Rondom het gehoorzame kind (8)

Deuteronomium 6 vers 7 sprak ons van het inscherpen van de geboden. En dat is niet specifiek oud-testamentisch. Dit geldt ook nog voor de nieuwe bedeling. Luister maar verder naar Deuteronomium 6 vers 24: „En de Heere gebood ons te doen al deze inzettingen, om te vrezen de Heere, onze God, ons voor altoos ten goede, om ons in het leven te behouden". Hoort en leest u het wel goed... het is voor altoos en ons en onze kinderen ten goede. O, wat zijn we toch dwaas. Wat luisteren we toch weinig naar dat Woord. En geen wonder. De oplossing daarvan lezen we in Jeremia 17 vers 9? Arglistig is het hart, meer dan enig ding, ja dodelijk is het, wie zal het kennen? Dan krijgt de bede van de psalmdichter waarde: Doorgrond me en ken mijn hart, ' o Heere. Dan krijgt ook psalm 119 een waardevolle inhoud. ' Laten we die veel lezen met de kinderen, ook veel daaruit zingen. Er is toch nog een volk dat de bevelen van God lief krijgt. Zouden we daar elkaar en onze kinderen niet op wijzen? We hebben het al meer betoogd: Gods Woord, de bron van alle gezag, de richtlijn voor het leven. De bede van psalm 119 mag dan wel gaan leven: Och, dat ik klaar 1 en onderscheiden zag, hoe ik mij naar Uw bevelen moet 1 gedragen. 1

En hoe verheven boven alle voorbeelden is de gehoorzaamheid van de Heere Jezus. De wil Zijns Vaders gold bij Hem als het hoogste. Hij was de Knecht Zijns Vaders. Hij gehoorzaamde zonder enig beding. Hij gehoorzaamde Zijn Vader' tot in de dood. Onvoorwaardelijk boog de Zoon Gods voor de wil Zijns Vaders. Hoor Hem betuigen in de hof van Gethsémané: „Niet Mijn wil, maar de Uwe geschiede!" En in het allervolmaaktste gebed horen we hetzelfde: „Uw wil geschiede, gelijk in de hemel, alzo ook op de aarde". Christus bezat alzo een volmaakte gehoorzaamheid. Hoe kan een aards vader met welgevallen zien op zijn.gehoorzame zoon. Hoe zal dan het oog des Vaders met welgevallen hebben nedergezien op deze Zoon, die in alles gehoorzaam is geweest. Geen wonder dat we lezen: Deze is Mijn geliefde Zoon, in dewelke Ik al Mijn welbehagen heb. Hoort Hem! Horen we Hem? Horen onze kinderen Hem? Horen wij en onze kinderen naar Hem? Dat volmaakte voorbeeld sta ons maar gedurig voor ogen. En het brenge ons in de schuld. We kunnen het immers niet. En toch moeten we gehoorzaamheid eisen van onze kinderen, zonder uitbeding. Op een scheurkalenderblaadje las ik een treffend voorval. We willen het hierbij doorgeven om de strekking en in verband met ons onderwerp.

De Duitse hofprediker Emil Frommel vertelt van zijn moeder: In twee dingen was zij onverbiddelijk: ze eiste onbepaalde gehoorzaamheid en onbepaalde waarheidszin. Tegenspraak duldde ze niet, en de genegenheid tot leugen, die onder schoolkinderen zo sterk kan zijn, wist ze met wortel en tak uit, te roeien, naar de mens gesproken. Zo was eens de schoolklas, waartoe Emil behoorde, oproerig geweest, en alle jongens hadden moeten schoolblijven. Toen de jongen thuiskwam, werd hij eerst met de roede behandeld, en toen luidde het bevel: „Nu ga je naar de meester; je zegt hem, dat je hem hebt belogen en beledigd, en je vraagt om vergeving", 't Was, vertelt Frommel, of er een berg op mij viel, Geef mij liever nog meer slagen, huilde ik. Doch er was geen pardon, 't Was winteravond, toen ik bij de meester de klopper op de deur liet vallen. Ik werd toegelaten, en ik stotterde: De groeten van moeder, en ik moet zeggen, dat ik gelogen en u beledigd heb, en dat het mij spijt. "Toen legde hij mij de hand op het hoofd en zei: Dat is goed van je, dat je komt, mijn jongen. Doe de groeten terug aan je moeder en zeg haar, dat ik je vergeven heb en dat alles weer goed is. Wat was ik gelukkig, dat ik mijn kwaad had beleden. Wat was die moeder wijs, dat ze haar kind leerde, met mijn schuld te komen in het licht van de waarheid. Hoe weinig mensen hebben er de moed toe, waarom zoveel veten, die dikwijls niets om het lijf hebben, al maar blijven voortbestaan. En hoe weinigen is het vergund aan de roepstem des Heeren door genade gehoor te mogen geven, als Hij zegt: „Alleen, ken uw ongerechtigheid, dat gij tegen de Heere, uw God gezondigd hebt". Lager kan de Heere toch niet afbuigen tot een schuldig overtreder?

Wat hebben we daarom als ouders een moeilijke taak: de kinderen leren gehoorzamen om Gods wil. Wat wordt dit alles verduisterd in onze dagen. Wat staat de mens, het kind in het middelpunt. Ik las dezer dagen van een zekere Dr. F. Boerwinkel. Hij gaf een nieuwe visie over het doel van de opvoeding. We willen dit even citeren: „Het doei van de opvoeding is de jonge mens.zo te begeleiden en te stimuleren op zijn weg naar volwassenheid, dat hij steeds beter in staat en bereid is te bepalen, waar hij zijn krachten wil inzetten om de algemene cultuuropdracht (deze aarde te bewerken en te bewaren in samenwerking met en ten bate van alle medeschepselen) op persoonlijke wijze gestalte te geven; daarbij zijn kritische zin ten aanzien van wat echt of onecht, waar of onwaar, recht of onrecht is te scherpen; en hem bereid te maken op te komen voor de verdrukten en ontrechten, aan welke kant die zich ook bevinden."

Wat is alles afgezwakt Men spreekt van begeleiden en stimuleren en over de bereidheid en het inzetten van de krachten naar de wil van het kind. Hoe anders lezen we in Gods Woord: „Leer de kinderen de eerste beginselen naar de eis Zijns weg; ook als hij oud geworden zal zijn, zo zal hij daarvan niet afwijken".

Dordrecht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen