De Hemelvaast van Christus

Er is reden voor Israël om te juichen, omdat de ark van Sion bezit neemt. Na vele smadelijke omzwervingen wordt de ark onder het gejuich van het volk opgevoerd naar Jeruzalem. Die ark is een bijzonder symbool. Het is eert zichtbare aanduiding van Gods verbonden zijn met en wonen in het midden van Zijn volk. Toen nu de ark naar Sion opgevoerd werd juichte het volk, want eerst nu zou de Heere waarlijk in het midden van Zijn volk wonen om vanaf de plaats. Die Hij Zich ter woning maakte, Zijn volk te onderwijzen, te troosten en te regeren en Zich in Sion te openbaren als Koning over de ganse aarde.

Nu, en terecht, in deze opvoering van de ark een profetisch gebeuren gezien wordt, dat ons de hemelvaart van Christus, die wij nu weer gedenken mogen, predikt, moet ook dit woord op die hemelvaart van Christus betrekking hebben.

Die hemelvaart is voor Gods kerk niet een verlies geweest, maar een gebeurtenis zó groots van betekenis, zó rijk in zijn vruchten, dat de gemeente de volle omvang daarvan maar slechts ten dele zal kunnen verstaan. Er is reden om te juichen, wanneer we zien, dat Christus- opvaart in de hoogte en Zijn plaats aan Gods rechterhand gaat innemen. Hij toch daalde neder om in de plaats van het volk, waar Hij borg voor werd, van God gescheiden te worden en uit Jeruzalem, het eeuwige Jeruzalem, buitengesloten te zijn.

Nu Hij in Zijn vernedering aan het geschonden 'recht een volkomen genoegdoening verschaft heeft, de wet van de vloek ontwapend heeft, de voorwaarden des levens vervuld heeft en over alle vijanden overwonnen, nu keert Hij weder om met recht in te gaan in dat heilige Sion, waar Zijn volk nu ook eeuwig wonen mag en dat Hij als een erfenis voor dat volk verwierf. De hemel moet Hem ontvangen en het volk, dat door Hem vertegenwoordigd wordt. Geen macht kan Hem en Zijn volk buiten Sion houden. Hij heeft het recht verworven om Sion binnen te treden en niet alleen, maar aan "Eet hoofd van Zijn ganse volk.

Toen de ark naar Jeruzalem opgevoerd werd, ging die ark niet alleen, want ware dat zo, er zou geen reden tot gejuich zijn, maar het gehele volk ging met de ark mee. En dat is juist de betekenis van de hemelvaart van Christus. Hij gaat niet alleen, maar Zijn ganse kerk gaat met Hem mee. Daarom wordt er een gejuich aangeheven bij deze opvoering van de ark en daarom is er gejuich wanneer men waarlijk deze hemelvaart. van Christus gedenken mag door het geloof. Een gejuich omdat het recht Gods, dat door de zonde geschonden was, nu bevredigd is. Dat geschonden recht sloot ons eeuwig buiten de hemel en buiten Gods zalige gunst.

De wet des Heeren, de regel van dat recht, predikt het geslacht van Adam: „Vervloekt is een iegelijk, die niet blijft in al hetgeen, dat geschreven is in het boek der wet om dat te doen". Die poorten der gerechtigheid, (en andere poorten heeft de hemel niet) waren voor eeuwig gesloten en vergrendeld met het heilige vonnis van Gods rechtvaardige wraak. Nu is het echter op deze dag: „Heft uw hoofden op, gij poorten, ja heft op, gij eeuwige deuren, opdat de Koning der ere inga!" Die Koning toch heeft in Zijn diepe vernedering en versmaadheid die vloek der wet gedragen en heeft het recht der wet vervuld en nu kan voor Hem en Zijn volk die poort niet langer gesloten blijven. De poort der gerechtigheid gaat open en Christus treedt ten hemel in, om voor het aangezicht van Zijn Vader te verschijnen, met de voldoening in Zijn bloed verwonnen. Hij kan niet meer buiten blijven staan en Zijn volk in Hem begrepen ook niet.

Door de poort der gerechtigheid gaat Christus ten hemel in, volkomen overwinnend over al Zijn vijanden. Zou de duivel er Hem hebben kunnen buiten houden, hij zou het niet gelaten hebben, maar hij kon niet, want hij heeft zijn macht nu voor eeuwig verspeeld. Christus triomfeerde en gaat in onder het gejuich van engelen en mensen.

Wie juichen er? De engelen Gods, vanwege de - verheerlijking van Gods deugden, maar hun gejuich wordt overstemd door het gejuich van het volk. Dat volk moest er eeuwig buiten staan op rechtvaardige gronden. Gods recht sloot hen buiten Sion en buiten Gods gemeenschap, ze konden die poort niet openen, maar nu wordt in Christus voor een ellendig volk die poort geopend en mogen zij om Hem en achter Hem ingaan in de gemeenschap van God, om te delen in de vreugden van Sion. ..

Vergezeld door het gejuich van het ganse Israël Gods, gaat Christus in ten hemel. Geen macht zal er nu Zijn volk ook meer buiten kunnen houden, want ze zijn door Zijn bloed verlost en hebben in Hem een recht ten eeuwigen leven.

God vaart op met gejuich. De grote vraag is of wij ook juichen, namelijk zo als dit woord het bedoelt en hoe dat juichen plaats vindt. Lezer, weet ge wie er juichen zullen? Een volk, dat hier leert, dat ze buiten Sion staan en daar buiten moeten blijven. Als we dat niet leren, dan heeft deze ingang van Christus voor ons geen waarde.

Wanneer we door ontdekking van Gods Geest en door de veroordeling van Gods wet moeten leren om er buiten te staan en er nooit meer in te kunnen komen, dan wordt u toegeroepen: „Psalmzingt Gode, psalmzingt; psalmzingt onze Koning, psalmzingt". O, het wordt niet in één dag geleerd, dat wij er niet kunnen inkomen. Daar is een ontgrondend en ontblotend werk voor nodig, om te leren, dat wij er eeuwig buiten moeten staan, maar wanneer het Gode behaagt om daartoe onze harten te overwinnen, dan zal Hij ook door Zijn Geest ons de waarde van dit ingaan des Konings leren.

Ge kunt die weg ten hemel niet ontsluiten, die is toegedaan; want ge hebt de poort van de hel u opengemaakt, maar nu opent Hij, Die in de plaats van de goddeloze ter helle daalde, ons de poort des hemels en nu mag door het geloof Zijn volk in Hem ingaan. Wanneer ze hun buitenstaan aanvaarden, dan zal Zijn ingaan hun een oorzaak van vreugde worden. David was één van de juichers. De tekenen' van al zijn waardigheid heeft hij afgelegd, want ook David gaat alleen maar in, in het eeuwige Sion om dit ingaan van Christus.

Met gejuich zal men dan ingaan, wanneer wij in Christus' vernedering het wegnemen van onze vervloeking, en , in Zijn opvaren het openen van de poort van Gods ge­meenschap vinden. Er zijn velen, die juichen, zonder ooit te hebben buitengestaan. Och, dat is een juichen, die in treuren zal verkeerd worden. Zo juicht een godsdienst, die de gronden der waarheid niet verstaat en met bitterheid en verachting dat volk aanmerkt, dat ook juicht, maar dat alle eer, waarde, gerechtigheid en sierlijkheid in zichzelf verloor.

Michal bespotte David, toen hij zich gering aanstellend achter de ark huppelde. Zo zijn er velen, die dat arme volk van God bespotten, wanneer het als een onwaardige juichen mag om een bevredigd recht en in verwondering huppelen van zielevreugd om een ontsloten hemel. Zulke ^ verachters zullen met het oordeel der eeuwige on'vruchtbaarheid geslagen worden.

Maar dat uw treuren veranderd worde in juichen, zuchtende en treurende ziel, omdat gij buiten God en Zijn gemeenschap staat, want Christus, Die nedergebogen is, is opgevaren en ingegaan in een eeuwig Sion en in Hem is een ruimte van zaligworden voor uw arme ziel. O, dat de Heere Zelf ons geven mag, dat juichen des geloofs, wanneer wij Christus mogen zien. Die opvoer ten hemel en voor de verlorene, de poort der gerechtigheid ontsloot, en dat in de herdenking van Zijn opvaren ook onze ziel bidde:

'Ontsluit, ontsluit voor mijne schreden
De poorten der gerechtigheid;
Door deze zal ik binnentreden,
En loven 's Heeren majesteit.

Corsica

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen