Losband over een betrokken vader

Voor je in verplichte actieve dienst in het Nederlandse leger werd opgeroepen, moest je eerst een keuring ondergaan. Bij het onderdeel ‘morse’ moest ik al snel mijn pen neerleggen. Ik weet niet meer welke vragen er schriftelijk gesteld werden, maar mijn antwoorden zullen niet erg heldhaftig hebben geklonken. Na een tijdje werd ik opgeroepen voor de opleiding van sergeant-foerier. Een half jaar lang kreeg ik een soort boekhoudkundige opleiding, zodat ik het jaar daarna ondergoed of gevechtsjassen kon bestellen, het wasgoed van 150 soldaten weer schoon aan de eigenaars kon teruggeven, de wapenkamer kon beveiligen en de bestellingen voor de compagniesbar kon verzorgen.

Er wachtte mij een zonnige toekomst. Nou ja, zonnig omdat de Koude Oorlog op zijn einde liep, maar verder moest ik hele dagen werken in de kelders van het compagniesgebouw. Toch deed ik dat bijna een jaar met plezier. Ik trouwde tussen de bedrijven door en leerde de stoere soldatentaal.

Twee maanden voor het einde van mijn diensttijd belde de directeur van mijn laatste stageschool me met de vraag of ik wilde solliciteren. Ik deed het. Een maand daarna zwaaide ik af en werd onderwijzer, volledig bevoegd en met het godsdienstdiploma.

Terwijl mijn soldatenmaten aan hun laatste oefening begonnen, fietste ik op maandagmorgen naar mijn nieuwe school in de binnenstad. Ik maakte kort kennis met mijn collega’s en liep naar mijn lokaal aan het eind van de gang.

De kinderen kwamen binnen. Links van mij zat groep zes en rechts groep zeven. Ik vertelde eerst een paar sterke soldatenverhalen. Ik schaam me er nu voor, maar ik liet ook zien dat mijn linkerhand maar nauwelijks mijn rechterhand in bedwang kon houden als die wilde slaan. De reacties waren divers: één bang gezicht, enkele neutrale die het voor kennisgeving aannamen, maar de meeste kinderen keken blij. Nou hadden ze een echte meester!
Ademloos luisterden ze naar mijn Bijbelverhaal. Ik schaam me weer dat ik mijn fantasie zo de vrije loop liet. Na rekenen en taal ging de pauzebel.

Na mijn eerste slokje koffie werd ik door de pleinwacht uit het kamertje gehaald. Op het plein werden twee jongens onder het bloed uit elkaar gehouden. Of ik het even in de klas wilde uitzoeken. Maar zonder leerlingendossiers en protocollen leek ieders verhaal aannemelijk en ik besloot ze na schooltijd te laten nablijven.

Na de middagpauze kwam een van jongens naar me toe. ‘Meester, niet aan het eind van de middag door de voordeur naar buiten gaan, want mijn broers wachten u op. Mijn vader heeft gezegd dat ze u maar een lesje moeten leren.’ Om half vier stonden er inderdaad twee opgeschoten jongens bij het hek van de school, ieder met een honkbalknuppel.

Aan het eind van de koude oorlog had ik dit niet verwacht. Ik had mijn Uzi met een gerust hart in de kazerne achtergelaten. Ik bleek inderdaad niet heldhaftig te zijn en stuurde de nablijvers uit voorzorg naar huis.

Pas veel later fietste ik met een omweg naar huis.

W. LOSBAND becommentarieert elk nummer het thema vanuit een persoonlijk perspectief

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen