Losband over zaterdagavond

Iedereen had in ons gezin een taak. Op zaterdag moest eerst het grind op het erf geharkt worden. Daarna moesten de aardappels voor de zaterdag en zondag worden geschild. Dan moesten er aanmaakhoutjes worden gehakt en een extra bus antraciet of eierkolen worden geschept. Na het eten moesten we de vaat afwassen en dan begon de lange zaterdagavond.

Niet dat we dan al klaar waren. We hoefden weliswaar deze avond geen steentjes uit Oost-Indische kers te zoeken en geen gladiolenbollen te pellen, maar ons zakgeld moesten we nog verdienen. Mijn vader was penningmeester van de coöperatieve bakkerij en de coöperatieve dorsvereniging. Aan het eind van het jaar moest de boekhouding op orde worden gebracht. Avonden lang had hij alle rekeningen in een kasboek zitten schrijven. Daarna had hij de kolommen opgeteld en de saldi steeds bovenaan op de volgende bladzijde geschreven. Dat laatste deed hij niet echt, maar op een apart papiertje. Wij moesten hetzelfde doen. Daarna werden de getallen met elkaar vergeleken. Als er verschillen waren, moest alles opnieuw gedaan worden. Als alles klopte, kregen we ons zakgeld.

Mijn vader zette zich daarna met een plaatselijk krantje in zijn rookstoel. Die stond naast het dressoir, waarboven een gobelin met een jachttafereel hing. Wat hij las, was kennelijk niet zo boeiend, want binnen de kortste keren vertraagde zijn ademhaling, terwijl het volume duidelijk toenam. Mijn moeder zat met een damesblad in een klein fauteuiltje. Boven haar hoofd hing een reproductie van een zigeunerinnetje met een traan op haar wang. Mijn broer en ik schoven onze stoelen naar de kachel, plaatsen onze voeten op de blank metalen buis om de kachel en verdiepten ons in onze boeken: Biggles en Winnetou en Old Shatterhand.
Tussen ons in lag onze hond met duidelijke tekenen van obesitas met zijn rug naar de warmtebron. Tussen zijn gestrekte poten lag onze gehandicapte poes - ze had geen staart en daarom heette ze Staartje - met haar rug tegen de buik van de hond. Op de schoorsteenmantel tikte de klok de uren weg.

Mijn moeder werd vaak onrustig van de stilte. Dan stelde ze voor een spelletje te doen. Vaak waren het woordspelletjes, zoals tien Bijbelse namen met dezelfde letter beginnend. Daar was mijn vader goed in. Of: Ik ga op reis en ik neem mee. Dat hield mijn broer het langste vol. Maar kwartetten had haar voorkeur. We hadden verschillende kwartetspelen: met dieren, met planten en ook een met auto’s. Ik won zelden.

Op een avond liet mijn vader een kunstje zien met die kaarten. Alle kaarten werden met de afbeelding naar beneden in rijen neergelegd. Wij mochten één kaart bekijken zonder dat mijn vader de afbeelding zag en daarna omgedraaid weer terugleggen. Daarna werden de kaarten geschud en legde hij ze weer in rijen met de afbeelding naar boven neer. Terwijl hij dat deed mompelde hij voor ons onbegrijpelijke woorden en wees daarna de kaart aan. Het klopte altijd!

Natuurlijk wilden wij dat ook leren. Hij vertelde de woorden die hij daarvoor gebruikte: ‘nomen est omen.’ Ik ben vergeten hoe het allemaal ging. Maar ik weet nog wel dat hij de betekenis van de Latijnse spreuk vertelde: de naam is een voorteken. En hij legde de spreuk uit: ‘Ik heet Jacob. Dat betekent bedrieger. En dat ben ik ook geworden.’ We snapten gelijk dat hij niet met rekeningen had zitten knoeien of tegen mijn moeder had gelogen.

Zelfs bij spelletjes was er sprake van identiteit!

W. Losband becommentarieert elk nummer het thema vanuit een persoonlijk perspectief

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen