Een kleine schoolstrijd

‘We kennen de namen van hen, die staande in de kracht, de vrijheid en de blijdschap van het geloof, met een heilige drift gewerkt hebben aan de stichting van het bouwwerk van het christelijk onderwijs.’ Dat vermeldt het jaarverslag van 1960, van christelijke scholenvereniging Laat de kinderkens tot Mij komen in Ridderkerk. Wat in de 19e eeuw in de grote politiek plaatsvond, kende een kleine echo in het plattelandsdorp van Zuid-Holland. Zestien mannen, vaders uit de hervormde kerk – vlasboer, timmerman of schilder van beroep – verenigen zich voor christelijk onderwijs ter plaatse. Op ‘dinsdagavond 24 oktober 1865 ‘s avonds 7 uur’ vindt de oprichtingsvergadering plaats van de vereniging. Een jaar later opent de eerste christelijke school van Ridderkerk zijn deuren. Het ging om ‘christelijk onderwijs, geplant in de bedding van de kerk.’

2500 gulden

De geschetste feiten zijn afkomstig uit het boek Schooltijd dat in 1999 verscheen ter ere van het 125-jarige jubileum van de Vereniging voor Christelijk Basisonderwijs in Ridderkerk. Het is ook het boek dat als eerste op tafel komt, in het gesprek met Hans Mijnders, de directeur van de huidige Rehobothschool in Ridderkerk. ‘Hier, neem dat maar mee naar huis. Ikzelf ben niet zo geschiedkundig, ik kan je niet alles vertellen. Maar hier staat het allemaal in.’ Historische verhalen onthoudt hij niet zozeer, maar boeken kan hij volschrijven over het schoolleven van vandaag. ‘De school is mijn inspiratiebron. Hier gebeuren de dingen gewoon. Dan gaat het schrijven vanzelf’, vertelt de kinderboekenauteur.
Het gebouw van de Rehobothschool – daar waar de dingen gebeuren – heeft geen oude papieren. Het eerste pand van de christelijke scholenvereniging in Ridderkerk was het Koetshuis aan de Dorpsstraat, gekocht voor 2500 gulden in 1866. In die tijd was vrijwel het hele dorp hervormd. Het christelijk onderwijs groeide daarom gestaag, vanaf het vroege begin tot ver in de 20e eeuw. In de hoogtijdjaren, zo rond 1970 had het bestuur van de vereniging vijf lagere scholen en vijf kleuterscholen onder zich. Inmiddels is dat aantal teruggelopen naar één basisschool, aan de Verlengde Kerkweg. ‘We zien vergrijzing en ontkerkelijking om ons heen. Helaas.’

Psalmboek.nl

De onderwijsgeschiedenis van Mijnders zelf start in 1962, op vierjarige leeftijd. ‘Ik ging naar kleuterschool Rozemarijntje, hier schuin tegenover. We hadden daar een eigen kleuterleidster’, mijmert Mijnders. ‘Mijn vader werd hoofd van de lagere school in dit gebouw en daarom verhuisden we naar het huis dat nog steeds hier op het schoolplein staat. De sfeer toen was hetzelfde als wat ik nu waarneem. Ik herinner me dat mijn grote vriend Arie van Kooten nergens aan deed. Vanaf klas 1 hadden we een groep met een grote diversiteit aan leerlingen. Nu is dat nog steeds zo door ons open aannamebeleid. Vorig jaar nog kwam er een moeder naar me toe. Ze wilde haar dochter helpen bij het leren van de psalmen, maar ze wist niet hoe de melodieën klonken. Toen kon ik haar gelukkig verwijzen naar een website met alle Psalmen in tekst en geluid.’
Collega Arianne van Sorge, leerkracht van groep 8, ib’er en adjunct-directeur, herkent de situatie van Mijnders. ‘Onze school staat in een heel lange traditie, het is de oorspronkelijke dorpsschool. Daarom kunnen we een duidelijke identiteit vasthouden. Dat is met de komst van het reformatorisch onderwijs hier in Ridderkerk niet veranderd. We leren iedere week een psalmversje aan, ritmisch gezongen. De Bijbel neemt een centrale plaats in, we lezen de Herziene Statenvertaling. Dat wijzigen we niet, ook al komen er kinderen uit heel andere kerken of zonder religieuze achtergrond op school. We blijven de Hervormde dorpsschool.’ Mijnders knikt: ‘Daarom zijn we scherp in ons aannamebeleid. Leerkrachten moeten die identiteit volledig onderschrijven. Maar ze moeten er ook mee om kunnen gaan dat het ene kind op maandag in de klas vertelt dat haar zusje gisteren gedoopt is, en dat het andere kind blij meedeelt dat het gisteren naar de film is geweest. Dat vraagt veel wijsheid en ook respectvol omgaan met andersdenkenden.’

Middel

Of de scholenvereniging in Ridderkerk een volgend jubileum van twee eeuwen christelijk onderwijs zal halen, is nog maar de vraag, stellen Mijnders en Van Sorge bezorgd vast. ‘Pas als je ziek bent besef je het voorrecht van gezond zijn. Pas nu er aan de wortels van ons christelijk onderwijs wordt gezaagd in de politiek, ga je beseffen hoe belangrijk het is dat we onze kinderen voluit de Bijbel kunnen voorleggen. De positie die wij als Rehobothschool innemen is daarbij een heel unieke. Voor sommige leerlingen zijn wij als school het enige middel dat hen in aanraking brengt met de Bijbel. Dat geeft een enorme verantwoordelijkheid.’

‘Voor sommige leerlingen zijn wij als school het enige middel dat hen in aanraking brengt met de Bijbel. Dat geeft een enorme verantwoordelijkheid’

Mijnders en Van Sorge

Ruim 150 jaar christelijk onderwijs. De lei maakte plaats voor lesboeken, het krijtbord voor een digibord. Maar het doel van de hervormde dorpsschool veranderde niet. Mijnders: ‘Ik heb enorm veel respect voor het reformatorisch onderwijs. Maar de naam van christelijk onderwijs vind ik vele malen mooier. Dat werpt je terug op Christus. Het reformatorisch onderwijs is een menselijke naam. Maar ook daar moet Christus de Bron van het onderwijzen zijn. En als het goed is ontmoeten we elkaar daarin ook – of je als school nou kledingeisen hebt of niet. Die verbondenheid is zo nodig, in het bijzonder nu er in het politieke veld zoveel aan ons getrokken wordt. Want dan gaat het niet over de hervormde dorpsschool of de reformatorisch basisschool, maar dan gaat het over het Bijbelse onderwijs.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen