UITGESLAPEN

‘Heb je even tijd voor me?’ Een collega komt op me af gelopen, net nadat de bel van de pauze heeft geklonken. De meeste leerlingen rommelen nog druk in hun tas en er staan er nog een paar te praten. ‘Natuurlijk,’ knik ik, ‘waar gaat het over?’ ‘Zullen we het bespreken onder het genot van een kop koffie?’, vraagt mijn collega, terwijl hij alvast de gang op loopt. Dat lijkt me een prima plan. Ik roep nog even dat heel de klas nu naar buiten moet en de schatten knikken braaf.

Hoewel de koffie lekker smaakt, is er toch iets vreemds. Mijn collega blijkt eigenlijk maar een kleine vraag te hebben, maar houdt me wel lang op. Zelfs in de gang, nadat de bel al is gegaan. En waar normaal gesproken mijn klas nog in- en uit loopt, is de deur al dicht. Maar wat het meest opvalt, is de stilte. Geen harde stemmen, giechelende meiden of pochende jongens. Alleen maar stilte.

Glurend door het raam, is het verhaal compleet. Daar liggen ze: op haastig bij elkaar geschoven tafels, sommigen eronder, één op mijn bureaustoel. Pyjama’s, knuffels en zelfs kussens zijn waar te nemen tussen de slapende hoofden. Ze hebben zich goed voorbereid. Even blijf ik staan, mijn hand op de deurkruk. Genietend van deze grappige kinderen.

Zodra ik de deur opendoe, komt er beweging in de klas. Drie kinderen schieten lachend overeind. ‘Juf, grappig hè!’ ‘Had u echt niets door?’ Direct klinkt er gesis. ‘Ssst, we zouden toch doen alsof ze ons niet wakker kon krijgen?’ In mum van tijd ontstaat er een discussie en de stilte is voorbij. Ik schiet in de lach. Dit is zo typerend voor deze klas. Ze laten hun eigen grap mislukken door er uitgebreid over te gaan kibbelen. Enkele doorzetters verroeren geen vin. Hun snelle ademhaling verraadt dat ze wel degelijk iets willen zeggen, maar ze houden hun lippen stijf op elkaar in een uiterste poging de grap te doen slagen.

Als de gemoederen weer een beetje bedaard zijn, neem ik het woord. ‘Wat een uitstekend idee van jullie! Als jullie nu lekker allemaal weer gaan slapen, heb ik ook even rust. Over een uur mag je weer gaan praten.’ Demonstratief leun ik achterover en doe mijn ogen dicht. Ik hoor ingehouden gelach en dan gieren we het uit. ‘Zal ik toch maar gewoon gaan voorlezen, jongens?’

JACOBINEKE DE GOFFAU is leerkracht van groep 8 aan de Ds. Abraham Hellenbroekschool te Zwijndrecht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen