De Zondagsviering

Het vraagstuk van de zondagsarbeid wordt de laatste tijd steeds meer urgent. Zo werd enige tijd geleden door het Convent van Chr. Sociale Organisaties eeni predikantenikoniferentie belegd, waar dit vraagstuk uitvoerig is besproken. Uitgangspunt voor de bespreking op deze konferentie was het rapport, dat een C.N.V.-kommissie onlangs heeft uitgebracht over de zondagsarbeid. Twee referenten hebben op deze konferentie het woord gevoerd. De heer \y. Bakker, hoofd van de afdfeling personeelszaken bij de Hoogovens, belichtte de praktisdie kant van het vraagstiik vandê zondagsarbeid, en Ds. E. de Vries, Geref. predikant te Amsterdam', dié ook deel oiitmaalcte van de C.N.V.-kommissie, gaf de theologische achtergrond. Van bevriende zijde werd ons een verslag van deze konferentie toegezonden, om 'hieraan in ons blad enige aandacht te avijden. Het standpunt, dat volgens het verslag op de vergadering naar voren is gebracht, moet ons ernstig verontrusten en daarom lijkt het ons indei-daad) goed hier eens op in te gaan. Het gaat hier immers om de betekenis en de heiliging van de dag des Heeren. Vóórdat wij echter op het gesprokene op de hiei-boven aangeduide konferentie ingaan, lijkt het ons goed eerst iets te zeggen over de viering van Gods 'dlag in de loop der eeuwen. Onder het Oude Testament vierde Israël de rustdag, de sabbath, in overeenstemming met het 4e gebod van Gods wet, op de zevende dag, dé zaterdag dus. Onder het Nieuwe Testament is de eerste dag der week, de zondag, de rustdag geworden. Dit is wel een grote veranderin.g geweest, maar van meet af aan is dit in de Nieuw Testamentisohe gemeente zo gegroeid. Immers, op de dag der opstanding van Christus, de zondag dus, de eerste dag der week, zdjn de discipelen 's avonds vergaderd en dan staat de opgestane Levensvorst plotseling in hun midden en spreekt: „Vrede zij ulieden". Een week later herhaalt zich hetzelfde en dan is ook Thomas in het midden. Hier hebben we dus al het prille 'begin van de zondagsviering. In Handelingen 20 : 7 lezen we; „En op de eerste dag der week, als de discipelen bijeengekomen waren om brood te breken, handelde Paulus met hen, zullende des anderen daags verreizen". Paulus heeft daar dus de zondag, de eerste dag der week afgewacht, om afscheid van de gemeente te nemen, want daar was heel de gemeente blijkbaar bij elkaar.

Verder schrijft Paulus in 1 Cor. Ig : 2: „Op elke eerste dag der week legge een iegelijk van oi iets bij zichzelf weg, vergaderende een schat, naardat hij welvaren verkregen heeft, opdat de verzamelingen alsdan niet eerst geschieden, wanneer ik (gekomen zal zijn". Paulus spreekt er hier 'over, dat er een kollökte moet gehouden worden voor de verannde gemeente van Jeruzalem. En nu m'oeten ze op iedere eerste dag der week, dus iedere zondag, wat apart leggen voor de gemeente van Jemzalem, daar ze immers gewend waren om op die dag hun gaven voor armen en keik te offeren. Hier blijkt dus opnieuw, dat men bHjkbaar op die eerste dag als gemeente bij elkaar kwam. Ook Johannes in de Openbaring spreekt er van, dat hij op „de dag des Heeren" (de opstandings'dag van Christus) in de geest was. Uit deze gegevens kan dtus 'blijken, dat de Nieuw Testamentische gemeente van meet af aan de zondag als de opstandingsdag van Christus een zékere bijzondere betekenis heeft toegekend en dat men op die dag als gemeente samenkwam.

(wordt vervolgd)

G. R.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen