Losband over MEESTER KEES

Lang geleden waren alle mensen in een buurt buren van elkaar. Als dat nog zo zou zijn, zou ik nu bijna tweehonderd buren hebben. Maar ondanks het feit dat de meesten van hen nu wijkbewoners worden genoemd, ken ik ze allemaal. Dat komt doordat ik bij ieder huis enkele malen per jaar met een collectebus in mijn linkerhand met mijn rechterwijsvinger op hun bel druk. En omdat iedereen mij ook kent, durf ik bij de meesten ook wel te vragen de bus niet te zwaar te maken met een handvol muntjes. Vaak krijg ik dan papiergeld en daardoor haal ik gemiddeld het meeste geld per adres op.

Maart jongstleden was het reumafonds aan de beurt. Ik begin altijd op een vast nummer, omdat ik weet wat daar gaat gebeuren. Ik bel aan. De deur wordt door een nurkse jonge man geopend. Ik zeg: ‘Deze keer loop ik voor het reumafonds.’ Zijn antwoord is steeds hetzelfde: ‘Nou, loop dan!’, waarop hij de deur hard dichtsmijt.
Van de volgende twaalf wijkbewoners waren er maar twee niet thuis. Voor ik bij de veertiende aanbelde, zag ik dat er een nieuw naamplaatje naast de deur was bevestigd: Meester Kees en juf Marijke. Ik hoefde trouwens niet aan te bellen, want juf Marijke zag me staan. Ze ging direct in een van de keukenlades op zoek naar geld. Dat was overigens niet nodig, want meester Kees opende de deur, haalde zijn portemonnee tevoorschijn en ik zag - ondanks het feit dat ik altijd discreet mijn blik afwend - dat hij een briefje van vijf door de gleuf naar binnen werkte. Ik stelde me voor en hij wees lachend op het naambordje naast de deur.

Een paar maanden later werd het jaarlijkse wijkfeest gevierd. Iedereen had iets klaargemaakt en aan lange tafels aten we samen. Toevallig waren er tegenover de meester en de juf nog twee plaatsen vrij. Marijke vertelde over haar kinderen en hoe leuk haar buren waren. Ze was enthousiast over haar nieuwe baan. Ze had eindelijk weer eens de kleuters gekregen.
Mijn vrouw vroeg waar ze haar opleiding had gehad. Toen dat Zwolle bleek te zijn, verbreedde zich het gespreksonderwerp. In de vrij korte tijd na haar verhuizing had ze al aardig wat kennis opgedaan over de kerken en scholen in onze stad.

Kees zat wat onderuit. Boven zijn pilsje luisterde hij niet echt geïnteresseerd naar de ontboezemingen van zijn vrouw. Nu was het ook niet echt makkelijk om daar tussen te komen. Dus begon ik maar een gesprek met hem.

‘Boven zijn pilsje luisterde Kees niet echt geïnteresseerd naar de ontboezemingen van zijn vrouw’

Bevalt je werk je hier?
Ja, dat is niet veel anders dan voorheen.
Ben jij directeur?
Nee, ik ben gewoon werknemer.
Welke groep heb jij?
Hoe bedoel je?
Nou, je bent toch onderwijzer?
Nee joh, ik ben fiscalist.

Ons gesprek nam een heel andere wending!

W. LOSBAND becommentarieert elk nummer het thema vanuit een persoonlijk perspectief

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen