Brieven uit Amerika

Sunnyside, 3 December 1956

Geachte Vrienden! We hebben drie weken in Ontario vertoefd en de gemeenten aldaar bezocht. Het stemde ons tot grote blijdschap, dat aldaar nog vraag is naar de oude waarheid. We hebben in Norwich ten huize van de vroegere koster der gemeente te Apeldoorn, de heer A. van Maurik, in de week nog een gezelschap bezocht, waar onze ingewanden nog een weinig werden verkwikt.

We ontmoetten daar onder anderen nog een moeder uit Wissekerke, die op bezoek was bij haar kinderen. Daar mochten we nog in eenvoudigheid de wegen des Heeren beluisteren, wat nog een weinig moed gaf op ai onze grote reizen. Want als we met onszelf op reis gaan, soms voor weken vrouw en kinderen achterlatende, hebben we vaak medelijden met onszelf en dan is onze arbeid veel te zwaar en zijn de reizen veel te lang. . Wat zijn we toch liefhebbers van onszelf, en... . wij hebben niets voor God en Zijn dienst over.

Spraken we van een verkwikking in het samenzijn onder elkander, en dat er nog een weinig opening was in de prediking des Woords, aan de andere kant waren er ook teleurstellingen.

Zoals bekend, zijn er in Ontario drie gemeenten, Ontario, St. Catherines en Bradford, waarvan Ds. W. C. Lamain consulent is. Doch in Toronto, een grote stad met ruim- een millioen inwoners, is slechts een klein groepje. Op verzoek willen wij over Toronto nu iets schrijven en waarom dit ons teleurstelde.

Velen van onze gemeenten in Holland, daar henen gaande, worden aldaar opgeslokt in die grote stad. Of zij lopen met de attestatie in hun zak, óf zij verlaten door de mooie aanbiedingen van andere kerkgenootschappen de waarheid.

Nu was onze vraag deze: Kerkeraden en ouders, let er een beetje op en doe alstublieft een beetje moeite om contact te krijgen met de voorgangers aldaar. Het is toch niets meer dan uw plicht om even een berichtje te zenden, dat die en die, lid der gemeente ten uwent, met attestatie is vertrokken naar dit of dat adres. Dan kunt u er van verzekerd zijn, dat ze bezocht worden, en dan staan wij vrij.

De adressen zijn: 5 Mrs. J. Kattenberg, 58 Lurgand, Willchdale, Ontario, Canada; en ,

Mr. Noorduyn, RR I, Richmond Hill, Ontario, Canada. Nadat wij uit Ontario teruggekeerd en een week thuis geweest waren, werden we voor onze arbeid weer geroepen naar Alberta in Canada, voor de tijd van drie weken. We hebben door het vertrek van Ds. Heerschap naar Nederland de Classis Far West alleen te bearbeiden, wat natuurlijk erg druk is. Wij hopen echter, op een weinig verlichting in onze arbeid door ons beroep op de j.l. gehouden Generale Synode op de andere leraars, alwaar ons ook hulp is toegezegd.

~ Wij reisden met onze oudste dochter naar Chelby in Montana, waar we werden afgehaald door een lid van de gemeente te Choteau, de heer Jan Wisse, die getrouwd is met een dochter van onze leermeester, wijlen Ds. G. H. Kersten. Wij reisden met hen in hun auto mee naar Canada.

Waren we aldaar des Donderdags aangekomen, des Vrijdags werden we opgebeld uit onze gemeente te Sunnyside, en bereikte ons het ontstellende bericht, dat een jongeling van 15 jaar plotseling was gestorven door aanraking van de hoogspanningsdraad van het electrische net. Verslagenheid vervulde ons hart. Welk een grote slag was dit voor die ouders. Nadat we des Zondags in de gemeente te Lethbridge het Heilig Avondmaal en de Heilige Doop hadden bediend, zijn we op Dinsdag weer teruggegaan naar Sunnyside om de begrafenis aldaar te leiden. Groot was de smart. Wat gevoelt de mens dan, dat hij een nietige vertrooster is. We hebben gesproken over deze woorden: „Er is maar één schrede tussen mij en de dood", 1 Sam. 20, en gewezen op de wetenschap van David en onze onwetendheid van nature. Luther zegt: „Die sterft eer hij sterven gaat, sterft niet als hij sterven gaat". Het is een ernstige roepstem voor ons allen, maar bijzonder wel voor de jeugd.

Donderdags vertrokken wij des nachts om twee uur weer met de trein, om des Vrijdags twee huwelijken te bevestigen in Lethbridge. Het ene bruidje was een dochter van Ds. Heerschap.

Uit Lethbridge zijn we naar Calgary gegaan om aldaar des Zondags in de gemeente voor te gaan. We hebben er de mensen bezocht, waaronder ook een jongedochter van 29 jaar, die ernstig ziek is en in vele smarten terneder ligt. Wat een ellende, en dat om de zonde! Ik dacht aan de woorden van één der leraars, die nu reeds juicht voor de troon: „De wereld is één groot graf'.

Donderdags gingen wij voor in Edmonton. Dit is een afdeling der gemeente te Lethbridge. Daar er een kind gedoopt moest worden, was het noodzakelijk, dat er een ouderling van de gemeente te Lethbridge meeging. Reeds eerder waren vanuit Edmonton stemmen opgegaan, of het mogelijk was om aldaar samenkomsten te houden. Ds. J. van Zweden heeft in de afgelopen zomer aldaar een dienst geleid in een daarvoor gehuurde kerk. Nu echter hebben we de dienst geleid in de woning der ouders van het kind, dat gedoopt moest worden. Er waren 32 mensen opgekomen van verschillende kerkverbanden, die de oude waarheid zochten. Na het dopen en de predikatie werd er vergaderd. Twee commissieleden werden er gekozen en besloten werd om op Zondag 2 December te beginnen met. het lezen van een predikatie, de diensten aanvangende om 10 en 1 uur ten huize van Mr. Joe van Ee, 5016, 118 Ave, Edmonton, Alberta, Canada.

Van Edmonton reisden we naar Red-Dear, waar we des Zondags voorgingen. De gemeente is daar niet groot, maar wij mochten nog met opening het Woord uitdragen. De ontvangst bij de familie van Eyk, in wier woning des Zondags gelezen wordt, was gastvrij. Uit Red-Dear vertrokken wij des Maandags weer naar huis, waar we veilig door de Heere geleid in de nacht van Woensdag aankwamen en de onzen weer mochten ontmoeten.

Ziedaar een klein overzicht van onze veelomvattende arbeid. Maar het is alles tevergeefs, indien de Heere de wasdom onthoudt. De Heere zegene de arbeid van Zijn knechten in het oude Vaderland, en ook in de grote landen van Amerika en Canada, ondanks het rumoer der volkeren en de verdeeldheid der kerk. Zou hel zo ver zijn wat wijlen Ds. J. Fraanje voor jaren terug eenmaal in Apeldoorn zeide: Als het volk niet samen wil leven, zal de Heere een stok gebruiken om ze bij elkaar te slaan.

De Heere bouwe de vervallen hut van David op en brenge nog zonen en dochteren toe. Wees hartelijk gegroet uit dit verre land. Uw vriend en oud-leraar,

Ds. G. ZWERUS

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen