De landbelofte. Een Bijbelstudie over een gevoelig onderwerp - pagina 22

7) Eigenaardig is dat als Isaäk de aartsvaderbelofte herhaald krijgt er niet meer van één erfland maar van ‘al deze landen’ gesproken wordt (Gen. 26 : 3 en 4). Dat zal dan gaan om de landen van de Keniet, de Keneziet, de Kadmoniet enz. waarvan in Genesis 15 al sprake was, maar tegelijk is het een wijze van spreken waar rek in zit. Tegelijk namelijk begint onder deze formulering het vermoeden op te komen dat het om iets anders, iets meer dan om een letterlijk bezit van alleen dat land gaat (vgl. Psalm 105 : 44) en je begint te begrijpen hoe Paulus later kan schrijven dat Abraham een erfgenaam van de wereld geworden is (Rom. 4 : 13). Niet trouwens dat Abrahams nageslacht daarmee als een wereldveroverende macht wordt voorgesteld, maar zijn nageslacht zou over die wereld wel de vrije beschikking krijgen, het zou kunnen gaan en staan waar het wilde. Beter dan bezit kan daarom dat wat hier beloofd wordt een vruchtgebruik van de aarde genoemd worden. 8) Jakob krijgt bij zijn droom in Bethel, op het moment dat hij Kanaän gaat verlaten, de landbelofte opnieuw toegezegd, voor zich en zijn nageslacht: ‘…het land waarop gij ligt zal Ik u en uw nageslacht geven’ (Gen. 28 : 13). Opmerkelijk is wat dan volgt: ‘En uw nageslacht zal zijn als het stof der aarde en gij zult u uitbreiden naar het westen, oosten, noorden en zuiden, en in u en uw nageslacht zullen alle geslachten des aardbodems gezegend worden’ (vs. 14). Je voorvoelt hier dat het landbezit in de toekomst ontoereikend zal zijn om het volk van God te huisvesten. Het is een opstapje naar meer. Het nageslacht van Jakob krijgt hier niets minder dan de aarde onder de voeten geschoven om daarop voor de wereld ten zegen te zijn. Ook hier gaat het meer om een vruchtgebruik van de aarde dan om het bezitterige bezit ervan. 9) In dat licht mogen we ook de verhoging van Jozef in Egypte zien. Jozef is van dat land niet de bezitter, maar wel beschikt hij erover, ten bate van onder andere zijn volk dat daar als vreemdeling vertoeft. Maar het reikt nog verder: Jozef in Egypte wordt tot zegen voor de mensheid (Gen. 41 : 57), - dat verwijst naar de aardbodem van ‘in den beginne’ en naar de roeping van Abraham om tot een zegen voor alle geslachten van de aardbodem te zijn. Dat kan vergeestelijking heten, naar de verklaring die ik eerder van dat woord gaf. Vader Jakob trouwens heeft zich in datzelfde Egypte duidelijk beleden een vreemdeling te zijn (Gen. 47 : 9) en hij heeft daar tegenover Jozef de landbelofte herhaald (Gen. 48 : 4), waarmee aangegeven werd dat het de Here God wel degelijk om het bezit van Kanaän ging, om langs die weg nog dat andere, dat meerdere te doen dan door het volk in het land en zelfs door Jozef in Egypte gerealiseerd kon worden. Maar onmiskenbaar verwijst het einde van het boek Genesis naar het begin en naar het einde

21

110081 W.deZwijger HdeJong 21-3.indd 21

30-3-11 15:09

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen