Pestgedrag

De groepsleerkracht is het eigenlijk ook een beetje zat. Niet dat Joost gepest wordt. Want Joost wordt niet gepest. Joost wordt helemaal niet gepest. Ze heeft uitgebreid geobserveerd. Ze heeft gespioneerd op het schoolplein. Ze heeft zelfs buiten het schoolplein speurwerk verricht. Ze heeft collega’s van de voorgaande leerjaren geraadpleegd. Ze heeft meerdere keren uitgebreid met de directeur en de IB’er gesproken. Er is op school gewoonweg niets aan de hand met Joost. En dat heeft ze nu al zoveel keer aan moeder uitgelegd. Eigenlijk – en dat heeft ze natuurlijk niet met zoveel woorden gezegd tegen mams – vermoedt ze dat Joost vooral thuis een erg moeilijk kind is. Dat er daar dingen niet helemaal lekker lopen. En dat uit zich wel eens op school: Joost zelf kan zo nu en dan behoorlijk flippen. Maar zijn medeleerlingen zijn er aan gewend, en van pestgedrag richting Joost is geen sprake.

Escaleren

Maar moeders gelooft daar niets van en escaleert de zaak naar het hoogste echelon. Dat zegt de juf ook: bel de directeur maar. Dus moeder verzoekt om een gesprek met de directeur. Maar daar heeft de directeur totaal geen zin in. Er wordt niet gepest, dus hij weet niet waarover hij een gesprek moet aangaan. Verder gaat hij ervan uit – gezien de ervaringen van de juf van Joost – dat hij haar toch niet aan het verstand kan brengen dat Joost niet gepest wordt. Ja, er is een pestprotocol, maar nee, de school gaat dat niet in werking zetten. Dat wordt alleen maar gedaan als er pestgedrag wordt geconstateerd. En daarvan is geen sprake. Uiteindelijk geeft de directeur telefonisch aan moeder aan dat hij de zaak als gesloten beschouwt en dat ze – niet persoonlijk bedoeld – om het zogenaamde pesten van Joost niet in zijn deuropening hoeft te verschijnen. En als ze daarover wil klagen, kan ze zich bij het bestuur vervoegen.

Er valt nog meer te escaleren, want moeder brengt de zaak tot aan de landelijke klachtencommissie. Of er sprake is van pestgedrag kan de commissie niet beoordelen. In zijn wijsheid constateert de voorzitter dat er twee verklaringen loodrecht tegenover elkaar staan en hij de ene verklaring niet geloofwaardiger kan achten dan de andere. Tot zover is moeders klacht ongegrond. Maar dan overweegt hij dat het creëren van een veilige onderwijsomgeving net zo’n wezenlijke plicht van de school is als het verzorgen van goed onderwijs, en in dit kader bepaalt de klachtencommissie iets opmerkelijks.

Serieus nemen

De school moet beleid hebben. Was in orde: er is een pestprotocol. Dat beleid moet geïmplementeerd zijn. Was ook in orde. En het beleid moet concreet worden toegepast. ‘Dat hebben we in deze situatie niet gedaan’, aldus de directeur, ‘want er was geen sprake van pestgedrag.’ Fout, aldus de klachtencommissie. Vast staat dat moeder meerdere malen heeft aangegeven dat zij met de directeur wilde praten over de situatie, maar bij hem geen gehoor kreeg. En daarover oordeelde de klachtencommissie dat de school in onvoldoende mate aandacht heeft besteed aan de aanhoudende zorg van moeder en dat zij om die reden onvoldoende serieus is genomen. Volgens de commissie moet een school altijd een signaal over pesten serieus nemen en met de ouders in gesprek gaan, en zelfs het beleid in werking stellen, ook in die gevallen dat het pesten op school niet wordt waargenomen!

Verder deed de commissie nog een belangrijke aanbeveling. De groepsleerkracht die een pestsignaal of een klacht ontvangt, mag nooit simpel doorverwijzen naar een ander, maar moet er zelf zorg voor dragen dat het signaal of de klacht terecht komt bij de persoon die deze in behandeling dient te nemen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen