PUBERPERIKELEN

‘Ik wil niet naar een andere school, juf. Kun je ook blijven zitten in groep 8?’ Voor me staat Marit, een van mijn leerlingen. Twee bruine ogen kijken me aan. In haar ogen is onzekerheid te zien. Wat gaat er gebeuren in de komende tijd? ‘Het komt wel goed, er zijn nog maanden te gaan!’ Gerustgesteld gaat ze weer naar haar plaats en we beginnen de les.

Als het laatste basisschooljaar halverwege is, is die gespannen blik bij meerdere kinderen te zien. De weken zijn af te tellen, de schooladviezen zijn meegegaan, er worden open dagen bezocht en onderling wordt er veel over gepraat. Stoer wordt er geroepen dat de basisschool maar klein is en ze het saai vinden. De een weet het nog overtuigender te brengen dan de ander. Toch, als je in hun ogen kijkt, zie je wat anders. Is het onzekerheid? Bij Marit weet ik het zeker. Ze zou het liefst lekker op haar vertrouwde plaatsje bij het raam blijven zitten. Ook ik zie het nog niet voor me dat zij naar het voortgezet onderwijs moet. Redt ze dat wel? Innerlijk voel ik verzet. Anders ligt dat bij David. Hij roept al maanden dat het kleuterachtig begint te worden. Hij pubert al een tijd en weet zich geen raad meer met zijn slungelige lichaam. Hij is er echt aan toe.

Maanden later. De volgende horde kinderen is alweer aangetreden in mijn klas. En natuurlijk wordt er weer naar het volgende jaar uitgekeken én ertegen opgezien. Terwijl ik na schooltijd hard bezig ben om de lessen voor morgen voor te bereiden, hoor ik opeens stemmen aan de andere kant van het raam. ‘Jij zat vooraan, toch? Lekker makkelijk!’ ‘Zou de juf er zijn?’ ‘Het zat wel lekker bij dat raam.’ Nieuwsgierig kijk ik naar buiten. Even ben ik stil. Daar staan ze, m’n lieve oudleerlingen. Wat zijn ze groot geworden!

Binnen korte tijd is het lokaal gevuld met geluiden. Ze zoeken hun oude plekje op en even lijkt het alsof … Nee, toch niet. Het geluid is anders. Het zijn stoere pubers nu. Enthousiast vertellen ze over hun ervaringen in de brugklas. Alle leraren worden besproken en beoordeeld. Alles is supergaaf. En wie heeft het hoogste woord? Marit. Wat is ze veranderd! Na twintig minuten stuur ik deze uitgelaten pubers weer naar buiten. Op dezelfde manier als vroeger: ‘Ik tel tot tien en dan staan je voeten buiten!’ Ze lachen en vliegen naar buiten. Terug in de klas zie ik dat er een is achtergebleven. Het is Da-vid. ‘Juf, eh… ik wilde nog zeggen dat ik het superleuk vond bij u en eh… ik mis u.’ En weg is hij. Verwonderd kijk ik hem na. Wat een verrassend beroep heb ik toch.

JACOBINEKE DE GOFFAU is leerkracht van groep 8 aan de Ds. Abraham Hellenbroekschool te Zwijndrecht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen