Opheldering

I.

In de Saambinder van 20 Juli, in het stuk over „De grote Verzoendag", gaf de uitdrukking „dat Christus de toorn Gods tegen de zonde des gansen menselijken geslacht gedragen heeft", een onzer geachte lezers aanleiding ons te verzoeken dit eens nader te willen toelichten, daar hij meende dat dit niet geheel juist was. Hieraan nu willen we gaarne voldoen, temeer omdat deze zaak zulk een grote betekenis heeft. Beginnen we nu voorop te stellen dat deze bedoelde woorden, woordelijk voorkomen in Zondag 15, vraag en antwoord 37. De Remonstrant wil deze woorden gaarne misbruiken om hiermede zijn algemene verzoeningsleer te bewijzen en te stellen dat Christus voor alle mensen heeft geleden en voldaan. Maar zo is het niet. Wel is de volmaakte offerande en genoegdoening van Christus van oneindige kracht en waardigheid, overvloedig genoegzaam tot verzoening van de zonde der ganse wereld, en toch heeft Hij niet voor alle mensen voldaan (V art. 2 hfst. art. 3). Hoe we het dan moeten verstaan? Wel de toorn Gods tegen de zonde van het ganse menselijke geslacht was niet te delen in een gedeelte voor uitverkorenen en voor verworpenen. Daar Christus Zich nu plaatsbekledend overgaf om voor Zijn uitverkorenen te voldoen, kwam die ganse toorn op Hem neer, doch doordroeg die toorn en stilde de gramschap door Zijn voldoening alléén voor Zijn volk, voor de gegevenen des Vaders. De onderwijzer zegt in Zondag 15 dan ook terecht dat Christus de toorn Gods droeg „tegen" de zonde en niet „vóór" de zonde van het ganse menselijke geslacht. Ter nadere verduidelijking van het 3e art. van het 2e hfst. van de V artikelen tegen de Remonstranten, waar van de eeuwige ruimte en algenoegzaamheid van het dierbare bloed des Lams tot zaligheid gesproken wordt, zeggen onze vaderen in hetzelfde hoofdstuk in het 8e art.: „Want dit is geweest de ganse vrije raad, de genadige wil en het voornemen Gods des Vaders dat de levend en zaligmakende kracht van de dierbare dood Zijns Zoons zich uitstrekken zou tot al de uitverkorenen, om die alléén met het rechtvaardigmakend geloof te begiftigen en door ditzelve onfeilbaar tot de zaligheid te brengen, dat is: God heeft gewild, dat Christus door het bloed Zijns kruises, uit alle volkeren, stammen, geslachten en tongen, die allen en die alléén krachtiglijk zou verlossen, die van eeuwigheid tot de zaligheid verkoren en van de Vader Hem gegeven zijn" enz. enz. Lees dit artikel maar eens met aandacht geheel. De beperking hgt dan ook niet in de algenoegzaamheid van Christus, doch in het welbehagen des Vaders. Bij alles moeten we voorop stellen dat de zaligheid van God uitgaat. Hij verheerlijkt Zich in al de werken Zijner handen. Hij bracht alles voort naar het welbehagen van Zijn wil. En wie zal zijn hand kunnen opheffen, of tot Hem zeggen, wat doet Gij? Van dat welbehagen Gods spreekt Paulus in Rom. 8 : 29, 30 en Rom. 9. Dat welbehagen van de verkiezende liefde des Vaders is voor velen een ergerlijk struikelblok, omdat we in onze vermeende rechten onszelf willen handhaven tegenover God. Voor degenen die hun doemvonnis hebben leren billijken en het verliezen mochten voor God, wordt dat welbehagen Gods echter een troostleer en doet ze bij ogenblikken uitroepen: „O diepten des Rijkdoms, beide der wijsheid en kennisse Gods, hoe ondoorzoekelijk zijn Zijn oordelen, hoe onnaspeurlijk Zijn wegen, want wie heeft de zin des Heeren gekend of wie heeft Hem als zijn Raadsman onderwezen."

Het is nodig mijn geliefden, dat we in ons leven eens leren God, ook God te kunnen laten en Hem in Zijn aanbiddelijke souvereiniteit te prijzen. Gaat de souvereiniteit Gods nu vóór alle dingen, toch blijft de verantwoordelijkheid des mensen voor al zijn daden ten volle bestaan en gaat dan ook de mens, om eigen schuld, voor eeuwig verloren. Daarom zegt de apostel een goede reuke van Christus te zijn, in degenen die zalig worden en in degenen die verloren gaan. Deze wel een reuke des doods ten dode, maar gene een reuke des levens ten leven, 2 Cor. 2 : 15, 16.

Maar, zal mogelijk gevraagd worden, hoe staat het dan toch met het aanbod van genade? Hoe kan de Heere de zaligheid, die in Christus is, welgemeend aanbieden aan degenen van wie Hij in Zijn eeuwige raad besloten heeft, dat zij de zaligheid niet verkrijgen zullen? Nu dat kan, omdat de Heere beoogt de verheerlijking Zijner deugden in de aanbieding aan allen, tot wie Hij Zijn Woord zendt, en die Hij welmenend nodigt en roept. Zo schoon zegt Ds. Kersten, in zijn verklaring en kort begrip, de Heere roept allen die onder het Woord leven, tot bekering, nodigend tot de zaligheid. Hij biedt verloren zondaren Christus aan. Daartoe zendt Hij Zijn knechten, die met heilige emst en getrouwheid, alsof God door hen bade, bidden van Christus wege: Laat u met God verzoenen, 2 Cor. 5 : 20. Wanneer zij geen vrucht draagt tot zaligheid daarvan, is de schuld niet in het Evangelie, noch in God, die door het Evangelie roept en zelfs die Hij roept verscheidene gaven mededeelt; maar in degenen die geroepen zijn, zie Art. 9 en 10 van het 3e en 4e hfst. van de V art. tegen de Remonstranten. Niemand zal God de schuld kunnen geven, als hij onder het Woord verloren gaat, dat is alleen vrucht van de hardheid en verharding zijns harten. Zoveel legt de Heere ten koste aan de mens, dat Hij Zelf getuigt: Wat is er meer te doen aan Mijn wijngaard, hetwelk Ik aan hem niet gedaan heb? Jes. 5 : 4. Hoe moest die nederbuiging Gods ons niet doen walgen van onszelf met rechtvaardigen Gods en het smeken om Zijn genade! * * *

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen