SPIEGEL

‘Als er nu nog een keer door mij heen gepraat wordt, krijg je te maken met de boze versie van mij! En ik vertel je alvast: daar word je niet blij van.’ Fel kijk ik de klas in, mijn ogen schieten langs de leerlingen. Vandaag kan ik niet zo veel hebben, dus zijn mijn grenzen strak. Eindelijk is het stil en kan ik mijn les vervolgen. Het hoofdstuk over straatkinderen vraagt onze aandacht.

Terwijl we luisteren naar het liedje over Miguel die slaapt in een doos, vindt Vincent het toch belangrijker om iets aan zijn buurman te vragen. En dan is het klaar. In drie nijdige passen sta ik naast hem. Op het moment dat ik mijn mond open om hem eens goed de waarheid te zeggen, gebeurt het. Langzaam gaan Vincents mondhoeken omhoog, ik zie een trilling in zijn gezicht. Dan schiet hij in de lach, direct gevolgd door een verschrikte blik in zijn ogen. De stoom komt uit mijn oren en binnen vijf seconden heb ik hem op de gang gezet. Wat denkt dat joch wel? Mij uitlachen? Hoe durft hij!

In de klas wordt druk gefluisterd, maar ik maan ze tot stilte. Iedereen gaat aan het werk. Nog steeds een beetje nijdig, lukt het me niet om objectief over de situatie na te denken. Regelmatig gaat er een hoofd omhoog en voel ik me bekeken. Onzeker blik ik vlug in de spiegel. Niets te zien. Wat is er toch?

Niet veel later gaat de bel. Als iedereen het lokaal uit is, zitten we tegenover elkaar aan tafel: Vincent en ik. Schuldbewust durft hij me nauwelijks aan te kijken. Vast van plan hem duidelijk te maken dat hij over de schreef is gegaan, steek ik een flinke preek af.

Als ik ben uitgesproken, komt zijn donkerbruine kruin omhoog en kijkt hij me aan. ‘U heeft gelijk, juf. Sorry. Maar, ehh, u wordt zo grappig boos. Uw ogen spuwen vuur en er komt een heel dikke rimpel op uw voorhoofd!’ En weer zie ik die mondhoeken omhoog gaan en ik kan het niet laten om mee te doen. Direct is mijn boosheid vergeten. Nu begrijp ik ook de onderzoekende blikken van de anderen. Wat houd ik toch van zulke eerlijke kinderen. Zonder erover na te denken of zoiets wel goed zal vallen, houdt hij me de spiegel voor.

Met een brede lach verlaat hij het lokaal. Natuurlijk heeft hij beloofd dat hij morgen beter zal opletten. Of dat gaat lukken, zien we morgen wel. Voor de spiegel nog maar even oefenen hoe ik dan wel kijken moet.

JACOBINEKE DE GOFFAU is leerkracht van groep 8 aan de Ds. Abraham Hellenbroekschool te Zwijndrecht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen