DWANGMATIGE DESTRUCTIE

Van tijd tot tijd bezoek ik het ministerie van Onderwijs. Een tamelijk fantasieloos gebouw, palend aan het stationsplein in Den Haag. Het zoeken naar het juiste toilet is een “dingetje” in dat gebouw. Er is namelijk besloten, geheel volgens de heersende mores, om genderneutrale wc’s te installeren. Onderwijs moet immers met de tijd meegaan en het ministerie moet dan natuurlijk wel het goede voorbeeld geven. Het icoontje op de toiletdeur laat een vrouwenbeen (met rok, dat dan weer wel) en een mannenbeen (met broek dus) aan één lichaam bungelen. Omdat ik toch echt “moest”, besloot ik de gok te wagen. Ik kwam van het toilet af op hetzelfde moment dat een dame het hare verliet. Ze keek wat verschrikt naar me: ‘Ik moet hier toch echt aan wennen’, zei ze me. ‘Wen er maar nooit aan’, gaf ik haar als advies.

Deze genderzaken worden gewoon “opgelegd”. Je kun het eigenlijk niet meer uit de weg gaan, maar de geschiedenis toont aan dat dit destructieve krachten zijn. Kritisch zijn over deze volslagen doorgeslagen individualisering is niet erg in, ook niet altijd in degelijke refo-kringen, maar in deze kringen zal men toch nog wel moeite hebben met het aantal genderopties dat er inmiddels is. Facebook onderscheidt er 71! Zegge: éénenzeventig! Dat varieert van gewoon “man“ en “woman“ (ja, die bestaan ook nog) tot “gender fluïd“, “gender nonconforming“ en “gender questioning“. De bekende afkorting LHTB is inmiddels al uitgebreid tot LHTBTQIAP (voor nietingewijden: lesbisch, homo, transgender, biseksueel, travestie, queer, interseksueel, aseksueel, panseksueel). Ja, die afkorting wordt toch lastig met 71 opties. Maar waarom ook niet? De vraag is waar deze dwangmatige destructie stopt. De cultuurfilosoof Ad Verbrugge peilt feilloos de makke van een andere destructieve “uitvinding” op dit gebied: het homohuwelijk. Met de invoering van het homohuwelijk is het huwelijk gedegradeerd tot een belofte van trouw tussen twee personen. Verbrugge: ‘Waarom twee? Wees dan consequent, en sta dan ook huwelijken tussen drie of meer personen toe, of tussen broer en zus, opa en kleindochter.’

Hoe moeten wij ons hiertegen wapenen? Misschien helpt een citaat van dr. W. Aalders: ‘De beslissende vraag, die daarom in deze tijd op ons afkomt, is of wij het niet verleerd zijn, om nomadenchristenen te zijn, en om op kompas te varen. Zijn wij er door de bevoorrechting van een rijk verleden niet te verwend voor? Zijn wij door die verwenning niet zó georiënteerd op het aardse verleden en op de aardse toekomst, dat wij niet meer in staat zijn om te varen op het kompas van “het Jeruzalem, dat boven is (…)?”‘ (uit: Burger van twee werelden, 1972).

DR. RICHARD TOES is bestuursvoorzitter van het Wartburg College in Rotterdam en lid van de Onderwijsraad

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen