Calvijns gebedsleer; Venster op zijn vroomheid - pagina 29

maar veeleer te vergelijken met een enerverende zeereis. Zolang wij in deze wereld als vreemdeling verkeren, staan wij niet op vaste grond – zo schrijft hij in zijn commentaar op de brief aan de Hebreeën – maar worden wij voortgedreven als op een heftig golvende zee. Onophoudelijk verwekt de duivel stormen, die ons vaartuig weldra tot zinken zouden brengen, als wij het anker niet diep in de bodem zouden hechten. Wáár we ook rondspieden, overal ontwaren we water en dreigende golven. Maar juist dan komt het toevluchtnemend vertrouwen in actie. Zoals een anker door de branding heen wordt uitgeworpen in donkere en verborgen diepten en dit anker, zolang het daar ligt vastgehecht, het schip voor de ondergang bewaart, zo moet onze hoop zich aan de onzienlijke God vastklampen. Aan deze God verbonden lopen wij geen gevaar schipbreuk te lijden, hoezeer wij ook door aanhoudende stormen worden geteisterd. Op zee kan het voorkomen dat de ankerketting het begeeft. Maar de kracht van de hoop en de betrouwbaarheid van Gods Woord zijn onverbrekelijk80. Een specifieke aanvechting in de gebedspraktijk is die van de zogenoemde onverhoorde gebeden. Calvijn gelooft dat deze ervaring aan geen van Gods kinderen voorbijgaat. Vooral in de Psalmen echter signaleert hij telkens weer dat de psalmisten ondanks het feit dat God doof voor hun gebeden scheen, toch niet aflieten tot Hem te bidden. Hij verbindt daaraan de stelling dat we het gezag van Gods belofte slechts dan laten gelden, wanneer zijn trouw voor ons boven iedere afloop verheven is81. Of men de vervulling ziet of niet ziet, God is getrouw. Het Woord van Gods belofte schept een eigensoortige werkelijkheid, waaraan het geloof zich houdt, hoe tegenstrijdig de tastbare werkelijkheid ook mag zijn. Handreikingen Drie handreikingen doet de reformator om in het aangevochten gebed te volharden. De eerste is dat wij moeten leren aan God zelf – en aan het heil dat in het verschiet ligt – genoeg te hebben. ‘Al zou ons alles ontzinken, dan nog zal God ons niet in de steek laten. Want Hij kan de verwachting en volharding van de zijnen niet beschamen. Hij alléén zal ons genoeg zijn in de plaats van alle andere dingen. Want Hij omvat alle goeds in zichzelf. En eenmaal, op de dag van het gericht, zal Hij ons dat alles openlijk tonen, wanneer Hij zijn rijk volledig en geheel zal openbaren’82. De tweede handreiking is dat wij het ‘hoe’ van de verhoring onvoorwaardelijk aan God moeten overlaten. In dit verband hanteert de reformator een opmerkelijke formulering. Als wij geen resultaat zien op ons langdurig

28

070055 WdZ 0701 Binnenw.indd 28

27-03-2007 10:06:14

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen