SIMON PETRUS IN EN UIT DE GEVANGENIS 4

Het is één van die heilige troongeesten, die vaardig passen op de wenken van hun Schepper en Gebieder, wier I lust het is op Zijn wenk té staren. Wat kunnen wij veel van de engelen leren.

In zondag 49 van ons troostboek, tevens onderwijzingen in de chr. leer, vr. en antw. 124: Welke is de derde bede? Antw.: Uw wil geschiede, gelijk in de hemel, alzo ook op ' de aarde. Dat is: Geef, dat wij en alle mensen onze eigen' I wil verzaken, en Uw wil, die alleen goed is, zonder enig tegenspreken gehoorzaam zijn, opdat alzo een iegelijk zijn ambt en beroep zó gewillig en getrouw moge bedienen en uitvoeren als de engelen in de hemel doen!

Wat een les! Hoe beschaamd moeten wij dan zijn. Wat denkt u van Jona, van Mozes bij de brandende braambos, wat denkt u van uzelf? In het licht van de bede wel getuigen: Heere, treed met ons niet in het gericht. Ook daarin is zoveel schuld en zonde! Heere, U weet het. Neen, laat nu niemand zijn hoofd buiten de deur steken, de hand maar in eigen boezem, u en ik. Lezer(es), hebben wij daar smart over in ons binnenste? Onderzoek uw duisternis eens, in hetgeen de Heere van u en mij liefde- , vol vraagt: Uw wil geschiede! Dan krijgen wij het zó druk met onszelf en vermoeien ons niet met een ander. Een engel lacht om de ketenen van Herodes. Dat lachen heeft hij van Godgeleerd. Spreuken 1:26: Zo zal Ik, ook in ulieder verderf lachen. Ik zal spotten wanneer uw vrees komt.

Die ketenen vallen als zijden draden, Gods banden blijven. Waar Hij Zijn beminden mee bindt, het zijn touwen der liefde.

De slapende Petrus wordt gewekt door een gevoelige aanraking van zijn heup. Door de hand des engels wordt de nacht van Herodes gebroken. De engel wekte Petrus op, I zeggende: Sta haastig op!En zijn ketenen vielen af van de i handen. Petrus is vrij, de engel verricht zijn werk, zoals een moeder haar slapend kind wakker maakt. Volkomen beheerst. Omgord u, bind uw schoenzolen aan. En Petrus deed alzo. Werp uw mantel om en volg mij!

Het gebed van de apostel en de gemeente is verhoord. Voer mij uit mijn gevangenis, tot roem Uws naams, die heerlijk is.

En wat moet dat voor Simon Petrus geweest zijn. En uitgaande volgde hij hem en wist niet dat het waarachtig was, hetgeen door de engel geschiedde, maar hij meende, dat hij een gezicht zag! Vervolgens passeren de engel en Petrus de eerste en tweede wacht, komen ze aan de ijzeren poort, die naar de stad leidt, dewelke vanzelf hen geopend werd. En uitgegaan zijnde, gingen zij één straat voort en terstond scheidde de engel van hem. De gevangene is verlost. Het gebed en de gebeden der gemeente verhoord. Het werk van de engel is verricht. En daar staat Simon Petrus in de koele nachtlucht. Hij kan het allemaal niet verwerken. Hij ziet het, maar doorgrondt het niet. En Petrus tot zichzelf gekomen zijnde. Nu, dat is voor Gods volk geen vreemde gang!

In onze dagen begrijpen ze direkt alles, maar Gods volk niet! Dat komt omdat het zaligmakend geloof , , bewondert". Voor het tijd-, historisch- of wondergeloof is alles vanzelfsprekend! Dat wij daar heel goed erg in hebben. Wij reizen naar de ontzaglijke eeuwigheid. En in onze hoog verlichte dagen (kunstlicht) kunnen wij dat niet genoeg benadrukken. Men wil de grenzen weg hebben, maar dat leert Gods Woord nergens!

En Petrus tot zichzelf gekomen zijnde. Dat sprak Jezus ook in de gelijkenis van de verloren zoon, Lukas 15 : 17: En tot zichzelf gekomen zijnde. Daar gunt het zaligmakend geloof tijd voor. Het tijd-, historisch-, wondergeloof ' leert dat niet.

Zielkundig was het bij de apostel: Als de Heere de gevangenen Sions wederbracht, waren zij gelijk degenen, die dromen. En toch is het de werkelijkheid. Langzaam dringt het tot hem door. Hij zeide: Nu weet ik waarachtiglijk, dat de Heere Zijn engel uitgezonden heeft en mij verlost heeft uit de hand van Herodes, en uit al de verwachting van het volk der Joden. De gemeente van Jeruzalem biddende, had geen verwachting meer

Hoe duidelijk komt dat uit in de vrucht van hun biddend samen zijn. Als'Petrus alles overlegd had ging hij naar het huis van Maria, alwaar velen samen vergaderd en biddende waren. En als Petrus aan de gesloten deur kwam. Van de gevangenis ging de deur vanzelf open. Door Gods almacht. Hier een gesloten deur, en hij klopte aan, een dienstmaagd kwam op het kloppen af om te luisteren wie daar wel zijn mocht! En zij, de. stem van Petrus bekennende (mijn schapen horen mijn stem), deed van blijdschap de voorpoort niet open! Arme Petrus. Een nieuwe beproeving voor hem. Petrus zal hen deelgenoot maken van de grote daden des Heeren. Rhode in haar blijdschap begaat een grote onvoorzichtigheid om de apostel niet open te doen.

Misschien heeft ook zij gebeden om de verlossing van de knecht des Heeren. Ontsteld komt ze terug in de kamer en roept: Petrus is aan de voorpoort! Intussen blijft de apostel kloppen. De deur blijft gesloten. Wat antwoordt de gemeente? Ze zeiden tot haar: Dat komt precies uit, wij hebben zo gebeden, zo gesmeekt, dat is de verhoring op ons gebed. Dat hadden wij wel gedacht! Niets van dat al. Ze zeiden: Gij raast. Zij geloven Rhode niet. Zij geloven de verhoring van hun gebeden niet.

God heeft de gebondene gegeven opening der gevangenis, Jes. 61 : 1.

Arme Rhode. Zij wordt voor dwaas verklaard. Maar zij bleef daar sterk bij, dat het alzo was. En de oplossing weten ze wel. „Het is zijn engel". Of het is zijn bode, een engel, die Petrus van God tot een bewaarder was toegevoegd in deze zware beproevinig.

De gemeente gelooft dat eerder dan de boodschap van' de dienstmaagd. Wij lezen het ook van de discipelen, toen Jezus Zich op de eerste dag der week vertoonde: Van blijdschap nog niet geloofden. Wij zijn zwak in krachten, in het dragen vein groot leed, maar ook in onverwachte grote vreugde.

Anderzijds is het een zeer duidelijk bewijs, dat de gemeente geen grond in haar bidden heeft gelegd, maar voor onmogelijk houdt wat de Heere gedaan heeft. Het ware bidden door de Heilige Geest, in de biddeloze harten, zucht:

Doorzoek mij, toets mijn gangen.
Doorgrond al mijn verlangen,
En stel mijn oogmerk in de dag.

Terwijl er zoveel gevaren dreigen, staat de verloste apostel buiten de deur, kloppende. Tenslotte dringt het door. Ze horen steeds kloppen En als zij opengedaan hadden, zagen ze hem en ontzetten zich.

Dan volgen de verontschuldigingen, blijdschap, vreugde, verwondering, en Petrus wordt met vele vragen bestormd. Grote ontroering vanwege het wonder der verlossing, waarin de majesteit Gods zo duidelijk sprak.

De vergadering is door het wonderlijke verward. Petrus verlost. Men wil tonen hoe lief zij hem hebben, hoe dankbaar men is voor hetgeen de Heere alleen gedaan heeft. Petrus wenkt met de hand, dat zij allen zwijgen zouden, en dan vertelt hij hun hoe de Heere hem uit de gevangenis uitgeleid had. In grote stilte luistert de gemeente naar de apostel. Wat zullen ze allen geluisterd hebben. Er stijgt in de harten van de hoorders een dankgebed op: Mijn God, U zal ik eeuwig loven, omdat Gij het hebt gedaan. Uit veiligheidsoverwegingen deelt de apostel mee, dat hij de gemeente zal verlaten, en hij reisde na'ar een andere plaats, want de vreugde werd grote droefheid, dat de apostel vluchten moest. Jezus had gesproken: Jeruzalem, gij, die de profeten doodt, en stenigt, die tot u gezonden zijn.

In de vlucht van Petrus de bevestiging van dat woord van Jezus. Het is een protest tegen Jeruzalem, de stad des bloeds, die voortgaat tegen Jezus, de Zoon van God, en Zijn knechten te woeden. Ook in de verharding, verblinding zien wij een klimax. Bij de eerste bevrijding uit de kerker konden de apostelen terstond naar de tempel gaan om te prediken en te leren de enige naam, welke onder de hemel is gegeven tot zaligheid, omdat het volk met hen was. Thans is Jeruzalem tegen, opnieuw heeft het zich verhard.

Het afscheid is bewogen. Scheiden doet lijden. Tranen van liefde, waar ze d^ apostel node zien vluchten. Gebeden is er voor de verdere leiding, hem te bevelen in de hoede des Heeren. En de vijanden, beschaamd, als het dag was geworden, was er geen kleine beroering onder de krijgsknechten, n.l. wat aan Petrus mocht geschied zijn. De storm breekt los in het kamp van de vijand. Waar is de gevangene? Een ter dood veroordeelde, zo goed en bekwaam bewaakt, verdwenen.

De angst voor de toorn van Herodes is bij de soldaten nog groter dan de schrik voor het geheimzinnig verdwijnen van de gevangene. Alles is gereed, Herodes zal het Paasoffer voorbrengen. Maar het feest van Herodes gaat niet door. Er wordt een grondig onderzoek ingesteld, maar Petrus is er niet. De Heere verbrak de verwachting van Herodes en het volk. Er werd een gedurig gebed tot God voor hem gedaan. De Heere voedt Zijn volk met honger en dorst, en dat gaat met een biddend leven gepaard 'aan de troon der genade. Dat wordt het wonder voor biddeloze bidders en bidsters:

Geef 't wild gediert, dat niets in 't woen ontziet,
De ziele van Uw tortelduif niet over.
Laat, grote God, om een gehate rover.
Uw kwijnend volk niet eeuwig in 't verdriet.

Apeldoorn

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen