Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Schoolherinneringen

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Schoolherinneringen

10 minuten leestijd Arcering uitzetten

Wie heeft ze niet: schoolherinneringen. Iedereen weet nog wel iets te vertellen over zijn of haar schooltijd. Met je vierde jaar voor het eerst naar school. En minimaal de volgende twaalf jaar zijn de weken gevuld met een ritme van schooldagen en schoolvakanties. Waarna er voor velen van ons nog een aantal jaren volg(d)en. Redactieleden blikken terug...

De gelukkige klas (1964-1970, School met de Bijbel, Benthuizen)

‘Je moet aan het tafeltje bij de deur gaan zitten, dan mag je altijd de deur open doen,’ zeiden mijn broers en zus. Dat betekende wel dat mijn moeder mij al vroeg naar school moest brengen. Ik moest wel de eerste zijn. De juf was het blijkbaar met mijn keuze eens. Ik mocht bij de deur zitten en als er op de deur geklopt werd, mocht ik opendoen. Een heerlijke doorbreking van een dagelijkse lange zit in de schoolbank. Ik ging graag naar school en weet nog dat de juf in de eerste klas zo prachtig kon bordtekenen. Hele verhalen fantaseerde ik bij die tekeningen. In de derde klas gingen mijnleerresultaten danig achteruit. Op de een of andere manier was de overgang van het tiennaar honderdtallig stelsel me niet duidelijk geworden. Ik hoor me nog vragen aan de juf: ‘Nul is niks, hè juf?’ waarop zij bevestigend antwoordde. Gelukkig kregen we in de vierde klas een gloednieuwe meester. Net van de Pedagogische Academie. Alles werd uit de kast gehaald om ons bij te spijkeren. En dat lukte wonderwel. Terugkijkend denk ik dat de klas in die tijd een gelukkige klas mocht worden genoemd à la Theo Thijssen. Talentvolle tekenaars werden aan het werk gezet om tekeningen te maken bij de tijdsbalk van geschiedenis. We zongen onder begeleiding van een 10-jarige organist. Meester Voets wist iets los te maken bij ons. Veertig jaren zijn verstreken, jaren waarin ik vaak terug heb gedacht aan de inspirerende tijd bij die meester waardoor ik zelf ook voor een onderwijsloopbaan heb gekozen.

Anneke Bregman-de Groot


De meester kon geweldig vertellen

Ik ben geboren in Amsterdam en heb mijn hele schooltijd (1962-1968) dan ook in Amsterdam doorgebracht. De kleuterschool was toen nog meer een bewaarplaats, maar daar weet ik niet zoveel meer van. Mijn lagere school was gevestigd in een statig gebouw. Het staat er nog steeds en doet nog steeds dienst als schoolgebouw. Het was geen reformatorische school, maar een ouderwetse gereformeerde school. We zongen ’s maandags met twee klassen uit de groene, hervormde bundel. Oude juffrouw Baas, vrijgezel en volgens mijn beleving al minstens tachtig jaar (tenminste, zo kleedde ze zich), speelde op het harmonium. In klas 5 kregen we een meester. Hij kwam uit Suriname en was echt roetzwart. Hij had waarschijnlijk ook Surinaamse gewoonten, want hij sleurde je uit je bank door aan je wang te trekken. Hoogtepunt was klas 6 bij meester van Gent. Hij had (natuurlijk) de oorlog meegemaakt en kon daar geweldig over vertellen. Ook las hij de boeken van Snuf de hond voor. In dat jaar werden de banken verwisseld voor tafeltjes en moesten we in plaats van met pen en inkt voortaan schrijven met een balpen. Ik heb nog een keer een reünie gehad (in 1976). Daarna niet meer. Wat zal er allemaal van mijn klasgenootjes terecht zijn gekomen?

CorJohn van der Beek


De wereld ontsloten

Nee, dit is niet in een gewoon lokaal van de Johannes Calvijnschool in Krimpen aan den IJssel: de foto is genomen in ‘het kamertje’. In het dagelijks schoolleven zaten wij in zo’n bank voor twee, met weinig ergonomisch gevormde stoeltjes. Natuurlijk had die ook dat verdiepte gedeelte om je pennen in te leggen - en de inktpot. Toen ik in 1964 mijn intrede deed op school, schreven we nog met pen en inkt. Pas in de vierde klas deed de ‘ballpoint ‘ zijn intrede, en in m’n oude muziekschrift is te zien dat dat niet goed geweest is voor mijn handschrift. Ik vind dat opengeslagen leesboek en die wijzende vinger typerend voor mijn schooltijd. In mijn herinnering werd daar echt de wereld ontsloten. Dat begon al met An en Moe: via die letters trad je binnen in hun wereld! Of neem die kaart van Nederland, waarop je precies kon zien waar de steenbakkerijen lagen en in welke plaats een klokkengieterij was. Of dat plaatjesboek (heette het niet ‘Het wijde leven?’) waarin je kon zien hoe kaas gemaakt werd. Ik vond het fascinerend. Dat wijzende vingertje staat ook symbool voor de nadruk die er lag op het cognitieve: je ging naar school om iets te leren. Achteraf doen we daar wat minderwaardig over, en misschien was de aanpak ook niet voor alle leerlingen geschikt. Maar voor een leergierig jongetje was het geweldig.

Henk Vermeulen


Koninginnedag

Als ik dit stukje schrijf, zit ik midden in de week van Koninginnedag. Automatisch denk ik daarbij terug aan de aubades die ik in mijn basisschooltijd (1990-1998) mee maakte. Koninginnedag! Dat wilde zeggen: zingen op de markt met de hele school! Rond half negen op het schoolplein opstellen en dan in lange rijen naar de markt. Voor de kleuters was een tractor met een kar geregeld. Uiteraard allemaal versierd in de kleuren van onze nationale vlag. Ook het oranje ontbrak niet. En op de markt hard zingen, zo nodig nog voor het orgel uit. Zeker als ‘Gelukkig is het land’ werd gezongen, want dat deden we als school vaak alleen… Als kind besefte je het niet, maar wat is het prachtig dat zoveel mensen mochten horen wanneer een land echt gelukkig is. ‘Dat God de Heer’ beschermt…’

Gerco van Appeldoorn


Op schoot

Mijn schooltijd als kind heb ik doorgebracht in mijn geboortedorp Barendrecht. De kleuterjaren volgde ik op de kleuterschool ‘De eerste stap’. In mijn herinnering zie ik de juf met donkere krulharen waar ik zo lekker bij op schoot kon zitten. Herinner ik mij dat ik verkleed als indiaan naar school mocht gaan. Ook de wc, die vaak verstopt zat door al het wc-papier, heeft indruk gemaakt. Daarna ging ik naar de basisschool, de Rehobothschool aan de Dorpsstraat. Hier leerde ik in groep 3 lezen met Bas en Toos en gymden we in een echte gymzaal die een kwartier verderop was. De wandeling ernaar toe was altijd een avontuur. Ik liep een keer tegen een lantaarnpaal aan die ‘opeens’ op de stoep stond. In groep 4 hadden we een juf die eigenlijk nooit echt blij was. Daar leerde ik de tafels door ze hardop te zeggen met de hele klas. In groep 5 had ik dezelfde juf als in groep 3. Bij juf Van Duijn voelde ik me veilig en vertrouwd. In groep 4 zaten we met onze klas in een soort dependance. Terwijl ik dit schrijf, ruik ik de geur die daar hing. In groep 7 hadden we een meester. Op het plein hadden we vaak ruzie met de jongens van groep 8. Ook voetbalden we veel na schooltijd. In groep 8 waren we als jongens verantwoordelijk voor het klaarzetten van de schoolmelk.

Lennart Visser


Boemeltrein en vigilante

Ik droom nog wel eens dat ik een sprint trek voor de intercity van tien over. Jas half aan, tas tussen de armen geklemd. Vanaf de Guido de Brès onder de spoorbaan door, trap op, over de weg, trap af en opnieuw onder het spoor door. Ik hoor het fluitje al als ik met bonkend hart en zware benen – tegen de stroom in - de laatste treden neem naar het perron. Op het nippertje spring ik in het achterste treinstel. Het voelt alsof ik goud haal. Een paar minuten uithijgen en dan een eindje doorlopen, zodat ik in Dordt precies voor het tunneltje aankom. Als alles meezit haal ik de aansluiting net. Aan dat boemeltje naar Gorinchem bewaar ik mijn mooiste schoolherinneringen: plezier met treinvriendinnen, helemaal verdwijnen in een boek, een conducteur die zijn reizigers herkent, de geur van de stal. Ik snuif hem op tijdens de dagelijkse wandeling: Athene, Sparta, Biegelstraat. Nieuwe Hoven oversteken, en dan het kopje thee aan de keukentafel. Thuis. Terwijl ik dit schrijf, komt een beeld bovendrijven uit mijn lagereschooltijd, op de ds. Koelmanschool. De boekenkast voor het stillezen, bezet door Geuzen en Hugenoten, guillotines en ingebonden voeten. Tevergeefs bleef ik hopen op ‘Jannies buurtjes’. Maar bij het voorlezen maakte meester Graveland alles goed: ‘Vier vrienden en een vigilante’. Wat was dat prachtig!

Marianne Roest


Leren buiten de school

Zoals iedereen heb ik ook leren schrijven, rekenen, spellen en spelen van zowel hele inspirerende als minder inspirerende leerkrachten. Daar zou een magazine mee te vullen zijn. Veel interessanter vind ik een ontwikkeling die op school begon en met de school verweven was: de vogelclub!

Het begon in groep 6 of 7. Als groepje vrienden kwamen we, aangestoken door het enthousiasme van enkele vaders die vroeger ook een vogelclub hadden en ook nog eens werkzaam waren op de Goudse school, op het idee om een vogelclub op te richten. Iedere zaterdagmiddag om 14 uur ontmoeten we elkaar op het schoolplein en werd het programma voor die middag vastgesteld. Vaste ingrediënten waren de Reeuwijkse plassen waar we jaarlijks het aantal grote karekieten in kaart brachten, de Reeuwijkse Hout waar we allerlei formaten nestkasten ophingen en onderhielden en de polders van Gouderak. Op de jaarlijkse ledenvergadering (zie de foto – ondergetekende in actie) legden we verantwoording af van onze activiteiten. Alhoewel: de indruk die we er wekten – richting ouders, familie, leraren en andere belangstellenden – kwam niet altijd helemaal overeen met dat wat we daadwerkelijk deden. Vogels zijn ook maar vogels en er is veel meer: vuurtje stoken, (modder)gevechten tegen andersdenkenden, hutten bouwen, zwemmen, discussies op het vlak van de kerkelijke verscheidenheid en nog veel meer.

Vogelclub “De Boerenekster” en mijn schoolperiode hadden alles met elkaar te maken. Als ik ergens veelzijdig heb geleerd was het daar. En leerkrachten en docenten met een groot “vogelhart” stimuleerden en motiveerden ons en gingen zelfs met ons het land door op zoek naar de ijsvogel of de zeearend. En akkefietjes van zaterdag? Die kregen ’s maandags een vervolg: op het plein, in de klas en een keer zelfs in de directiekamer.

Dick Both


Ondeugende bandiet

Met potloden door de klas gooien, stiekem onder de les briefjes doorgeven aan dat ene meisje dat je wel erg leuk vindt, met de stoffige bordenwisser van achteruit de klas gooien tegen het al even stoffige schoolbord, strafwerk innen en schrijven omdat jij je niet gedroeg tijdens het verkeersexamen: ziedaar een even korte als indrukwekkende lijst van ondeugende lagere schoolactiviteiten. Terecht werd ik door de meesters en de jufs aangemerkt als een ‘ ondeugende bandiet’. Nu ik zelf voor de klas sta als docent Nederlands bespeur ik wat een eufemisme mijn toenmalige leerkrachten hebben gebruikt! Met name in groep acht kon ik met mijn vriendengroepje de onderwijzers danig de stuipen op het lijf jagen. We hebben verschillende van hen in een jaar tijd ‘versleten’.

Het was een ware sport om strafwerk te krijgen door je niet te gedragen zoals het eigenlijk zou moeten. Het is een tijd waaraan ik met weemoed terugdenk. Een tijd ook die je niet meer over kunt doen; zou ik het dan anders hebben gedaan? Ik heb er veel van geleerd en ken inmiddels dusdanig de fijne kneepjes van ‘ het strafvak’ dat mijn huidige leerlingen niet veel meer kunnen uithalen. Wat snap ik aan de andere kant mijn ‘ lieve’ leerlingen goed! Het is waar: de ondeugende bandieten van toen zijn nogal eens de inlevende en meelevende docenten van nu!

Willem van Hartskamp

Dit artikel werd u aangeboden door: De Reformatorische School

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 juni 2011

De Reformatorische School | 40 Pagina's

Schoolherinneringen

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 juni 2011

De Reformatorische School | 40 Pagina's