POLITIEAGENT

‘Jongens, ik heb besloten weer juf te zijn.’ Dertig paar verbaasde ogen kijken mijn kant op. Langzaam ontstaat er geroezemoes in de klas. ‘Wat had ze anders willen worden?’ klinkt er links van me. Achter in de klas hoor ik gegrinnik. Die twee doerakken zijn allang niet meer bezig met mijn bevreemdende opmerking. Ik besluit nu niet in te grijpen. Hoe kan ik ze anders laten zien wat ik bedoel? Terwijl ik de spellingschriften uitdeel, ontstaat er een kippenhok in de klas. Sommigen spelen een ritme op hun tafel, anderen roepen door de klas. Op mijn teken wordt het weer stil.

Wachtend op het juiste moment om mijn besluit uit te leggen, begin ik de spellingles over samenstellingen. ‘Elk woord beeld ik uit, en jullie schrijven het in je schrift. Goed kijken en luisteren!’ Braafkijken ze me aan. Na-apen, vanille-ijs en autoalarm komen voorbij. ‘De volgende is een moeilijke!’ Streng kijk ik de klas in. ‘Anna, zitten!’ Kees, werk eens door. Hé, psst, stil jij! Niet naar de wc, dat mag pas vanaf tien uur!’ Even is het helemaal stil in de klas. Geen pen die schrijft. Dan roept Jos: ‘Haha, juf De Goffau schrijf je zonder streepjes!’ Langzaam gaan mijn ogen over de klas, het wordt muisstil. ‘Dit heeft precies te maken met wat ik net zei. Wat voor beroep hoort erbij?’ Vlug wordt er door het spellingboek gebladerd. Achterin staat immers een lijst met samenstellingen? Anna bladert niet. Doet ze wel mee? ‘Anna, doe …’ Haastig slik ik mijn woorden in. Begin ik nu weer? Dan is er iemand die het ontdekt: ‘Politieagent, juf! U was een politieagent!’, wordt er geroepen.

Inderdaad, dat was ik. Zo voelde het de afgelopen weken. Streng zijn, was me gezegd. Geen ruimte geven! En inderdaad, dat hielp. Maar nu de eerste maanden voorbij zijn, voelt het toch onbevredigend. Ik heb de hardst werkende klas van de school en er is weinig regelovertredend gedrag. Maar dat doen ze allemaal omdat ík het wil! ‘Politieagent ja! Jullie zijn stil omdat ik dat wil, niet omdat je dat zelf handig vindt.’ Met gefronste wenkbrauwen roept Jos door de klas: ‘Je gaat toch ook niet zomaar stil zitten als u dat niet vraagt?’ Hij slaat de spijker op de kop. Die mentaliteit moet veranderen! Langzaam komt er een gesprek op gang. Over verantwoordelijkheid en eigenaarschap. De betrokkenheid is voelbaar, niemand stoort. Iedereen kijkt even in de spiegel van de afgelopen maanden; ook ik ontkom daar niet aan. Van de spellingles komt niets meer, maar geen haan die daar naar kraait.

JACOBINEKE DE GOFFAU is leerkracht van groep 8 aan de Ds. Abraham Hellenbroekschool te Zwijndrecht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen