De landbelofte. Een Bijbelstudie over een gevoelig onderwerp - pagina 23

van Gods wegen. Het is een voorlopige vervulling van Genesis 12 : 3 en een voorafbeelding van de Christusheerschappij over de wereld en wie daarop wonen. 10) In bijna al deze teksten van landbelofte en landbezit in Genesis tekent zich al iets van een ontwikkelingslijn af, er komt een zekere uitwaartse druk op de landsgrenzen te staan: land dringt naar aarde. c) De landbelofte in de woestijn 1) In Numeri 34 : 1 – 12 treffen we een welomschreven begrenzing aan van het beloofde land, maar omdat veel van de daarin genoemde plaatsen niet goed thuis te brengen zijn krijgen we van het geheel toch geen scherp beeld. Wel valt hier op dat het gebied van de Filistijnen tot Israëls grondgebied gerekend wordt en dat de Jordaan met uitsluiting van het Overjordaanse de oostgrens is. In Deuteronomium 1 : 7 blijkt ook het gebied rondom het Libanongebergte tot het erfland te behoren en volgens hfst. 11 : 24 valt bijna heel de Vruchtbare Halvemaan eronder . 2) Uit Numeri 32 : 6 e.v. valt op te maken dat volgens Mozes het Overjordaanse eigenlijk niet tot het beloofde land te rekenen viel. Hij nam het de stammen Ruben, Gad en de halve stam van Manasse aanvankelijk kwalijk dat zij de Jordaan niet wilden oversteken om het gebied te helpen veroveren ‘dat de HERE hun (de Israëlieten) gegeven had’ (vs. 7). Om daar een getuigenis naast te zetten uit de dagen van Jozua, dat dezelfde geest ademt: ‘Als het erfland uwer bezitting onrein is, komt dan over naar het land dat des HEREN eigendom is, waar de tabernakel des HEREN vertoeft, en vestigt u dan in ons midden’ (Joz. 22 : 19). Dit wordt gezegd tegen de overjordaanse stammen die een altaar oprichtten aan de boorden van de Jordaan, uit vrees voor een tweederangspositie binnen het volk. Hier blijkt impliciet dat het eigenlijke erfland gelegen was rondom het heiligdom in het land westelijk van de Jordaan. Volgens Deuteronomium 29 : 8 en Jozua 13 : 8 is het (niet de Here God, maar) Mozes geweest die dit overjordaanse land aan de stammen Ruben, Gad en half Manasse ten erfdeel gegeven heeft. 3) Bij de toezegging van Kanäan aan Israël in de woestijn zijn er verder twee dingen die opvallen. In de eerste plaats de notie dat het land aan het volk Israël als het ware in erfpacht gegeven zal worden. Bij de wet op de lossing heet het: ‘Het land is van Mij en gij zijt vreemdelingen en bijwoners bij Mij’ (Lev. 25 : 23). We zagen eerder al dat er aan het landbezit iets van grenzenloosheid zat, in ruimte en in tijd. Die onbegrensdheid verwees naar God als de eigenaar van het land. Het land was en bleef van Hem. Hij zou er de

22

110081 W.deZwijger HdeJong 21-3.indd 22

30-3-11 15:09

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen