Van de censuur en kerkelijke vermaning (3)

Toelichting op de D.K.O.

 Met de komst van Christus op de aarde als het vleesgeworden Woord en de zending van de Geest op de Pinksterdag vangt de stichting aan van de Nieuw-Testamentische gemeente. Op de Pinksterdag krijgt de Nieuw-Testamentische gemeente haar apart en eigen bestaan, ook met een eigen organisatie. Christus gaf deze gemeente een eigen regering en tucht, los van alle burgerlijk bestuur, ai is de Nieuw- Testamentische gemeente de voortzetting en de vervulling van de Oud-Testamentische gemeente en geen nieuwe stichting. Christus Zelf is het Hoofd van Zijn gemeente, de Sleutelbewaarder van het koninkrijk der hemelen, maar Hij verleende Zijn apostelen de macht en de bevoegdheid om de sleutelmacht op aarde in Zijn Naam uit te oefenen: „en zo wat gij zult binden op de aarde, zal in de hemelen gebonden zijn en zo wat gij zult ontbinden op de aarde, zal in de hemelen ontbonden zijn". De werkzaamheden van de apostelen in de kerk op aarde zijn van beslissende betekenis voor het hemelrijk. De apostelen ontvangen geestelijke macht van Godswege om in Christus' Naam de ware boetvaardigenen gelovigen de vergeving van hun zonden te verkondigen, maar ook om de onboetvaardigen en ongelovigen te verkondigen dat zij geen deel hebben aan de vergeving der zonden en het rijk Gods. Tevens is in deze macht begrepen dat de apostelen kunnen verkondigen aan de ware gelovigen dat zij door het gebruik van de sakramenten van hun aandeel in Christus verzegeld worden, maar ook dat ongelovigen en onboetvaardigen van het gebruik der sakramenten moeten geweerd worden en van de ware gemeenschap der gelovigen worden uitgesloten.

De apostelen ontvingen een bijzondere macht om door het licht van de Heilige Geest de deur van het koninkrijk Gods voor jood en heiden te openen. Zij ontvingen de inspiratie door de Heilige Geest om niet alleen onfeilbaar te preken, maar ook om Gods Woord onfeilbaar te schrijven. De apostelen handelden daarin niet op eigen gezag, maar alleen op gezag van Christus, naar de regels die door Hem waren verordend. Als zodanig hebben de apostelen in de kerk een geheel enige en aparte plaats. Zij zijn en blijven in Christus Naam de grondleggers van de Nieuw-Testamentische gemeente en hun woord heeft voor de kerk door alle eeuwen gezag. De gemeente des Heeren blijft altoos aan het Woord Gods gebonden, maar zij heeft ook het voorrecht dat haar de woorden Gods zijn toebetrouwd, want de gemeente des Heeren moet een pilaar en vastigheid der waarheid zijn en is daardoor geheel onderscheiden van elke vereniging of welke struktuur ook op de aarde.

De apostelen predikten niet alleen Gods Woord maar oefenden ook de tucht in de gemeente uit. Ananias en Saffira worden met de dood gestraft, Simon de tovenaar wordt aan het verderf overgegeven en de tovenaar Elymas wordt met blindheid geslagen. Paulus vermaande de gemeente van Korinthe een bloedschender, nl. die zijn schoonmoeder genomen had, te vermanen en na onboetvaardigheid hem met de ban af te snijden (1 Kor. 5 : 1-5). De gemeente van Korinthe moet het besluit dat de apostel genomen heeft uitvoeren en de bloedschender aan de satan overgeven. Zo wordt ook Timotheus door Paulus vermaand dwaalleraars, o.a. Hymeneus en Alexander, te bestraffen en aan de satan over te geven.

Door de sleutelmacht die de apostelen van Christus ontvangen hadden om regering en tucht in de gemeente uit te oefenen, hebben zij ook de ontstane Nieuw-Testamentische gemeenten opgeroepen de regering en de tucht te handhaven, en zij hebben de gemeenten verordeningen gegeven om de tucht uit te oefenen. Paulus waarschuwt de gemeenten voor de dwaalleraars en voor allen die tweedracht en ergernissen aanrichten tegen de leer die hij heeft gepreekt. Ze mogen in de gemeenten niet worden toegelaten en hun mag geen gelegenheid gegeven worden de gemeenten met hun drogredenen te verleiden. De gemeenten moeten tucht uitoefenen en de boze uit hun midden wegdoen. Bovendien mogen de gemeenteleden geen intieme omgang hebben, niet op vertrouwelijke voet leven, met overspelers, lasteraars, dronkaards, rovers enz. (1 Kor. 5 : 11). De gemeenten worden door de apostel vermaand en opgewekt de zonde te bestraffen en bij onboetvaardigheid gebruik te maken van de christelijke ban. De gemeente van Efeze (Openb. 2 : 2) wordt geprezen omdat zij de kwaden (dwaalleraars) niet kan verdragen, maar de gemeente van Pergamus wordt berispt omdat zij de ketterse leringen en de heidense gruwelen in haar midden duit. Zo is het duidelijk dat de Nieuw-Testamentische gemeenten moesten leven naar de wil en zin van Christus en dat er tucht moet zijn over leer en leven. Tucht die geoefend moet worden om een drieërlei doel: de handhaving van de eer Gods, het bewaren van de heiligheid van de gemeente en de behoudenis van de zondaar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen