TRADITIE

We spraken over gewetensvrijheid en terloops over gewetensbezwaren. Worden ons van bovenaf verplichtingen opgelegd (b.v. onze kinderen te laten inenten), dan zeggen we: „Neen, ik heb gewetensbezwaren".

Het is nu maar de vraag, of deze bezwaren opkomen uit een innerlijke overtuiging. Zou het ook niet eens een kwestie van traditie zijn? zo wordt gevraagd. Is het geen eenvoudigweg volgen van wat vader of moeder deden of niet deden? Juist tegen dit traditioneel volgen van de levensstijl der vaderen keert vooral de jeugd zich In onze tijd. Gelooft men de jongelui, dan willen ze een eigen levensstijl veroveren, gedragen door een persoonlijke levensovertuiging.

Wanneer dit voornemen werkelijk ernstig gemeend is, staan ze voor een zware opgave. Helaas er komt niet veel meer van terecht dan het gedwee volgen van wat nu deze, dan gene nieuwlichter als het „je" van „het" voorstaat. We vragen ons af, of we goed doen ons zo maar zonder meer tegen het traditionele in het leven van ouders, in de kerk des Heeren, kortom in geheel het gemeenschapsleven te verzetten. Wij dachten dat de traditie, waaronder we hier verstaan zeden en gewoonten die worden overgenomen van oudere generaties, toch wel waarde heeft in ons leven. Zij ordent — zij het naar uiterlijke vormen — het leven van ieder onzer persoonlijk, zowel als van het gemeenschapsleven, waarvan we deel uitmaken. Wanneer het traditie is, precies om half één 's middags gezamenlijk te eten, in onze kerkdiensten een bepaalde orde van dienst aan te houden, maar ook van de baas op een bepaalde dag ons loon te ontvangen, wat zou daar tegen zijn?

In onze snel veranderende wereld heeft nu eenmaal de traditie een slechte naam, zij vertegenwoordigt het oude; zij bindt de moderne mens, die naar vrijheid haakt, te veel; zij staat het nieuwe in de weg.

Het is evenwel zeer opmerkelijk, dat Gods Woord zéér veel waarde hecht aan de traditie, aan het overgeleverde. De oudere generatie moet aan de jongere des Heeren grote daden vertellen (Deut. 6 : 20—25). Steeds weer weerklinkt de eis: „Vertelt het het navolgende geslacht". We denken b.v. aan Ps. 22 : 31 en 48 : 14. Koningen worden geprezen, wanneer ze wandelen in de wegen huns vaders David. Gedenkstenen, namen voor gedenkwaardige plaatsen, feesten ter gedachtenis aan de grote daden des Heeren, zij roepen het nageslacht toe: „Houd in gedachtenis".

Voor de Nieuw Testamentische gemeente gelden de inzettingen van Christus. De apostelen, die de Heere Jezus Zelf heeft geroepen om onder de bijzondere leiding des Heiligen Geestes in hun brieven deze inzettingen vast te leggen voor de kerk van alle eeuwen, schrijven: „Want ik heb van de Heere ontvangen, hetgeen ik ook u overgegeven heb" (1 Cor. 11 : 23), en: „Want ik heb ulieden ten eerste overgegeven, hetgeen ik ook ontvangen heb, dat Christus gestorven is voor onze zonden naar de Schriften" (1 Cor. 15 : 3). Deze apostelen, dienaars des Nieuwen Testaments en des Geestes (2 Cor. 3:6), getuigen: „Want ik heb hetzelve ook niet van een mens ontvangen, maar door de openbaring van Jezus Christus" (Gal. 1 : 12). Hoe de gemeente van Christus zich heeft te gedragen in leer en leten, hebben zij onder de bediening van de Heilige Geest vastgelegd voor de kerk der nieuwe bedeling (1 Thess. 4 : 1, 1 Tim. 1 : 15 en 3 : 1).

Zo heeft de Koning der kerk Zijn gezanten doen getuigen, wat de kerk des Heeren heeft te belijden en te beleven. Het staat ons beschreven in het Woord der Waarheid, in de leer der Heilige Schrift.

De kerk heeft niet te bepalen wat de waarheid is. Zij en allen, die zich bij haar voegen, hebben zich in gehoorzaamheid ootmoedig aan dat Woord des Heeren te onderwerpen. Ja, wél dit: zij heeft te strijden voor het geloof, dat eenmaal de heiligen overgeleverd is (Judas : 3).

Zie, in dit „overgeleverde (traditionele) geloof" ligt het wezen van alle waardevolle traditie. En het zal ieder duidelijk zijn, dat er heel wat traditie is, waarin niets van dit wezen meer is terug te vinden. Een traditie, die haar kern verliest, wordt gelijk aan een vrucht, die, uiterlijk nog gaaf, "van binnen uitgehold en leeg is. De Heere heeft ons in Zijn Woord geopenbaard, hoe Hij gediend wil worden tot verheerlijking van Zijn Naam. Dat heeft Hij Zijn profeten doen uitspreken en Zijn apostelen tot een blijvende gedachtenis doen neerschrijven (2 Petr. 3:2). Arme mens, arme gemeente, die naar de vorm nog wel iets hiervan vertoont, in welke vorm echter niets meer te vinden is van wat uitgaat naar de lof van de volheerlijke deugden des Heeren.

De farizeën waren buitengewoon op de traditie gesteld. De vorm hadden ze nog wel, maar de inhoud van hun traditie was gevuld met het jagen naar eigen roem en macht en eer; het ging hun niet om de eer des Heeren, maar om het behoud van eigen leven en van hun nationaal volksbestaan.

Traditie, neen, werp haar niet weg! Wèl hebben wij, vooral als ouderen, ons in grote ernst af te vragen of de kern, de inhoud van onze zeden en gewoonten, van onze schemata en systemen, wel heenwijst naar wat de Heere in Zijn Woord ons heeft geopenbaard t.a.v. Zijn waarheid. Zijn dienst en de wijze, waarop wij ons leven hebben in te richten.

Rome zij ons ter waarschuwing. Zij plaatst im­mers de traditie op één lijn met Gods Woord. Wanneer wij, wat ons is overgeleverd van de vaderen, om der vaderen wil aanhouden en verheffen tot een regel voor geloof en leven, bedreigt ons hetzelfde gevaar als waarin Rome is verstrikt geraakt. Altijd weer blijft een nauwgezet onderzoek nodig in diepe, steile afhankelijkheid van de Geest des Heeren, of hetgeen overgeleverd is, naar zijn wezen beantwoordt aan wat de Heere ons in Zijn Woord heeft geopenbaard.

G. 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen