarbij, zonder nadere verbijzondering. In de praktijk bleken er echter wat witte vlekken te zijn, in het bijzonder wat de positie van vrouwen betreft. Dezen bleven geheel buiten zicht. Dat heeft indertijd al ergernis gewekt. Een vroege voorvechtster van vrouwenrechten, Olympe de Gouges (eigenlijke naam:

16

050348 WdZ 0502 bw.indd 16

31-10-2005 13:36:45

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen