De kerk in Amerika V

In het voorjaar van het jaar 1847 was op een prachtige dag Ds Scholten in de nieuwe wereld aangekomen. Hij was ook een leider van „de grote trek" uit het oude Vaderland. Zodra hij te Boston in de maand Mei was aangekomen, ging hij overal heen, om inlichtingen in te winnen voor zijn bijna 1000 mensen, waaronder ook gegoeden waren, maar die vrijmoedig het oude Vaderland 'hadden verlaten. Ds Scholte was een persoon, die veel- invloed had bij de regering. Hij ging zelfs naar. Washington, om de belangen van de emigranten te verdedigen. Hij schreef daar zelf het volgende over: „Bij de grootste bescheidenheid en gewilligheid in het beantwoiorden mijner onderzoekende vragen werden mij, zonder enige beloning te vorderen, gedrukte bescheiden gegeven, terwijl mij enige dagen later te New York kosteloos een stel kaarten van de verschillende Staten werden toegezonden, met aanwijzingen van de koopbare Gouvernementslanden". En Ds Scholten koos de vruchtbare prairie, het land van de Indianen. Maar om daar met zoveel volk uit de Staat New York te komen, ; was moeilijk in die dagen. Toen de landverhuizers aankwamen werden ze te New York bestormd door vertegenwoordigers van de scheepvaartmaatschappijen, maar dat was veelal in die dagen n grote afzetterij. Met veel moeite zijn ze met 'n Hollands schip op reis gegaan naar Baltimore, en van daar met de trein naar Columbus P.A., en van daar weer naar Harresburg met kanaalboten. En van Harresburg naar Jownstown, weer met een boot, 'welke hen weer in Pittsburg bracht. Van Pittsburg naar Cincinnati, en van daar weer naar St Louis. Daarna met een boot de Ohio en Missisippi af. Wat een reis voor die mensen, waaronder ouden van dagen en zuigelingen. Het is daarom geen wonder, dat er velen stierven. Sommige mensen denken als je in Amerika komt, dat je met een korte tijd op de gedachte plaats bent. In het bijzonder de mensen van de „grote trek" hebben dat wel anders ondervonden. In St Louis zijn ze een tijdlang gebleven, en velen stierven van uitputting. Daarna werd een commissie benoemd om naar een geschikte plaats in de staat lowa te gaan. De commissie bestond uit Ds Scholten, Isaac Overkamp, Jan Rietveld, Teunes Keppel en G. van der Pol. De commissie had opdracht eerst te zoeken in de staat lowa, en als daar niets te vinden was te zoeken in de staat Illinois. De commissie ging op reis, en men kwam na enige tijd in de streek, welke de naam droeg: „The Half breed Tract". Dit was eerst een verblijfplaats van Indianen.'Deze landstreek kon gekocht worden vaif de regering voor een dollar 25 cent per 'acre. Thans zijn deze prijzen 300 tot 400 dollar per acre. Maar Ds Scholten was niet alleen leraar, maar ook zakenman. Hij begreep dat de zaak niet geheel in orde was met dat land, daar hij er achter kwam, dat de aankoop van deze streek zeer gevaarlijk was, terwijl er gedurig processen gevoerd werden over het eigendomsrecht van dit mooie land. Hij begaf zich naar het landskantoor, om te trachten een ander stuk te kopen. En daar had hij wel een bijzondere ervaring. De vorige dag was er een kind gestorven van de registreerder, aan wiens huis het landskantoor was. Hij kreeg een gesprek met deze ambtenaar, en deze verzocht hem op de begrafenis. Door deze begrafenis kwam hij in kennis met een Baptistenleraar, die als reizend Zendeling heel goed met de staat lowa bekend was. Deze ging met de commissie op reis om te trachten land te kopen. Ik schrijf dit wat breedvoerig, opdat de aandachtige le­zer zal kunnen opmerken, dat het reeds in die dagen moeilijk was, om een plaats te krijgen. Ds Scholten heeft daar veel boerderijen kunnen kopen. Er werd gekocht op koopcontract, betgeen nu nog veel in het Oosten van Amerika gedaan wordt, maar niet meer zo veel in deze staat. Het is zeer moeilijk boerderijen te kopen, daar de grond van de staat lowa de vruchtbaarste grond genoemd wordt van heel Amerika. Ds Scholten wist wel waar hij wezen moest. Zelfs kocht hij op eigen verantwoordelijkheid het staande gewas, het bij de farms behorende vee en de eigendommen van dfe farmers, om ineens klaar te zijn voor het werk. Dit zakelijk overleg is een zeer verstandige daad geweest van Ds Scholten. Mocht het maar gezien worden, dat het door Gods voorzienigheid alleen was. Een lange tijd was de commissie weg geweest, en de blijdschap was zeer groot, toen ze weer bij de landverhuizers kwamen en van hun ervaringen vertelden.

Maar nu kwam het moeilijke weer, de reis naar de nieuwe woningen moest nog aangevangen worden. De meesten huurden een stoomboot, die hen naar Keokuk bracht. De reis van Keokuk naar Pella was nog een reis van ongeveer 100 mijl, en velen gingen lopen. Wat hebben die mensen toch reizen gemaakt! Veel langer nog dan de bootreis van Rotterdam naar Amerika. Ouden van dagen gingen op boerenwagens en daar komen ze eindelijk aan op de plaats der bestemming. Een 'groot verschil met de landverhuizers, die met Ds van Raalte en Ds van der Meulen gegaan waren. Zij kwamen tenminste op een plaats waar reeds huizen, waren. En het toevluchtsoord kreeg de naam van „Pella". Gij weet dat was het toevluchtsoord van de Christenen in de dagen van de vei-woesting van Jeruzalem. Och mocht het waarlijk een „Pella" geweest zijn. Zo gij weet was er reeds een vereniging in Nederland opgericht, en het geld moest betaald worden voor de aflossing uit de kas van de vereniging. Maar het geld was op, en dat gaf toen moeilijkheden. Maar ook een grote moeilijkheid was deze, dat niet allen in eens huizen konden krijgen. Velen moesten maar een plaats zien te krijgen om te wonen. Het was niet mogelijk om daar hout te krijgen en het scheen ook voor hen te worden: „, De wind was hun tegen". Maar ze bleven niet in de kou zitten, maar groeven een hol in de grond, en overdekten dat met gras en stro. Opgehangen zakken of saarngevlochten twijgen dienden voor deuren, en schoorstenen werden van zoden gebouwd. Zo ontstond de: „Strooien stad", ter plaatse waar nu de begraafplaats bij Pella gevonden wordt. Ze kregen ook een kerk, een planken gebouw van 50 bij 25 voet, welke des Zondags als kerk en in de week als school diende. In de grootste armoede dachten ze toch aan de kinderen, voor Christelijk onderwijs. In April 1848 preekte Ds Scholten voor 't eerst in de kerk en werden de Psalmen Davids gezongen, ziende op de verkregen weldaad. Maar in de holen, welke in de grond gegraven waren, werd ook wel eens gezongen. Uit een hol met een dak van gras, achter een deur van gebonden twijgen, werd de zucht nog wel eens vernomen, maar ook de zang.... „Ja waarlijk. God is Israël goed. Voor hen, die rein zijn van gemoed; hoe donker ooit Gods weg moog wezen. Hij ziet in gunst op die Hem va-ezen. Ja, wij zingen dat ook wel. Maar de vromen zeiden wel eens: „Het moet er maai- eens op aankomen." Wij kunnen zo hard zingen, als wij in onze welverzorgde huizen nederzitten. Maar als wij gelijk onze voortrekkers in een hol wonen, dan komt het er op aan, of het lippenwerk of genadewerk is. Laten wij ons zelf veel onderzoeken, het kan nu nog.

Sioux Center

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen