Christelijk onderwijs geen plusje

Het pleidooi van Bart Jan Spruyt in dit nummer voor een christelijke methode maatschappijleer voor havo en vwo lijkt tegen de trend in te gaan.
Onderzoek van Driestar educatief van enkele jaren geleden laat zien dat het draagvlak voor eigen christelijke methodes over de hele linie is afgenomen. Over het weren van aanstootgevende plaatjes en grof taalgebruik in lesboeken wordt soms wat spottend gedaan. De leraar moet het verschil maken en welke methode hij dan gebruikt is minder van belang, zo is de gedachte.

De vraag is of deze aanname terecht is. Zeker startende leerkrachten en docenten leunen zwaar op de lesmethode en dan is het goed dat deze een duidelijke richting wijst. Ook zijn bij leerkrachten van begin twintig hun overtuigingen en wereldbeeld nog niet helemaal uitgekristalliseerd; een handboek kan dan richting wijzen. Als laatste geeft een christelijke methode een duidelijke positie weer ten opzicht van andere denominaties binnen het onderwijs. Eigen methodes laten zien dat het christelijke karakter geen plusje is – wat zichtbaar wordt bij dagopeningen en bij godsdienst – maar dat het doorwerkt in de vakken. Dat komt wellicht sterker naar voren bij vakken als maatschappijleer, geschiedenis en biologie dan bij wiskunde en gymnastiek. In dat licht verdient het initiatief op de Guido de Brès in Rotterdam lof waarbij voor alle vakken een inleiding wordt geschreven met het ‘Grotere Perspectief’. Dat heeft ook iets te zeggen voor de discussie over eigen methodes.

Genoeg redenen dus om het pleidooi van Spruyt serieus te nemen.

DRS. GIJSBERT VONK
hoofdredacteur

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen