KERKRECHT

Huwelijkssluiting (b)

In het Oude Testament toen er nog geen overheid was, was het huwelijk allereerst een zaak van de familie, voor bruidegom en bruid en hun wederzijdse familie. Het familiehoofd had de leiding en het huwelijk werd in de kring van de familie gesloten. Vóór het huwelijk was er eerst de verloving waarbij onder leiding van de wederzijdse ouders een formele overeenkomst werd gesloten. Een overeenkomst die vooral in latere tijd ook schriftelijk werd vastgelegd. Tussen de wederzijdse ouders werd een kontrakt gesloten in bijzijn van getuigen, waarbij dan ook de bruidschat, de koopprijs, vastgesteld werd die gegeven moest worden. In Gen. 24 lezen we hoe Abraham de oudste van zijn huis naar zijn geboorteland zond om voor Izak een vrouw te halen. En En Laban en Bethuel zeiden: Zie, Rebekka is voor uw aangezicht, neem haar en trek henen; zij zij de vrouw van de zoon van uw heer, gelijk de Heere gesproken heeft. En in Gen. 34, bij de geschiedenis over Dina, de dochter van Jakob en Lea en Sichem de zoon van Hemor, de Heviet, lezen we dat Sichem tot zijn vader zegt: Neemt mij deze dochter (Dina) tot een vrouw en Hemor ging tot Jakob om deze zaak te bespreken en nader te regelen. Het huwelijksleven werd nader bepaald door de Mozaïsche wet waarin de regels ervoor nader werden omschreven. Ook lezen we hoe de bruiloft gevierd werd als een waar feest met maaltijden en vreugde, vaak 7 dagen lang. Op de avond van de eigenlijke trouwdag ging de bruidegom, sierlijk gekleed, met zijn vrienden om zijn bruid met haar vriendinnen te halen. Met lamp- en fakkellicht begaf men zich daarna naar het huis van het jonge paar, waar de bruiloftsgenodigden hun zegenbeden uitspraken. Wanneer dan de bruidegom met zijn bruid samen was, mocht hij de sluier oplichten. De bruidegom sprak dan de begroeting uit: De avond is gezegend, waarop de bruid dan antwoordde: God zegene u. Dat de bruidegom een welgevallen had in de bruid bij het oplichten van de sluier toonde hij met een blijde uitroep van verassing. De vrouwen en de vrienden van de bruidegom die buiten stonden te wachten namen deze uitroep verheugd over (Joh. 3 : 29).

In het Nieuwe Testament wordt veel over het huwelijk zelf gesproken, maar niet wordt vermeld de wijze waarop het huwelijk werd gesloten. Christus noch de apostelen hebben hierover enige vaste norm voorgeschreven wat betreft het sluiten van de huwelijken. In de apostolische tijd bij het ontstaan van nieuw-testamentische gemeenten was het zo dat de christenen, zowel ook de joden als ook de heidenen, zich geheel invoegden in de bestaande staats- en rechtsorde ter zake van de huwelijkssluitingen in het land waar zij woonden. Zo werden dan ook in de na-apostolische tijd de huwelijken der christenen geheel gesloten op de manier die in het romeinse rijk gebruikelijk was. De leden van de christelijke kerken erkenden de rechtsregels van het romeinse huwelijksrecht voor hun echtelijke verbintenissen. De kerk stelde niet een nieuw recht van huwelijkssluiting op. Wel werd de huwelijkssluiting meer bekrachtigd met enige kerkelijke handelingen. Deze kerkelijke handelingen betekenden echter meer het uitoefenen van opzicht en tucht over het aangaan van de verbintenissen voor het leven. Zo sprak de kerkvader Ignatius van Antiochië, die waarschijnlijk omstreeks 115 na Christus in Rome door de wilde dieren is gedood om het getuigenis van het Evangelie: „Het behoort dat beide, mannen en vrouwen, die trouwen, him gemeenschap beginnen met toestemming van de bisschop, dat hun huwelijk in overeenstemming is met de Heere en niet naar hun eigen lust". Ook was men tegen het sluiten van geheime huwelijken, die bij de christenen in die dagen ook wel voorkwamen. Daarom wilde men dat de huwelijken niet tot stand kwamen zonder dat ze voor de gemeente beleden waren. Zulke geheime huwelijken werden door de kerk op één lijn gesteld „met hoererij en overspel".

Bij het romeinse huwelijksrecht was het huwelijk een wederzijdse overstemming van man en vrouw. D, ie wederzijdse overeenstemming maakte het huwelijk (consensus facit nuptias), die dan al of niet met meer of mindere kerkelijke plechtigheden gepaard konden gaan. Deze wederzijdse overeenstemming van twee mensen is ook naar de Schrift. Het sluiten van een huwelijk is ten diepste een zaak van twee mensen, een zaak van beider wilsovereenstemming, waarvan de voltrekking ten diepste plaatsvindt door het worden tot één vlees. „Daarom zal de man zijn vader en zijn moeder verlaten en zij zullen tot één vlees zijn (Gen. 2 : 24, Matth. 19 : 5, Efeze 5 . 31).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen