Hondekens, die bedelen, geloven en ontvangen 2

Drie woorden, kort, krachtig en gelovig. Ja, maar de Heere Jezus haü toch gezegd: „Ik ben niet gezonden"? Wat betekent dat? Deze vrouw gaat doen wat Jezus haar geleerd iiau in ciiit.korte tijdsbestek. Jezus deed alsof die vrouw niet n0pi deze moeder doet alsof Jezus dat niet gesproken heelt. Zij stoort er zich niet aan. Veel woorden heett ze niet niéer! Ze heeft zoveel geroepen, zoveel aanvallen op het liefdehaxt van Jezus gedaan, nu werpt ze zich op Christus' gewilligheid en barmhartigheid. Ziet ze daar eens liggen, deze biddende moeder, alles verwachtende van Hem, Die helpen kan. Nu kan Jozet zich niet meer bedwingen, maar Jezus wel! Hij Die weende aan het graf van LazEU-us, Hij was toch Davids Zoon, de Heere en Zijn naam is toch Ontfermer. Hij was met innerlijke ontferming over de schare bewogen; ook over deze vrouw? Gelukkig, daar opent Jezus Zijn heilige mond rechtstreeks tot haar: „Het is niet betamelijk het brood der kinderen te nemen en de hondekens voor te werpen!" Met andere woorden: Het is wel voor een Einder, maar niet voor u, d.w.z. het betaamt niet, het hoort niet.

Lezer, ziet en hoort u dat Jezus de mens er bewust buiten zet? Tedereen praat in onze dagen over Jezus, maeu: Lêdeboer zou zeggen: Letterhelden, letterknapen; Geestberoerders, geestesapen; Lege vaten zonder vocht. Holle trommels vol geblazen, Die de wereld doen verbazen, Alsof men al heel iets wrocht. Maar Gods oprechte volk weet wat het inhoudt om buiten te staEin in de bewustheid voor zichzelf. Rachab werd gebracht in de tegenwoordigheid van Jozua en met al de weldaden buiten het leger gesteld. Welk een les! Nee, ik vraag niet, of u bekeerd bent, maar kent gij iets van dat buitenstaan? Zoals deze schreiende moeder? Weet u wat deze historie zo duidelijk leert? Het plaatsmakende werk van Jezus en dat loopt uit in het ondergaan van de mens, om behouden te worden in Christus! Deze vrouw beoefent de drie stukken die de Heilige Schrift leert: ellende, verlossing en dankbaarheid.

Jezus spreekt van recht en geen genade. O volk, dan vallen al onze rechten aan Gods zijde, als een hulpeloze en rechteloze. Wel voor Israël, niet voor mij! Wel voor kinderen, niet voor honden. Wat nu? Is deze moeder verbitterd? Of nog erger, zegt ze: „Ik ben niet uitverkoren. Kan ik het helpen, dat ik een heldin ben? " Is ze beledigd? Niets van dit alles. Zij stemt toe! Zij buigt eronder en erkent haar totale rechteloosheid, haar onwaarde en zondig bestaan, haar verdoemelijkheid voor Hem, Davids Zoon, de Heere.

Ze antwoordde: , , Ja Heere, doch de hondekens eten ook van de brokskens die daar vallen van de tafel hunner heren!" Zij wil dit belijden en beleven. Ja Heere, ik ben geen kind van het volk, maar ik ben uitgeteerd en zie op U. Ja Heere, een hondeke, dat ben ik. Nee, het brood is voor de kinderen, daar heb ik geen recht op, dat weet ik, dierbare Heere Jezus. Maar U weet toch ook dat de hondjes eten van de kruimels die vallen van de tafel. Heere, een zo'n kruimeltje, al is het een speldeknop van die tafel, waarvan U de grote Gastheer bent, • dan ben ik geholpen!

Dat volk zal goed van God spreken, al is het een gans verloren zaak aan hun zijde, ja Heere, een hondeke; dat was bij de Joden een onrein dier, dat wil zij wezen, omdat ze het geworden is door de ontdekkende bediening van de Heilige Geest. Dat volk durft in het geloof, in de gemeenschap met Jezus alles; waar de Geest des Heeren is, is vrijheid. Een ding durven zij niet: het recht des Heeren aan te tasten. De Kananese vrouw klemt zich vast. Waaraan? Aan een kruimel! Dan hoor ik het in de verte ruisen: Indien gij een geloofd hadt als een mosterdzaad. Als er voor haar een kruimel overschiet, wil zij het met het overschot heel graag doen. Een kruimel van de hemel, een straaltje licht, een blijk v£m Zijn lieve gunst.

Een vrouw zei eens: , , Heere, snauw dan maar op mij, maar o God, laat mij Tw stem horen. Het is al zo lang geleden dat ik Uw stem hoorde". Zij sloegen 't oog op God, Zij liepen als een stroom Hem aan. Hij liet hen nimmer schaamrood staan, En wendde straks hun lot. Het allerminste, een kruimel is voor zulke zielen genoeg. Wat een kostelijke stand in net genadeleven.

Door het geloof heeft ze Jezus aangegrepen, gevangen met Zijn eigen woorden. Jezus ontnam haar alles. Met de linkerhand duwde Hij haar van Zich; met de rechterhand had Hij een onzichtbare band om haar heen gelegd. En toch werd in dat alles het geloot steeds sterker. Jezus zette de deur op een kier, het geloof opende die. Calvijn merkt op: Door het geloot richtte ze een muur van graniet voor Jezus' voeten op. Toen antwoordde Jezus: „O vrouw, groot is uw bekering, uw roepen, uw smeken".

Nee lezer, uw geloof!! Dus Jezus accentueert het geloof en niets anders! Maar dat is het in de wedergeboorte ingeplante zaligmakende geloof. Nee, dat is niet het geloof dat men in onze dagen tracht aan te praten; wat niet anders is dan een historisch-, tijd- of wondergeloof. Paulus zegt: Zonder geloof is het onmogelijk Gode te behagen, en die tot God, tot Jezus komt, moet geloven! Dat is een makkelijk moeten. De ouden zeiden wel eens: Het gaat of het gaat helemaal niet, en zo is het en zo blijft het, volk van God.

Groot is uw geloof; u geschiede gelijk gij wilt. En haar dochter werd gezond van diezelfde ure. Dat was een klap in het gelaat van de duivel. Wat zal hij die arme moeder rijk in het geloof aangevallen hebben. Ga terug, je hoort het toch! Hij, Jezus, is gekomen tot de verloren schapen van het huis Israels. En het is niet betamelijk. En dan nog een hond genoemd ook. De helse kaper komt op geen leeg schip. Zo sist deze vijand in het hart van de Kananese moeder. Maar hij heeft geen schijn van kans.

Luther heeft eens gezegd: Zalig worden is verloren gaan aan Jezus' voeten. Lezer, kennen wij nu iets van deze zielsworstelingen, deze zielsbeproevingen? Het is zo menigmaal, wat Ledeboer eens uitsprak: Veel gepraat, zonder daad
Veel gekijf, slecht bedrijf
Buiten God Is ons lot.
Droeve staat Waar is raad?
Veel gezien Niets ontvlien
Blijven wij van God vrij.

Deze Kananese vrouw vroeg een kruimel; ze kreeg het gehele brood. Niet alleen is haar kind verlost, maar ook haar geloof, door God de Heilige Geest geschonken, is bevestigd.

Ik weet niet of deze vrouw het alfabet kende, maar dit heeft ze beoefend: De a van aanhouden; deb van bedelen en de z van zalig, zalig niets te wezen.

Welnu, volk van God, dan bij de aanvang of voortgang in ons leven een hondeke worden of zijn. En onbekeerde medereiziger, houd aan; de Heere zal dezulken ook op Zijn tijd doen ervaren: Hij geeft de wens van allen, die Hem vrezen. Hun bede heeft Hij nimmer afgewezen.

Apeldoorn

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen