Barend en Johanna

Barend: Nauwelijks was het gevaarlijke geschil over de vraag of de gelovigen uit de heidenen moesten besneden worden, op bevredigende wijze opgelost, of de vorst der duisternis zon alweer op nieuwe middelen, om het koninkrijk van Christus, zo enigszins mogelijk te verwoesten. Indien Koning Jezus niet waakte over Zijn kerk en al de aanvallen des satans tol haar profijt deed uitlopen, het ware reeds lang een verloren en afgesneden zaak geweest.

Johanna: U hebt zeker het oog op de verbittering tussen Paulus en Barnabas, waarvan wij lezen in Handelingen 15 : 36-41? 

Barend: Ja, de grote zorg voor de gemeenten in Klein- Azië was als een drijfveer om het werk te Antiochië in Syrië los te laten. Paulus en Barnabas hadden de heidenen en ook wel enige Joden in die gemeenten, ten koste van bloed en tranen voor de zalige dienst des Heeren Jezus Christus gewonnen, en reeds lang hadden zij verlangd hen eens weder te ontmoeten. Uit het vervolg zou het blijken, dat vooral Paulus zijn hart daarop gezet had. Dus zeide hij tot Barnabas: Laat ons nu wederkeren en bezoeken onze broeders in elke stad, in welke wij het Woord des Heeren verkondigd hebben, hoe zij het hebben. Dus had hij volle vrijmoedigheid gekregen van de Heere, om weder op reis te gaan en dacht samen te gaan met Barnabas.

Johanna: Zou er soms ook een gevoel van onrust bijgekomen, zijn, in verband met de wettische Joodse leraren? Was hij bang, dat ze in Antiochië, Iconium, Lystre en Derbe gedaan zouden hebben, gelijk te Antiochië en Syrië?

Barend: Naar alle waarschijnlijkheid was ook dat mede de oorzaak, dat hij zo gedreven werd om weer zulk een verre reis te gaan maken. In elk geval, volgens zijn scherp ontwikkeld gevoel was het hoog tijd eens poolshoogte te gaan nemen, en Barnabas en de gehele gemeente waren het ten volle met hem eens. Barnabas was dan ook direct bereid mee te gaan. Het wachten was ook hem reeds lang gevallen, lijkt mij.

Johanna: Maar wie zou als helper en dienaar willen mede gaan op de zware en zo zeer gevaarlijke reis? Wie zou tot zulk een zwaar persoonlijk offer bereid zijn? Wie wilde zich zulk een geweldige inspanning getroosten?

Barend: Daarover ontspon zich een'tragische broedertwist, minstens zo erg als die te Jeruzalem op het apostelen-convent. Barnabas wilde als dienaar .medenemen Johannes Marcus, een zoon van een godzalige vrouw te Jeruzalem, met name Maria, welke onder Herodiaanse vervolging de gemeente te haren huize deed vergaderen, met gevaar van haar leven. Johannes Marcus was dezelfde, die later het Evangelie naar de beschrijving van Marcus, uit de mond van Petrus geschreven heeft. Hij was ook reeds de eerste reis gedeeltelijk meegegaan. Maar. Paulus had bezwaar hem ditmaal weder als dienaar mede te nemen.

Johanna: ' Waarom Paulus hem niet wilde meenemen, wordt ons duidelijk geleerd in vers 38. Maar Paulus achtte billijk, dat men die niet zou meenemen, die van Pamfilië af van hen was afgeweken en met hen niet gegaan was tot het werk. Zouden er wellicht meer gegadigden in Antiochië zijn geweest?

Barend: Hij had vooral daarom bezwaar, dat dé zending er door in gevaar kon worden gebracht, vanwege de onbetrouwbaarheid van Johannes Marcus. Hoe jammer, dat Paulus en Barnabas het oordeel der gemeente niet schijnen te hebben gevraagd. Ja nog erger, des Heeren mond werd blijkbaar niet gevraagd. Er scheen bij Barnabas vlees tussen te zitten, want Johannes Marcus was zijn neef, en waarschijnlijk door hem opgevoed. Maar Paulus achtte hem de eer niet waardig, die Barnabas zijn neef zo gunde.

Johanna: Maar gaf Johannes Marcus dan niet te kennen, dat hij niet wederom terug zou keren halverwege de zendingsreis?

Barend: Paulus vertrouwde hem niet, omdat hij de vorige keer het in hem gestelde vertrouwen had beschaamd. Paulus dacht misschien aan Spreuken 25 : 19: Het vertrouwen op een trouweloze ten dage der benauwdheid is als een gebroken tand en een verstuikte voet.

Johanna: Was dat nare geval maar niet opgetekend in de Schrift, zou ik haast gezegd hebben. Maar de Heilige Geest heeft toch ook de vermelding van die verbittering geïnspireerd?

Barend: Ja, die inspiratie des Heiligen Geestes blijkt juist daardoor zo duidelijk, dat de Schrift ons zo duidelijk en eerlijk, precies naar waarheid de feilen en fouten van de bijbelheiligen te kennen geeft. Er was geen toegeven, maar gedachtenstrijd, woordenstrijd, ja zelfs verbittering.

Johanna: Er vielen dus woorden over, die nogal scherp geweest moeten zijn. Ja, scherpe woorden, scherp als een dolk, bitter en kwaad. Zoudt u dat van die hoogbegenadigde en moedige mannen verwacht hebben?

Barend: In Rom. 7 : 18 zeide Paulus later: Ik weet, dat in mij, dat is in mijn vlees, geen goed woont. Dat was Paulus aan de weet gekomen, mede door de ongelukkige twist met Barnabas. Met bewondering aanschouwen wij de eerlijkheid van Gods Woord, maar ook van de apostel Paulus. Wij hebben behoefte aan eerlijke onverbloemde waarheid. Maar wat mochten wij wel beven van schrik, als we meer dachten aan ons eigen boze hart en de soms zo hoog oplaaiende hartstochten.

Barneveld

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen