Twee retourtjes Manchester

Tijdens ons wijkfeest, georganiseerd door de Vereniging van Eigenaren, vertelde een verre buurvrouw mij over haar middelbareschooltijd. Ik wist niet beter dan dat ze na de mavo was gaan werken op een postkantoor. Ik vertelde dat ik geen middelbare school had bezocht, maar een voor Meer Uitgebreid Lager Onderwijs en daarna doorgestroomd was naar het middelbaar beroepsonderwijs (de kweekschool) en dat ik pas daarna geleerd had voor MO A en B Nederlands aan de Haagse School voor Taal- en Letterkunde. Het was duidelijk dat dit mijn status niet ten goede kwam.

Na de kweekschool moest ik in dienst. Het bleek al gauw dat ik in kerkelijke termen wereldvreemd was. Ik kende geen uitgaansleven, niet de muziek die ’s avonds gedraaid werd en ook niet de taal die gesproken werd.

Na anderhalf jaar mocht ik (ik ervoer het als moest) gaan werken. Ik was ondertussen getrouwd en het schoolbestuur had voor een flatje gezorgd. Vol goede moed vertrokken we vanuit een zomerhuisje op de Veluwe waarin we tot mei hadden mogen wonen. In Gouda haalden we bij de woningbouwvereniging de sleutel op en we dachten te kunnen beginnen met het opknappen van ons eerste echte huis.

Toen bleek dat ik ook in maatschappelijk opzicht wereldvreemd was. Er was geen stroom en geen water. Ik had er geen idee van dat je dat moest regelen en zeker niet hoe. Gelukkig was de onderbuurvrouw zo aardig me een en ander uit te leggen. Maar toch duurde het een paar dagen voor we echt konden beginnen.

Aanvankelijk werd ik aan het eind van de maand nog cash uitbetaald. De penningmeester bracht voor ieder personeelslid een bruin zakje met daarin afgepast het bedrag. De eerste keer leek het veel: f 710,50. Maar al snel bleek dat ik niet goed met geld had leren omgaan. Voor het eind van de maand was alles op. Met zilveren tientjes die ik daarvoor van mijn vader had gekregen, moest ik -met pijn in mijn hart- boodschappen gaan doen.

Na verloop van tijd werd het salaris naar een bankrekening overgemaakt. Geldautomaten bestonden nog niet. In een lange rij moest je wachten voor de balie. En als je eindelijk aan de beurt was, moesten er veel papieren worden ingevuld voor je je geld kreeg, want ook computers bestonden nog niet. Als je je geld al kreeg! Met angst en beven wachtte ik de reactie van de bankfunctionaris af: ‘Nee meneer, u staat rood. De volgende keer beter!’ De mensen in de rij achter me die het gesprek hadden gehoord, keken me meewarig aan.

De inflatie nam in het eerste jaar dat ik werkte ontzettend toe. En mijn loon werd soms drie keer per jaar aangepast. Toen mijn broer ons uitnodigde voor zijn bruiloft in Engeland, konden we dat -vonden wij- makkelijk betalen. Ik maakte een toespraakje en kocht een echt pak. We kochten een cadeau en haalden genoeg geld bij de bank.

De dag voor de bruiloft reden we met de trein naar Rotterdam en vandaar met de bus naar Vliegveld Zestienhoven. Na wat zoeken, dacht ik de goede balie gevonden te hebben. Ik wachtte geduldig op mijn beurt. De mevrouw achter de balie keek me uitnodigend aan en vroeg:’Kan ik u helpen?’ ‘Twee retourtjes Manchester, alstublieft.’ Ze dacht dat ik een grapje maakte en begon beroepshalve te lachen.

Toen bleek dat het een ernstige vraag was, herkende ik de blik van de mensen achter mij in de bank. Maar ze was aardig. Ze pleegde verschillende telefoontjes en na twee uur wachten, was er een plaatsje voor ons. Anderhalf uur later zag ik voor het eerst van mijn leven een buitenland.

Was dat allemaal erg? Nee, want je haalt de achterstand gauw in. Maar echt voorbereid op werk en leven was je vroeger niet helemaal.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen