De profeet Elia

De Baaipriesters moesten nu wel aan het werk, terwille van het volk, maar vreesden voor de strik, die Elia hen gespannen had. Zij sidderden, bij de gedachte aan de smaad, die hen treffen zou, als Elia en vooral zijn God zegevierend uit de strijd te voorschijn zouden treden. Zij moesten dus voor de eer van Baal opkomen, die zij zo lang en zoveel verheerlijkt hadden tegenover de menigte des volks. Toen ' alles gereed was, gingen zij luid roepen: Baal verhoor ons. Baal antwoord ons. Zij schreeuwden zich hees, en als de een niet meer kon, begon de ander te roepen: Baal, antwoord 'ons! Met ogen, die pijn deden van het kijken of het vuur nog niet kwam, staarden zij naar de profeet, die daar in stille majesteit en met een glimlach van spot op de lippen, hun angsten aanschouwde. Er kwam maar geen antwoord van Baal. Zij werden er uitzinnig en-radeloos van, zij sprongen tegen het altaar op, maar het hielp allemaal niets. Baal bleef zwijgen, en Elia stond kalm dat getier aan te kijken. Zijn gemoed werd vervuld met heilige toorn, afgewisseld met ogenblikken van medelijden met de arme stakkers. De hele zaak kwam hem voor als dwaas en belachelijk, en hij begon er dan ook mee te spotten en zei: Roept met luider stem, want hij is" een God, omdat hij in gepeins is, of omdat hij wat te doen heeft, of omdat hij een reis heeft, misschien slaapt hij en zal wakker worden. De spot van Elia maakte de priesters razend van ergernis en wanhoop. Zij grijpende naar messen en priemen, verwondden zichzelf tot bloedens toe. Met hun onrein bloed wilden zij Baal bewegen, zij maakten allerlei stuiptrekkende bewegingen, werkten met krachtwoorden, alles tevergeefs, Baal antwoordde niet. Het werd tijd voor het spijsoffer.'dus na de middag, en het had al geduurd van 's morgens af.

Elia werd het moede en zeide: Laat nu af en nadert tot mij. En het volk naderde en de priesterschaar in uiterste verlegenheid ook. Op de Karmel stond nog een overblijfsel van een altaar des Heeren, vroeger in betere tijd gebouwd, maar omgeworpen door de knechten van Achab en Izébel. Hij nam twaalf stenen om het altaar te herstellen, maakte een groeve rondom dat altaar, schikte het hout, legde de stukken van de var erop, gaf bevel om het met water te begieten, opdat het wonder Gods er te duidelijker door zou worden. Hij liet tot driemaal toe vier kruiken met water erop uitstorten en toen was alles gereed. Een verborgen vrees vervulde de harten der omstanders, en allen waren als met stomheid geslagen. En toen het - drie uur was, de tijd der offeranden, trad de profeet vol des Heiligen Geestes en des geloofs tot het altaar, vouwde de handen en bad: Heere, God van Abraham, Izak en Jacob, dat het heden bekend worde, dat Gij God van Israël zijt, en ik Uw knecht, en dat ik al deze dingen naar Uw Woord gedaan heb. Antwoord mij Heere, antwoord mij, opdat dit volk bekenne, dat Gij o Heere die God zijt, en dat Gij hun harten achterwaarts omgewend hebt.

Werkendam

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen